Brandweermannen, dat is echt helemaal mijn ding. Ten minste dat dacht ik.
Ik dacht dat als ik ooit een vrijgezellenfeestje zou krijgen met een stripper, alleen maar een brandweerman mij zou kunnen bekoren. Zo eentje in een afgeragde spijkerbroek, besmeurd met roetvegen en een rode helm op. Met een zwarte werkbroek met bretels op zijn topless borstkast. Zo eentje die binnenkomt en op zwoele toon vraagt “where’s the fire, baby?” of in mijn geval “ ou est le feu ma cherié?” want in het Frans mag je alles tegen me zeggen, ook al vraag je mij om een kopje suiker. Ik smelt.
Mijn vuurtje is gaan branden toen ik een jaar of 16 was en naar het zonnige Zuid-Frankrijk op vakantie ging.
In Zuid-Frankrijk zijn heel vaak bosbranden en dus ook kazernes. En daarin huizen goddelijke 19 jarige brandweermannetjes. Les sappeurspompiers heten ze daar. Onverijdelde chippendales. Er moet een vrouw de baas zijn geweest ten tijde van de sollicitatie rondes want alleen een vrouw zou Brad Pitt, Johnny Depp en Jude Law brandjes laten blussen.
Maar ik dwaal af (vind je het gek?), met enige regelmaat brak er een fluitconcert los als ik langs paradeerde, of moet ik zeggen alwéér langs paradeerde? Mijn hartje ging daar sneller van kloppen en nu nog.
De brandweerman deed het ook altijd erg goed als orfasme! Oftewel orgasme-fantasietje. Als ik lag te sexen zag ik het helemaal voor me: terwijl ik in mijn Hunkemöller kerstlingerie een omgevallen waxinelichtje uitblaas, beukt de “pompier” de deur in. Door de rook van het waxinelichtje zie ik in eerste instantie niet welke god mij komt redden. Tot hij me in zijn (met roet en zweet besmeurde) armen wegdraagt richting de centrifugerende wasmachine. De sprinkler installatie springt aan, mijn kerstlingerie wordt doorzichtig…Show me your hose, fireboy! (Vriendje van onder de dekens: huh?? zei je wat?”)
Maar sinds ik vanmorgen in de trein zat met een piloot, moet mijn brandweerman vechten om mij te mogen bekoren. Want oh man wat zag die piloot er goed uit!
Nu weet ik dat het onbeleefd is om onbekenden ongegeneerd aan te staren, maar die piloot ging bijna uitstappen. We waren bijna bij Schiphol. Dus ik staarde. Ik staarde tot er slijtage plekken op zijn pak verschenen, of op mijn ogen? Bijna Schiphol. Staar. We zaten al in de tunnel... Staar. Het licht van het perron was al zichtbaar, ik staarde uit alle macht. De trein stopte, de deuren gingen open, en weer dicht...en de piloot stond nog steeds in de trein. Wat was dit? Een wanna-be piloot? Een piloot met faalangst? Een piloot die liever van treinreizen houd? Een veredelde NS conducteur in een piloten pak?! Acuut ben ik gestopt met staren. Brandweermannen, zijn echt helemaal mijn ding.
woensdag, november 21, 2007
maandag, november 12, 2007
Baar moeder!
Mijn baarmoeder is niet meer van mij, ze was het wel voor 24 jaar. Nu is ze openbaar bezit geworden van ooms, tantes, opa’s en oma’s, schoonfamilie en (jonge) ouders… Ik ben een lopende buik geworden. Een aanstaande broedmachine, een legkip…
Het lijkt alsof na mijn 24e verjaardag mijn leven door het universum in 1 bepaalde richting is geduwd, namelijk achter de kinderwagen en a.s.a.p. een beetje!
Er is een soort stilzwijgende afspraak gemaakt dat iedereen ineens naar de inhoud van je baarmoeder mag vragen.
En? Ben je al zwanger? Hebben “we” al “zin in” kindjes? Het wordt wel eens tijd nu toch? Je hebt de leeftijd al bereikt! Of de allerleukste van allemaal; Je leven krijgt pas een doel als je kinderen hebt.
Alsof ik een luie doelloze vrouw ben, die ronddwaalt op deze planeet, wanhopig zoekende naar die ene spermacel die mijn eitjes wil versieren.
De jonge ouders zitten pruilend tegenover mij, compleet met de spugende baby op schoot. Wij hebben net verteld over onze vakantie in Nice en aanstaande stedentrip naar Londen.
Zij kunnen dat allemaal niet meer, maar zij geven alles graag op. Als kinderloos koppel voel je het schuldgevoel je bekruipen. Alleen maar leuke dingen doen en van de vrijheid genieten, mag niet!
Zij wilden nog zo graag naar Nieuw-Zeeland maar moeten nu genoegen nemen met gewoon Zeeland. Mijn ouders hebben mij en mijn zusje overal mee naar toe genomen, hoe klein we ook waren. Niet begrijpend wordt ik aangestaard, wat volgt is het ultieme jonge ouders antwoord: wacht maar tot je zelf kinderen hebt.
“Mama ik heb groot nieuws!” riep ik door de telefoon, enthousiast vraagt mijn moeder of ik zwanger ben, uh nee? Hoe komt ze daar nou weer bij? Vervolgens bel ik vriendje-lief om ook van hem exact dezelfde reactie te krijgen. Waaaaarom wil iedereen mij aan de kinderen hebben?
Begrijp mij niet verkeerd: het lijkt mij ge-wel-dig, zo’n hummeltje! Ik ben al helemaal ingelezen in de zwangerschap en de bevalling. Als klein meisje liep ik met kussens onder mijn T-shirt rond, en nu stiekem nog.
Ik zet mijn buik uit voor de spiegel om te zien hoe het zou staan en smelt als sneeuw voor de zon als ik een baby mag vasthouden. Knuffelen en de fles geven das allemaal voor mij weggelegd maar ik heb nog geen zin in kindjes!
De wegdromende, op een roze planeet zittende, jonge ouder glundert: je hebt het niet altijd zelf in de hand, soms dan overkomt het je. Je ziet gewoon dat ze zich aan hun stoel vast moeten houden omdat ze er anders vanaf zweven, gezamenlijk met hun speelgoednijntjes en voel-boekjes.
Op feestjes draaien de hoofden standaard 360 graden mijn kant op als het ook maar even over kinderen of zwangerschappen gaat. “En??? Dharma? Wanneer kunnen we de eerste verwachten?”
In het begin lachte ik nog lief bij die vraag, maar sinds kort beginnen de duivelse hoorntjes op mijn hoofd te groeien al ver voordat het gesprek begonnen is…
Kinderen? Moi? Echt niet! Nee hoor, ík wil eerst nog genieten van mijn leven.
Neem jij vooral lekker kinderen, lekker vroeg je bed uit in het weekend om 3 uur s’nachts, om op je werk te verschijnen met kots en spuug op je mooie Gautier truitje.
Dat nieuwe parfum? “eau de bébé” alleen jammer dat het ruikt naar een complete koeienstal. Naar de kapper geweest? Nee dat is de ochtendurine die automatisch je haar in gesproeid word door een ieniemienie piemeltje. Nieuwe make-up? Nee dat zijn je wallen. En trouwens van kindersnot krijg je ongelofelijk goede nagels. Neem jij vooral kinderen maar laat mijn baarmoeder mét rust!
Het lijkt alsof na mijn 24e verjaardag mijn leven door het universum in 1 bepaalde richting is geduwd, namelijk achter de kinderwagen en a.s.a.p. een beetje!
Er is een soort stilzwijgende afspraak gemaakt dat iedereen ineens naar de inhoud van je baarmoeder mag vragen.
En? Ben je al zwanger? Hebben “we” al “zin in” kindjes? Het wordt wel eens tijd nu toch? Je hebt de leeftijd al bereikt! Of de allerleukste van allemaal; Je leven krijgt pas een doel als je kinderen hebt.
Alsof ik een luie doelloze vrouw ben, die ronddwaalt op deze planeet, wanhopig zoekende naar die ene spermacel die mijn eitjes wil versieren.
De jonge ouders zitten pruilend tegenover mij, compleet met de spugende baby op schoot. Wij hebben net verteld over onze vakantie in Nice en aanstaande stedentrip naar Londen.
Zij kunnen dat allemaal niet meer, maar zij geven alles graag op. Als kinderloos koppel voel je het schuldgevoel je bekruipen. Alleen maar leuke dingen doen en van de vrijheid genieten, mag niet!
Zij wilden nog zo graag naar Nieuw-Zeeland maar moeten nu genoegen nemen met gewoon Zeeland. Mijn ouders hebben mij en mijn zusje overal mee naar toe genomen, hoe klein we ook waren. Niet begrijpend wordt ik aangestaard, wat volgt is het ultieme jonge ouders antwoord: wacht maar tot je zelf kinderen hebt.
“Mama ik heb groot nieuws!” riep ik door de telefoon, enthousiast vraagt mijn moeder of ik zwanger ben, uh nee? Hoe komt ze daar nou weer bij? Vervolgens bel ik vriendje-lief om ook van hem exact dezelfde reactie te krijgen. Waaaaarom wil iedereen mij aan de kinderen hebben?
Begrijp mij niet verkeerd: het lijkt mij ge-wel-dig, zo’n hummeltje! Ik ben al helemaal ingelezen in de zwangerschap en de bevalling. Als klein meisje liep ik met kussens onder mijn T-shirt rond, en nu stiekem nog.
Ik zet mijn buik uit voor de spiegel om te zien hoe het zou staan en smelt als sneeuw voor de zon als ik een baby mag vasthouden. Knuffelen en de fles geven das allemaal voor mij weggelegd maar ik heb nog geen zin in kindjes!
De wegdromende, op een roze planeet zittende, jonge ouder glundert: je hebt het niet altijd zelf in de hand, soms dan overkomt het je. Je ziet gewoon dat ze zich aan hun stoel vast moeten houden omdat ze er anders vanaf zweven, gezamenlijk met hun speelgoednijntjes en voel-boekjes.
Op feestjes draaien de hoofden standaard 360 graden mijn kant op als het ook maar even over kinderen of zwangerschappen gaat. “En??? Dharma? Wanneer kunnen we de eerste verwachten?”
In het begin lachte ik nog lief bij die vraag, maar sinds kort beginnen de duivelse hoorntjes op mijn hoofd te groeien al ver voordat het gesprek begonnen is…
Kinderen? Moi? Echt niet! Nee hoor, ík wil eerst nog genieten van mijn leven.
Neem jij vooral lekker kinderen, lekker vroeg je bed uit in het weekend om 3 uur s’nachts, om op je werk te verschijnen met kots en spuug op je mooie Gautier truitje.
Dat nieuwe parfum? “eau de bébé” alleen jammer dat het ruikt naar een complete koeienstal. Naar de kapper geweest? Nee dat is de ochtendurine die automatisch je haar in gesproeid word door een ieniemienie piemeltje. Nieuwe make-up? Nee dat zijn je wallen. En trouwens van kindersnot krijg je ongelofelijk goede nagels. Neem jij vooral kinderen maar laat mijn baarmoeder mét rust!
Boodschappen doen voor beginners - samenvatting van de cursus
Het begint vaak al bij het pakken van een mandje, op de een of andere manier blijft jouw mandje altijd plakken aan de onderste mandjes, waardoor je na 2 stappen te hebben gezet ineens met 2 mandjes zit. Een op de grond en een in je hand. Ook blijkt, na grondige bestudering van het mandje, dat de vorige eigenaar witlof heeft gekocht en er iemand boodschappen heeft gedaan voor 48,59 euro. Zie het bonnetje, dat is blijven liggen.
Op naar de groenteafdeling, hier gaat het nooit geheel vlekkeloos. Dit is de danger-zone van de winkel vanwege een prakje ondefinieerbare groente dat altijd op de grond ligt en waar uitgerekend jíj in uit glijd.
Ok, ik heb de groenteafdeling overleefd, leg de groente in het mandje en ga door.
Vloeren van supermarkten zijn altijd glad, zeker op je ietwat afgesleten hakjes, dus je moet heel beheerst door de winkel lopen wil je niet met je kop in een stelling chocoladeletters belanden. Na 3x glibberen beland je bij de melk je wilt, nee, moét die met de uiterste houdbaarheidsdatum hebben. En deze staat áltijd achteraan.
Dus je moet eerst die 10 pakken die ervoor staan eruit trekken (omaatje naast je “u mag niet alle melk meenemen hoor!”) om eindelijk het gewenste pak te bemachtigen. Dan de zure room, staat altijd te hoog. Dat wordt klimmen: Zet je mandje op de grond, tracht je handtas niet te laten vallen in die plas melk die er ligt, gooi je haar uit je gezicht en ga op dat rare gammele stangetje staan. Rek uit! Pak zure room, flikker bijna achterover, grijp je vast aan 2 pakken vla en val c.q. stap van het stangetje af. Van schaamte durf je die 2 pakken niet terug te zetten. Die gaan dus ook mee.
Mijn mandje is inmiddels bijna vol, eigenlijk al te vol. Denk: Waarom heb ik een mandje gepakt?
Mandje is te zwaar, ik kan óf gaan sjouwen met het mandje (houden die plastic hengels dat wel?) of ik laat hem staan. Ga voor optie 2, laat het mandje staan. Ervaar de vrijheid: “Aaaah vrijheid!” Nu kan dat blikje mais ook nog wel mee, die kilo kattenbrokken ook, en dan nog even wat wasmiddel. Mmmm het past niet meer in het mandje.
Hè? ik had geen pompoen gekocht! En wat doet die 4-jarige met mijn handscanner bij dat rek hagelslag! Eindelijk mijn handscanner weer bemachtigt, de pompoen weer teruggegeven aan de wazige oma die naast mij stond (“uw mandje lijkt exact op dat van mij”). Op naar de kassa!
Eerst in de rij, eenmaal aan de beurt blijkt dat ik niet in de rij hoef, ik heb namelijk een handscanner gebruikt…Stond toch duidelijk aangegeven…aha heel duidelijk ja.
Ik ga naar de betaal-paal (wie bedenkt die woorden?) daar krijg ik instructies van een elektronische stem, “scan uw bonuskaart” ik scan bonuskaart, “…maar zet eerst de handscanner terug”. Handig, ik zet de scanner terug “scan uw bonuskaart” zegt de mechanische stem. “Haal uw pas door” “vergeet niet uw bon” “volg de instructies op de pinautomaat”. Ik voel me net James Bond die moet ontdekken hoe de bom ontmanteld moet in 5 seconden.
Eindelijk klaar, ik pak mijn boodschappentas in, bedenk me tot mijn schrik dat ik die natuurlijk ook had moeten scannen… Staar minuten lang naar de tas, ga ik terug en scan ik hem alsnog? Of neem ik hem zo mee? Zijn er alarmsystemen op plastictassen? Zullen ze de politie bellen voor een plastic tas? Als het alarm gaat zeg ik gewoon dat ik het vergeten was.
Ik ga door met pakken, ontdek dat er ook nog groente in het mandje lag (ja, onder de anderhalve liter melk en 2 pakken jus). Klaar met pakken. Nou ja, op het wc papier na, waaaaarom past het pak wc-papier noooit in je plastic tas? En dus moet je met je wc-papier in een doorzichtig plastic tasje over straat. Het lijkt de camping wel…
Ik verzamel al mijn moed en loop, met mijn gestolen boodschappen tas, de winkel uit. Er gebeurt niets. Eindelijk iets wat goed gaat!
Dan, op de fiets! Zet boodschappentas achterop onder de snelbinders, hang wc-papier aan stuur. Charming. Ik stap op de fiets en fiets naar huis, voorzichtig elke bobbel en hobbel vermijdend.
Dan: mijn zware achterdeur open krijgen met in de ene hand zware fiets en in de andere de sleutel.
Ik heb hier inmiddels een techniek voor. Ik draai de sleutel in het slot, duw de deur een beetje open, gooi mijn hele gewicht tegen de deur om hem verder open te krijgen. Grijp met 2 handen het stuur vast en trek hem naar binnen. Het stuur trekt een beetje scheef, de trapper hangt vast achter de deurpost, de fiets begint langzaam te kantelen. Ik vloek, ik trek, maar de fiets staat binnen.
Nu naar het rommelhok, heet zo vanwege de rommel en onze fietsen. Ik prop de fiets erin, en pak de zware boodschappen tas. Nu 4 hoog trappenlopen, op hakjes met zware tas. Na 2 trappen kom ik tot een nieuwe conclusie, mijn boodschappentas is veel te zwaar en mijn jas veel te warm. Jas moet uit, nu! Maar daar heb ik geen handen meer voor over. En waarom prikt er altijd een kartonnen pak in je been?
Een hysterische aanval nabij, val ik uitgeput mijn huis in, struikel op weg naar de koelkast 3x over de kat en zak in dramatisch in elkaar in de keuken. Na mijn eigen Paris Hilton moment te hebben overleefd (“ik ben zooo zieluhug!”), stouw ik het aanrecht vol met de boodschappen, en kom tot de conclusie dat niet alleen mijn mandje te klein was maar ook mijn koelkast. Boodschappen doen is een lijdensweg… Pompoensoep iemand?
Op naar de groenteafdeling, hier gaat het nooit geheel vlekkeloos. Dit is de danger-zone van de winkel vanwege een prakje ondefinieerbare groente dat altijd op de grond ligt en waar uitgerekend jíj in uit glijd.
Ok, ik heb de groenteafdeling overleefd, leg de groente in het mandje en ga door.
Vloeren van supermarkten zijn altijd glad, zeker op je ietwat afgesleten hakjes, dus je moet heel beheerst door de winkel lopen wil je niet met je kop in een stelling chocoladeletters belanden. Na 3x glibberen beland je bij de melk je wilt, nee, moét die met de uiterste houdbaarheidsdatum hebben. En deze staat áltijd achteraan.
Dus je moet eerst die 10 pakken die ervoor staan eruit trekken (omaatje naast je “u mag niet alle melk meenemen hoor!”) om eindelijk het gewenste pak te bemachtigen. Dan de zure room, staat altijd te hoog. Dat wordt klimmen: Zet je mandje op de grond, tracht je handtas niet te laten vallen in die plas melk die er ligt, gooi je haar uit je gezicht en ga op dat rare gammele stangetje staan. Rek uit! Pak zure room, flikker bijna achterover, grijp je vast aan 2 pakken vla en val c.q. stap van het stangetje af. Van schaamte durf je die 2 pakken niet terug te zetten. Die gaan dus ook mee.
Mijn mandje is inmiddels bijna vol, eigenlijk al te vol. Denk: Waarom heb ik een mandje gepakt?
Mandje is te zwaar, ik kan óf gaan sjouwen met het mandje (houden die plastic hengels dat wel?) of ik laat hem staan. Ga voor optie 2, laat het mandje staan. Ervaar de vrijheid: “Aaaah vrijheid!” Nu kan dat blikje mais ook nog wel mee, die kilo kattenbrokken ook, en dan nog even wat wasmiddel. Mmmm het past niet meer in het mandje.
Hè? ik had geen pompoen gekocht! En wat doet die 4-jarige met mijn handscanner bij dat rek hagelslag! Eindelijk mijn handscanner weer bemachtigt, de pompoen weer teruggegeven aan de wazige oma die naast mij stond (“uw mandje lijkt exact op dat van mij”). Op naar de kassa!
Eerst in de rij, eenmaal aan de beurt blijkt dat ik niet in de rij hoef, ik heb namelijk een handscanner gebruikt…Stond toch duidelijk aangegeven…aha heel duidelijk ja.
Ik ga naar de betaal-paal (wie bedenkt die woorden?) daar krijg ik instructies van een elektronische stem, “scan uw bonuskaart” ik scan bonuskaart, “…maar zet eerst de handscanner terug”. Handig, ik zet de scanner terug “scan uw bonuskaart” zegt de mechanische stem. “Haal uw pas door” “vergeet niet uw bon” “volg de instructies op de pinautomaat”. Ik voel me net James Bond die moet ontdekken hoe de bom ontmanteld moet in 5 seconden.
Eindelijk klaar, ik pak mijn boodschappentas in, bedenk me tot mijn schrik dat ik die natuurlijk ook had moeten scannen… Staar minuten lang naar de tas, ga ik terug en scan ik hem alsnog? Of neem ik hem zo mee? Zijn er alarmsystemen op plastictassen? Zullen ze de politie bellen voor een plastic tas? Als het alarm gaat zeg ik gewoon dat ik het vergeten was.
Ik ga door met pakken, ontdek dat er ook nog groente in het mandje lag (ja, onder de anderhalve liter melk en 2 pakken jus). Klaar met pakken. Nou ja, op het wc papier na, waaaaarom past het pak wc-papier noooit in je plastic tas? En dus moet je met je wc-papier in een doorzichtig plastic tasje over straat. Het lijkt de camping wel…
Ik verzamel al mijn moed en loop, met mijn gestolen boodschappen tas, de winkel uit. Er gebeurt niets. Eindelijk iets wat goed gaat!
Dan, op de fiets! Zet boodschappentas achterop onder de snelbinders, hang wc-papier aan stuur. Charming. Ik stap op de fiets en fiets naar huis, voorzichtig elke bobbel en hobbel vermijdend.
Dan: mijn zware achterdeur open krijgen met in de ene hand zware fiets en in de andere de sleutel.
Ik heb hier inmiddels een techniek voor. Ik draai de sleutel in het slot, duw de deur een beetje open, gooi mijn hele gewicht tegen de deur om hem verder open te krijgen. Grijp met 2 handen het stuur vast en trek hem naar binnen. Het stuur trekt een beetje scheef, de trapper hangt vast achter de deurpost, de fiets begint langzaam te kantelen. Ik vloek, ik trek, maar de fiets staat binnen.
Nu naar het rommelhok, heet zo vanwege de rommel en onze fietsen. Ik prop de fiets erin, en pak de zware boodschappen tas. Nu 4 hoog trappenlopen, op hakjes met zware tas. Na 2 trappen kom ik tot een nieuwe conclusie, mijn boodschappentas is veel te zwaar en mijn jas veel te warm. Jas moet uit, nu! Maar daar heb ik geen handen meer voor over. En waarom prikt er altijd een kartonnen pak in je been?
Een hysterische aanval nabij, val ik uitgeput mijn huis in, struikel op weg naar de koelkast 3x over de kat en zak in dramatisch in elkaar in de keuken. Na mijn eigen Paris Hilton moment te hebben overleefd (“ik ben zooo zieluhug!”), stouw ik het aanrecht vol met de boodschappen, en kom tot de conclusie dat niet alleen mijn mandje te klein was maar ook mijn koelkast. Boodschappen doen is een lijdensweg… Pompoensoep iemand?
P-p-p-p-porno
Het feit dat ik in Maastricht kwam wonen en Amsterdam achter liet, was voor ons een goed excuus om digitale tv aan te schaffen. Zo kon ik nog At5 kijken, en op de hoogte blijven van het stadsnieuws. Een beetje Amsterdam in hartje Maastricht.
We namen het uitgebreide pakket, er op rekenend dat we zo alle zenders hadden die we maar wilden zien. Eenmaal thuis was mijn teleurstelling dan ook heel groot toen bleek dat scifi channel en 13 street er niet op stonden. Mijn favoriete zenders!
Maar desalniettemin waren we erg enthousiast over ons tv aanbod. Animal planet in 3 themazenders, discovery en national geo konden mij zeer bekoren!
We keken een documentaire over de geluiden der natuur. Met het geluid goed hard, om het brullen van de leeuw optimaal door onze speakers de woonkamer in te knallen.
Verveelt door al dat groen, zapten we verder toen het ineens verscheen: levensgrote penissen en sappende poezen op ons beeld…
Mijn vriend slaakte een gilletje van blijdschap. Én dat heb ik hem alleen in 2 andere situaties horen doen; toen hij een afstandbestuurbare formule 1 auto kreeg, en toen bleek dat zijn zwager een xbox had.
Het plotsklaps om 3 uur s’middags geconfronteerd worden met keiharde p-p-p-p-porno deed mij van schrik deuren en ramen sluiten. Want HARD was het. De dame op het scherm vond het overduidelijk ook leuk en wond er geen doekjes om heen. “Cool! Porno!” riep mijn vriend verrukt. “oooooh yes, ooooh yes” schreeuwde de dame op tv.
Ik zapte verder…3 kanalen vol met p-p-p-p-porno. Ons beeldscherm is groot genoeg om alle details, ook degene die je niet wilt zien, te mogen aanschouwen. De stoppels, de sappen, de plooien, de zwarte gaten…
En ik dacht: als hij maar geen opblaaspop wil, dan kan ik leven met de p-p-p-p-porno.
En zo kwam het dat mijn leventje zich langzaam vulde met porno. Stond ik op zondag wat later op dan kwam het gekreun me al uit de woonkamer tegemoet, zat ik een column te tikken viel mijn oog ineens op een dame in een vreemde houding op tv. Stond ik te koken dan spatte het sap van de buis. Alles was ineens porno.
De worst die je snijd voor je bezoek, de mayo uit de tube, de webcam op de laptop, het pashokje waar ik met mijn beste vriendin in sta. De kassamevrouw “wilt u het bonnetje erbij mevrouw?” “oooh ja!”… porno zeg ik je, pure porno.
Tv kijken is een ware kruistocht geworden: Formule 1, porno, formule 1, porno, formule 1….zo kijkt mijn vriend tegenwoordig tv. De wallen onder zijn ogen zijn bijna nog groter dan die in Amsterdam.
En in bed? In bed was het stil, rustig. Té rustig.
Ik begon me lichtelijk zorgen te maken, was ik niet mooi? Sexy? Aantrekkelijk? Moest ik ook aan de kruisloze slips om mijn vriend nog warm te krijgen?
Een dag ging voorbij, een week, een paar weken. Het gekreun ging tot diep in de nacht door. Flikkerende roze en rode lichten afkomstig van de tv wisselden elkaar af.
Totdat het ineens doodstil was, de roze lichten stopten en het licht in onze slaapkamer aan ging. Het dekbed werd van me afgerukt en mijn vriend besprong me met de legendarische woorden: “Kijk! Dit heb ik op tv gezien!” “als jij nog even zo gaat liggen en met je arm dan…”
Dagen, weken, maanden van Griekse maagden, Flinke Jongens, Private of the Carribbeans, Good Fellatio, Tits of Fury, Topless Brain Surgeons, Beaver Hunt. Laat ze maar “komen” die porno films… het is allemaal research… Lang leve de digitale tv!
We namen het uitgebreide pakket, er op rekenend dat we zo alle zenders hadden die we maar wilden zien. Eenmaal thuis was mijn teleurstelling dan ook heel groot toen bleek dat scifi channel en 13 street er niet op stonden. Mijn favoriete zenders!
Maar desalniettemin waren we erg enthousiast over ons tv aanbod. Animal planet in 3 themazenders, discovery en national geo konden mij zeer bekoren!
We keken een documentaire over de geluiden der natuur. Met het geluid goed hard, om het brullen van de leeuw optimaal door onze speakers de woonkamer in te knallen.
Verveelt door al dat groen, zapten we verder toen het ineens verscheen: levensgrote penissen en sappende poezen op ons beeld…
Mijn vriend slaakte een gilletje van blijdschap. Én dat heb ik hem alleen in 2 andere situaties horen doen; toen hij een afstandbestuurbare formule 1 auto kreeg, en toen bleek dat zijn zwager een xbox had.
Het plotsklaps om 3 uur s’middags geconfronteerd worden met keiharde p-p-p-p-porno deed mij van schrik deuren en ramen sluiten. Want HARD was het. De dame op het scherm vond het overduidelijk ook leuk en wond er geen doekjes om heen. “Cool! Porno!” riep mijn vriend verrukt. “oooooh yes, ooooh yes” schreeuwde de dame op tv.
Ik zapte verder…3 kanalen vol met p-p-p-p-porno. Ons beeldscherm is groot genoeg om alle details, ook degene die je niet wilt zien, te mogen aanschouwen. De stoppels, de sappen, de plooien, de zwarte gaten…
En ik dacht: als hij maar geen opblaaspop wil, dan kan ik leven met de p-p-p-p-porno.
En zo kwam het dat mijn leventje zich langzaam vulde met porno. Stond ik op zondag wat later op dan kwam het gekreun me al uit de woonkamer tegemoet, zat ik een column te tikken viel mijn oog ineens op een dame in een vreemde houding op tv. Stond ik te koken dan spatte het sap van de buis. Alles was ineens porno.
De worst die je snijd voor je bezoek, de mayo uit de tube, de webcam op de laptop, het pashokje waar ik met mijn beste vriendin in sta. De kassamevrouw “wilt u het bonnetje erbij mevrouw?” “oooh ja!”… porno zeg ik je, pure porno.
Tv kijken is een ware kruistocht geworden: Formule 1, porno, formule 1, porno, formule 1….zo kijkt mijn vriend tegenwoordig tv. De wallen onder zijn ogen zijn bijna nog groter dan die in Amsterdam.
En in bed? In bed was het stil, rustig. Té rustig.
Ik begon me lichtelijk zorgen te maken, was ik niet mooi? Sexy? Aantrekkelijk? Moest ik ook aan de kruisloze slips om mijn vriend nog warm te krijgen?
Een dag ging voorbij, een week, een paar weken. Het gekreun ging tot diep in de nacht door. Flikkerende roze en rode lichten afkomstig van de tv wisselden elkaar af.
Totdat het ineens doodstil was, de roze lichten stopten en het licht in onze slaapkamer aan ging. Het dekbed werd van me afgerukt en mijn vriend besprong me met de legendarische woorden: “Kijk! Dit heb ik op tv gezien!” “als jij nog even zo gaat liggen en met je arm dan…”
Dagen, weken, maanden van Griekse maagden, Flinke Jongens, Private of the Carribbeans, Good Fellatio, Tits of Fury, Topless Brain Surgeons, Beaver Hunt. Laat ze maar “komen” die porno films… het is allemaal research… Lang leve de digitale tv!
maandag, september 10, 2007
Beestjes, beeheestjes
Jiiihaaaaaa! Met een karateklap mep ik de wesp door midden. De bandana om mijn hoofd verraad het al, ik ben een mean-wesp-killing-machine. Mijn levensdoel? alle wespen binnen aanzienlijke tijd uitroeien. Finito, einde van de wespenwereldbevolking.
Wel no-piep-ing way dat me dat gaat lukken hè Moi etre très panisch voor “le wesp”. De wesp hoeft zich binnen mijn blikveld te begeven, of het zweet parelt me al op mijn voorhoofd. Sterker nog, er hoeft maar iets om mijn hoofd te zoemen en mijn verstand gaat op nul en mijn oerinstinct neemt het over. Alhoewel, instinct? Welk instinct? Je instinctieve gedrag is om keihard om je heen te gaan meppen.
Me? Me do the Madam Tussaud. Me sit very very still.
Mijn ogen staan op een kiertje, mijn mond gaat op slot, mijn ledematen strak om het lichaam. Zo blijf ik zitten, terwijl het enige geluid wat over mijn lippen komt is “haal weg” wat eerder klinkt als “baal beh” want ik weiger mijn mond verder om te doen om de wesp geen kans te geven naar binnen te vliegen.
Het probleem met deze tactiek is dat a) de persoon die mij zou kunnen helpen mij niet verstaat, b) ik zo mooi stil zit dat de wesp nog wel eens wil landen en c) ik zie er idioot uit…
Maar nog lang niet zo idioot als wat er gebeurd als de wesp op mij land, en de persoon die mij helpt de wesp niet weggejaagd krijgt of mij niet verstaat.
Dan ga ik voor de ren-taktiek. Heel hard op en neer rennen, in de kalverstraat, op een druk plein, bij de bushalte of op het werk… rennen voor de wesp. Die uiteraard doodleuk achter je aan zoemt. Tijdens het rennen stijgt de adrenaline enorm, de wesp blijft volgen en zoemen (en altijd in je gezicht ofzo hè?) en dan…Panische angst. Meerdere malen al is mijn vriendje L. maar even een paar meter verder op gaan staan omdat ik als een kip zonder kop keihard op en neer ren, maaiend met mij armen en brullend als een klein kind. De tranen vliegen uit mijn ogen als bij een professionele Wiske.
Oh jaah en laten we niet het meest genante detail van allemaal vergeten: ik roep om hulp…en niet een beetje maar echt voluit. Ik brul werkelijk waar moord en brand. Teksten die de revue al gepasseerd zijn: haal weg, help, doe dan iets, waaah, ieieieh, L. &*^(*^)&&(* help me dan!
En dan, als de wesp gevlogen is: L.! verdorie! Had je mij niet even kunnen helpen (weeh brul brul) je weet toch hoe bang ik ben! (snif snuf)? Ik ben je vriendin, je vrouw! Die wil je toch wel helpen? Je geeft niets om me! Noem je dit nou een volwassen relatie?
Waarop hij weg beent, de straat uit. Kwaad en vol schaamte voor deze vertoning…. Om vervolgens terug te keren met een ijsje met spikkels voor zijn vriendinnetje. Met de nadruk op -tje.
Wel no-piep-ing way dat me dat gaat lukken hè Moi etre très panisch voor “le wesp”. De wesp hoeft zich binnen mijn blikveld te begeven, of het zweet parelt me al op mijn voorhoofd. Sterker nog, er hoeft maar iets om mijn hoofd te zoemen en mijn verstand gaat op nul en mijn oerinstinct neemt het over. Alhoewel, instinct? Welk instinct? Je instinctieve gedrag is om keihard om je heen te gaan meppen.
Me? Me do the Madam Tussaud. Me sit very very still.
Mijn ogen staan op een kiertje, mijn mond gaat op slot, mijn ledematen strak om het lichaam. Zo blijf ik zitten, terwijl het enige geluid wat over mijn lippen komt is “haal weg” wat eerder klinkt als “baal beh” want ik weiger mijn mond verder om te doen om de wesp geen kans te geven naar binnen te vliegen.
Het probleem met deze tactiek is dat a) de persoon die mij zou kunnen helpen mij niet verstaat, b) ik zo mooi stil zit dat de wesp nog wel eens wil landen en c) ik zie er idioot uit…
Maar nog lang niet zo idioot als wat er gebeurd als de wesp op mij land, en de persoon die mij helpt de wesp niet weggejaagd krijgt of mij niet verstaat.
Dan ga ik voor de ren-taktiek. Heel hard op en neer rennen, in de kalverstraat, op een druk plein, bij de bushalte of op het werk… rennen voor de wesp. Die uiteraard doodleuk achter je aan zoemt. Tijdens het rennen stijgt de adrenaline enorm, de wesp blijft volgen en zoemen (en altijd in je gezicht ofzo hè?) en dan…Panische angst. Meerdere malen al is mijn vriendje L. maar even een paar meter verder op gaan staan omdat ik als een kip zonder kop keihard op en neer ren, maaiend met mij armen en brullend als een klein kind. De tranen vliegen uit mijn ogen als bij een professionele Wiske.
Oh jaah en laten we niet het meest genante detail van allemaal vergeten: ik roep om hulp…en niet een beetje maar echt voluit. Ik brul werkelijk waar moord en brand. Teksten die de revue al gepasseerd zijn: haal weg, help, doe dan iets, waaah, ieieieh, L. &*^(*^)&&(* help me dan!
En dan, als de wesp gevlogen is: L.! verdorie! Had je mij niet even kunnen helpen (weeh brul brul) je weet toch hoe bang ik ben! (snif snuf)? Ik ben je vriendin, je vrouw! Die wil je toch wel helpen? Je geeft niets om me! Noem je dit nou een volwassen relatie?
Waarop hij weg beent, de straat uit. Kwaad en vol schaamte voor deze vertoning…. Om vervolgens terug te keren met een ijsje met spikkels voor zijn vriendinnetje. Met de nadruk op -tje.
zondag, augustus 19, 2007
Biker Bunny
“Een konijn op een motor!” kir ik! Ik heb een gave, een gave om mijzelf in mijn enthousiasme in de meest genante situaties te werken. Ik doe het niet express, mijn timing is gewoon totaal verkeerd. Mijn intelligentie kruipt in een donker hoekje en wacht tot het voorbij is.
Op sommige dagen gaat het goed en op andere maak ik mezelf onsterfelijk belachelijk door het vertellen van een konijnenmop...
Nou is er niets mis met een leuke konijnenmop, alleen wel als ik het tijdens een videoconference doe, en ik genoodzaakt ben de flapperende oren van een konijn op een motor na te doen. “Amai! Is dat Nederlandse humor?” klinkt het rechts van mij. En dan besef ik, de camera van de videoconference waar ik me in bevind staat al aan. De Belgische collega’s op het scherm kunnen mij al zien en nog erger… ze vinden de mop niet leuk…Tot grote lol van mijn collega's natuurlijk (die hem b.t.w. wél leuk vonden).
En om het nóg erger te maken kregen we uitgerekend díe mensen de volgende ochtend over de vloer en werd ik doodleuk voorgesteld als "Dharma het motorkonijn".
Bijna altijd denk ik “Ooh, hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen? Waarom ik? Waarom nu?” Ik ben al in ontelbare situaties beland waarin ik door de grond wilde zakken.
Timing is meestal de boosdoener. Zoals toen een collega en ik gingen kijken wat ons lengteverschil nu precies was. Waarom we dat ook al weer op de werkvloer wilden doen is mij tot dusver een mysterie. Dus gingen we midden op de afdeling naast elkaar staan. Niets aan de hand zou je denken. Tot een andere collega mij erop wees dat we hakken aanhadden en er toch minstens 1 schoen per persoon uitmoest.
Daar stond ik dan, op 1 schoen en 1 sok in mijn spijkerrok (charming), met ineens out of the blue, een stuk of 20 MTRO's erbij als extra toeschouwers en een collega van een andere afdeling die als rondleidster fungeerde; "en dit is dan de afdeling E-commerce, een hele serieuze afde..." Uh heel serieus ja... Neej joh ik doe altijd mijn werk op 1 schoen en 1 sok. Very normal…
Ook in mijn doldwaze enthousiasme gaat het vaak mis, er verschijnt een waas voor mijn ogen. Een waas waarin mijn intelligentie gewoon verdwijnt achter… tja achter die waas. Niet denken aan de consequenties gewoon doen.
In plaats dat ik dit soort gedachtes nou eens heb met het verplaatsen van al mijn meubels, of het aannemen van die nieuwe baan of gewoon zomaar 2 vliegtickets koop ergens naar toe. Beslis ik dat ik met mijn mannelijke collega door een troep meeuwen ga rennen. Zomaar uit het niets. Bij terugkomst van onze sprint (hijg hijg) keken de rest van mijn collega’s ons verbijstert aan. Vervolgens hoor ik maandagochtend in de kantine tussen de broodjes, dat dat ene meisje van E-commerce een relatie schijnt te hebben met die vent van de service afdeling… De consequenties van de waas…Maar de allerergste factor is wel domme pech. Het wc-papierincident doet mij nog steeds van schaamte wegkruipen onder de dekens.
Gezamenlijk met collega S. was ik naar de wc gegaan, zoals wij vrouwen altijd doen. Het lijkt wel alsof we overal en altijd bang zijn dat ons iets overkomt tijdens het naar de wc gaan, een overval of kidnapping. En dan kun je maar beter met z’n tweeën zijn. Maar dat even ter zijde. We hadden haast want we wilden daarna door naar de kantine, honger! Dus ik zit, plas, veeg af, trek broek op en sta weer buiten. Collega S verschijnt, zij wast haar handen, en brult uit het niets “wat heb jij nou aan je broek hangen??”. Tot mijn allergrootste schande en schaamte, hangt daar een enorme sliert wc papier. Net díe sliert die ik gebruikt had om mij af te vegen.
In mijn schaamte stamelde ik wat over haast en stomme broek, ruk dat papier weg, lach heel hard en overdreven (dat rode in mijn gezicht is van het lachen hoor) en verbied mijn lieftallige collega dit ooit aan iemand te vertellen…
Het is mij duidelijk: Het onsterfelijk belachelijk maken van mezelf heb ik inmiddels verheven tot een sport... Wc-rol onder de arm en op 1 sok. Zo ga ik tegenwoordig door het leven. En weet je wat? Het kan me echt niets meer schelen, lach maar om mij als je daar vrolijk van word! Op naar de finish-line, ik hoop op veel toeschouwers…
Op sommige dagen gaat het goed en op andere maak ik mezelf onsterfelijk belachelijk door het vertellen van een konijnenmop...
Nou is er niets mis met een leuke konijnenmop, alleen wel als ik het tijdens een videoconference doe, en ik genoodzaakt ben de flapperende oren van een konijn op een motor na te doen. “Amai! Is dat Nederlandse humor?” klinkt het rechts van mij. En dan besef ik, de camera van de videoconference waar ik me in bevind staat al aan. De Belgische collega’s op het scherm kunnen mij al zien en nog erger… ze vinden de mop niet leuk…Tot grote lol van mijn collega's natuurlijk (die hem b.t.w. wél leuk vonden).
En om het nóg erger te maken kregen we uitgerekend díe mensen de volgende ochtend over de vloer en werd ik doodleuk voorgesteld als "Dharma het motorkonijn".
Bijna altijd denk ik “Ooh, hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen? Waarom ik? Waarom nu?” Ik ben al in ontelbare situaties beland waarin ik door de grond wilde zakken.
Timing is meestal de boosdoener. Zoals toen een collega en ik gingen kijken wat ons lengteverschil nu precies was. Waarom we dat ook al weer op de werkvloer wilden doen is mij tot dusver een mysterie. Dus gingen we midden op de afdeling naast elkaar staan. Niets aan de hand zou je denken. Tot een andere collega mij erop wees dat we hakken aanhadden en er toch minstens 1 schoen per persoon uitmoest.
Daar stond ik dan, op 1 schoen en 1 sok in mijn spijkerrok (charming), met ineens out of the blue, een stuk of 20 MTRO's erbij als extra toeschouwers en een collega van een andere afdeling die als rondleidster fungeerde; "en dit is dan de afdeling E-commerce, een hele serieuze afde..." Uh heel serieus ja... Neej joh ik doe altijd mijn werk op 1 schoen en 1 sok. Very normal…
Ook in mijn doldwaze enthousiasme gaat het vaak mis, er verschijnt een waas voor mijn ogen. Een waas waarin mijn intelligentie gewoon verdwijnt achter… tja achter die waas. Niet denken aan de consequenties gewoon doen.
In plaats dat ik dit soort gedachtes nou eens heb met het verplaatsen van al mijn meubels, of het aannemen van die nieuwe baan of gewoon zomaar 2 vliegtickets koop ergens naar toe. Beslis ik dat ik met mijn mannelijke collega door een troep meeuwen ga rennen. Zomaar uit het niets. Bij terugkomst van onze sprint (hijg hijg) keken de rest van mijn collega’s ons verbijstert aan. Vervolgens hoor ik maandagochtend in de kantine tussen de broodjes, dat dat ene meisje van E-commerce een relatie schijnt te hebben met die vent van de service afdeling… De consequenties van de waas…Maar de allerergste factor is wel domme pech. Het wc-papierincident doet mij nog steeds van schaamte wegkruipen onder de dekens.
Gezamenlijk met collega S. was ik naar de wc gegaan, zoals wij vrouwen altijd doen. Het lijkt wel alsof we overal en altijd bang zijn dat ons iets overkomt tijdens het naar de wc gaan, een overval of kidnapping. En dan kun je maar beter met z’n tweeën zijn. Maar dat even ter zijde. We hadden haast want we wilden daarna door naar de kantine, honger! Dus ik zit, plas, veeg af, trek broek op en sta weer buiten. Collega S verschijnt, zij wast haar handen, en brult uit het niets “wat heb jij nou aan je broek hangen??”. Tot mijn allergrootste schande en schaamte, hangt daar een enorme sliert wc papier. Net díe sliert die ik gebruikt had om mij af te vegen.
In mijn schaamte stamelde ik wat over haast en stomme broek, ruk dat papier weg, lach heel hard en overdreven (dat rode in mijn gezicht is van het lachen hoor) en verbied mijn lieftallige collega dit ooit aan iemand te vertellen…
Het is mij duidelijk: Het onsterfelijk belachelijk maken van mezelf heb ik inmiddels verheven tot een sport... Wc-rol onder de arm en op 1 sok. Zo ga ik tegenwoordig door het leven. En weet je wat? Het kan me echt niets meer schelen, lach maar om mij als je daar vrolijk van word! Op naar de finish-line, ik hoop op veel toeschouwers…
zaterdag, juli 14, 2007
Sex&Soccer
Er is maar 1 onderwerp waar wij vrouwen niet over mee kunnen praten. Want wees nou reëel wij kunnen o-ver-al over mee praten toch?
Nou... let me bring you the bad news, wij vrouwen zijn een bedroevende gesprekspartner wat voetbal betreft. Misschien ligt het aan het feit dat we spontaan in de poets-en-ren modus schieten als we ook maar iets op tv zien wat op voetbal lijkt en langer dan 10 seconden in beeld blijft. Uhm moest er niet nog dringend stofgezogen worden in de kelder?
Met als gevolg dat we dus nooit en te nimmer mee kunnen praten als het gespreksonderwerp verandert naar voetbal… Zodra het wel en wee van de voetbalwedstrijden besproken word zitten wij op de bank. Tussen de andere spelers die eigenlijk ook niet kunnen spelen of snappen waar voetbal om draait. Staand langs het veld vragen zij zich, net als wij vrouwen, af waarom zij nou nooit eens mee mogen spelen, waarom zij buitenspel staan zodra het om voetbal gaat.
Je kent het gevoel wel, sta je gezellig in de kroeg, iedereen praat met elkaar en BENG daar is die ene cruciale vraag “heyjuh heb jij nog Ajax-Feyenoord gezien?” Gelijk ligt elk gesprek plat, de mannen komen in eens van alle kanten en verdringen zich om mee te mogen praten. En wat gebeurt er met ons vrouwen? Wij staan daar met open mond…Want hier weten we echt niets over. En al zou je er nog over mee kunnen praten, het lijkt wel niet gewaardeerd te worden. Het is gewoon not-done om als vrouw een bijster intelligente opmerking te maken over voetbal. Daar raken mannen van in de war!
Toch was ik enorm happy toen de Glamour tijdens het WK met een top 10 “doe-je-man-versteld-staan-met-deze-voetbal-weetjes” kwam. Het goede nieuws is, manlief word héél enthousiast als je je voetbalkennis gaat communiceren, het slechte nieuws is; het werkt niet als jij een onsamenhangend verhaal hebt. “Uh wist je dat Kalou de best betaalde voetballer is? En dat Frankrijk het meest “gekleurde” team heeft, dat Cruiff..blablabla…” Je ziet het gebeuren waar je bij zit: Zijn pupillen verwijdden, de ademhaling versnelt en dan komt het besef: jij vrouw, jij niets van voetbal mag weten. Kortom, “Nee dat wist ik niet, maar ik zit nu even dít te kijken schat”. Weg aandacht, weg voetstuk, weg Glamour…Wat heb ik aan zoiets?
Weet je welke combi van vrouwen en voetbal wél werkt? Vrouwen in lingerie die voetballen in de rust van de wedstrijd. De ultieme combi is dus sex&soccer!
Dus voetbalvrouwen let op! Behoud de aandacht van je man met de voetbal-kamasutra! Pikante standjes, vernoemd naar bekende voetballers, uit te voeren met lingerie, bal, scheenbeschermers en kunstgras…. Kijk! Dan heb je aandacht!
Wat dacht je van De Kluivert? Laat je overmeesteren, aan je kluiven en ja, een beetje slaan mag. Doe het lekker snel met de Van de Vaart, speel voor coach met een blinddoek bij De Blind. En voor de zeer pikante dames onder ons, doe de De Boer: met z’n 2-en is alles leuker! Dus dames laat je niet op de bank zetten, geef hem een rode kaart, en volg hem naar de kleedkamers met je voetbal-kamasutra onder de arm…Geschorst voor 10 wedstrijden! En nou douchen jij!
Nou... let me bring you the bad news, wij vrouwen zijn een bedroevende gesprekspartner wat voetbal betreft. Misschien ligt het aan het feit dat we spontaan in de poets-en-ren modus schieten als we ook maar iets op tv zien wat op voetbal lijkt en langer dan 10 seconden in beeld blijft. Uhm moest er niet nog dringend stofgezogen worden in de kelder?
Met als gevolg dat we dus nooit en te nimmer mee kunnen praten als het gespreksonderwerp verandert naar voetbal… Zodra het wel en wee van de voetbalwedstrijden besproken word zitten wij op de bank. Tussen de andere spelers die eigenlijk ook niet kunnen spelen of snappen waar voetbal om draait. Staand langs het veld vragen zij zich, net als wij vrouwen, af waarom zij nou nooit eens mee mogen spelen, waarom zij buitenspel staan zodra het om voetbal gaat.
Je kent het gevoel wel, sta je gezellig in de kroeg, iedereen praat met elkaar en BENG daar is die ene cruciale vraag “heyjuh heb jij nog Ajax-Feyenoord gezien?” Gelijk ligt elk gesprek plat, de mannen komen in eens van alle kanten en verdringen zich om mee te mogen praten. En wat gebeurt er met ons vrouwen? Wij staan daar met open mond…Want hier weten we echt niets over. En al zou je er nog over mee kunnen praten, het lijkt wel niet gewaardeerd te worden. Het is gewoon not-done om als vrouw een bijster intelligente opmerking te maken over voetbal. Daar raken mannen van in de war!
Toch was ik enorm happy toen de Glamour tijdens het WK met een top 10 “doe-je-man-versteld-staan-met-deze-voetbal-weetjes” kwam. Het goede nieuws is, manlief word héél enthousiast als je je voetbalkennis gaat communiceren, het slechte nieuws is; het werkt niet als jij een onsamenhangend verhaal hebt. “Uh wist je dat Kalou de best betaalde voetballer is? En dat Frankrijk het meest “gekleurde” team heeft, dat Cruiff..blablabla…” Je ziet het gebeuren waar je bij zit: Zijn pupillen verwijdden, de ademhaling versnelt en dan komt het besef: jij vrouw, jij niets van voetbal mag weten. Kortom, “Nee dat wist ik niet, maar ik zit nu even dít te kijken schat”. Weg aandacht, weg voetstuk, weg Glamour…Wat heb ik aan zoiets?
Weet je welke combi van vrouwen en voetbal wél werkt? Vrouwen in lingerie die voetballen in de rust van de wedstrijd. De ultieme combi is dus sex&soccer!
Dus voetbalvrouwen let op! Behoud de aandacht van je man met de voetbal-kamasutra! Pikante standjes, vernoemd naar bekende voetballers, uit te voeren met lingerie, bal, scheenbeschermers en kunstgras…. Kijk! Dan heb je aandacht!
Wat dacht je van De Kluivert? Laat je overmeesteren, aan je kluiven en ja, een beetje slaan mag. Doe het lekker snel met de Van de Vaart, speel voor coach met een blinddoek bij De Blind. En voor de zeer pikante dames onder ons, doe de De Boer: met z’n 2-en is alles leuker! Dus dames laat je niet op de bank zetten, geef hem een rode kaart, en volg hem naar de kleedkamers met je voetbal-kamasutra onder de arm…Geschorst voor 10 wedstrijden! En nou douchen jij!
zaterdag, juni 16, 2007
Girl Girl
Je gaat er toch vanuit dat elke normale of experimentele seks op geheel vrijwillige basis gebeurt. Zat standjes om uit te proberen met je vriendje-lief, zat apparatuur om in allerlei lichaamsholtes te stoppen op geheel vrijwillige basis. Maar het zal je toch maar overkomen dat die ene life changing experience niet geheel vrijwillig gebeurd…
Mijn eerste girl-girl kiss ging niet vrijwillig, het was zoenen of laten zien dat je een “very bad and underestimated -actress” was, zoals mijn “Amerikaanse” toneelleraar dat prachtig verwoordde. Hij was het type “I tell you what to do, or you’ll have to sleep your way into Hollywood”. Grootspraak voor deze man uit Krommenie. En zo kwam het dat ik tijdens een potje volleyball (teambuilding) compleet met de grond gelijk gemaakt werd door mister Oscar omdat ik de bal miste, ik had “a lack of goals in your life, no drive to succeed”. Of die nou echt zo heette of dat hij alleen verwees naar een zeker beeldje dat groter is dan zijn gevoel voor menselijkheid is mij tot op heden nog steeds een raadsel.
Hij had een zekere voorliefde voor duistere improvisatie spellen. De meest vreemde, perverse en lugubere scenario’s werden door ons gespeelt onder zijn toeziend oog. Man-vrouw spellen werden opgeleukt met wat lichamelijk contact, knuffel hier, wat passie daar, een kus op de wang. Het compleet uitspelen van een scène van een vrouw die thuis komt en haar partner dood in bad aantreft met een opblaaspop was tot daar aan toe.
Maar het spelen van een scène van 2 lesbische vrouwen waarvan er een ontdekte dat ze verliefd was geworden op haar eigen zoon (en daar; ik citeer “smashing sex” mee had gehad) ging mij toch echt te ver. Je kunt je mijn gezicht voorstellen toen de keuze op mij viel; professioneel blijven Dharma.
De dingen die je je dan gaat afvragen; hoe doet een lesbische vrouw? Beweegt ze anders? Praat ze anders? Wat zijn de beweegredenen tot zo’n daad? Ik zeg, ze werd aangespoord door ene Oscar, maar dat even ter zijde. Ik besloot dat ik “gewoon” zou doen.
Maar het ging al mis na mijn binnenkomst, ik knuffel “mijn vrouw” en we werden al meteen onderbroken door mister Pervert Oscar (als ie al zo’n beeldje heeft wil ik graag weten wat ie ermee doet in t weekend). De knuffel, zoals hij het zei, ging niet goed. Of het over kon, graag met kus. Op de mond. En kan het ook met tong? En een beetje door haar haar woelen graag, en niet zo geschokt kijken, doe niet zo truttig! Zal ik er maar meteen bovenop duiken Pervert Oscar?Mijn eerste gedachte ging uit naar mijn vriend, wat zou hij hiervan zou vinden? Ik trok de conclusie dat het drama groter zou zijn als ik een andere man zou hebben gezoend. Dus ik gokte het erop, kwam binnen, kuste haar en woelde wat door haar haar. Onder andere omstandigheden was dit een life changing experience geweest, of op z’n minst zou het je aan het twijfelen brengen over je geaardheid. Maar met Pervert Oscar en 20 andere studenten die je op de “lip” zitten te kijken, ging mijn eerste girl-girl kiss in een flits aan mij voorbij. Onvrijwillig, publiekelijk, zakelijk.
Mijn eerste girl-girl kiss ging niet vrijwillig, het was zoenen of laten zien dat je een “very bad and underestimated -actress” was, zoals mijn “Amerikaanse” toneelleraar dat prachtig verwoordde. Hij was het type “I tell you what to do, or you’ll have to sleep your way into Hollywood”. Grootspraak voor deze man uit Krommenie. En zo kwam het dat ik tijdens een potje volleyball (teambuilding) compleet met de grond gelijk gemaakt werd door mister Oscar omdat ik de bal miste, ik had “a lack of goals in your life, no drive to succeed”. Of die nou echt zo heette of dat hij alleen verwees naar een zeker beeldje dat groter is dan zijn gevoel voor menselijkheid is mij tot op heden nog steeds een raadsel.
Hij had een zekere voorliefde voor duistere improvisatie spellen. De meest vreemde, perverse en lugubere scenario’s werden door ons gespeelt onder zijn toeziend oog. Man-vrouw spellen werden opgeleukt met wat lichamelijk contact, knuffel hier, wat passie daar, een kus op de wang. Het compleet uitspelen van een scène van een vrouw die thuis komt en haar partner dood in bad aantreft met een opblaaspop was tot daar aan toe.
Maar het spelen van een scène van 2 lesbische vrouwen waarvan er een ontdekte dat ze verliefd was geworden op haar eigen zoon (en daar; ik citeer “smashing sex” mee had gehad) ging mij toch echt te ver. Je kunt je mijn gezicht voorstellen toen de keuze op mij viel; professioneel blijven Dharma.
De dingen die je je dan gaat afvragen; hoe doet een lesbische vrouw? Beweegt ze anders? Praat ze anders? Wat zijn de beweegredenen tot zo’n daad? Ik zeg, ze werd aangespoord door ene Oscar, maar dat even ter zijde. Ik besloot dat ik “gewoon” zou doen.
Maar het ging al mis na mijn binnenkomst, ik knuffel “mijn vrouw” en we werden al meteen onderbroken door mister Pervert Oscar (als ie al zo’n beeldje heeft wil ik graag weten wat ie ermee doet in t weekend). De knuffel, zoals hij het zei, ging niet goed. Of het over kon, graag met kus. Op de mond. En kan het ook met tong? En een beetje door haar haar woelen graag, en niet zo geschokt kijken, doe niet zo truttig! Zal ik er maar meteen bovenop duiken Pervert Oscar?Mijn eerste gedachte ging uit naar mijn vriend, wat zou hij hiervan zou vinden? Ik trok de conclusie dat het drama groter zou zijn als ik een andere man zou hebben gezoend. Dus ik gokte het erop, kwam binnen, kuste haar en woelde wat door haar haar. Onder andere omstandigheden was dit een life changing experience geweest, of op z’n minst zou het je aan het twijfelen brengen over je geaardheid. Maar met Pervert Oscar en 20 andere studenten die je op de “lip” zitten te kijken, ging mijn eerste girl-girl kiss in een flits aan mij voorbij. Onvrijwillig, publiekelijk, zakelijk.
zaterdag, mei 12, 2007
Faster Pussycat!
Ik zie nog steeds die muur in de garage op volle snelheid op me af komen...
Nu weet ik het zeker, mijn zusje wil geen Schumacher zijn, ze is het.
Het begint als een heel onschuldig ritje naar Amstelveen, maar zodra we de straat uit zijn is het onschuldige er al vanaf.
Gezellig samen in de auto! Ze zet de radio harder en begint uitgelaten te kletsen over haar dag, dates en nieuwtjes.
Maar dan… zachtjes begint ze te vloeken tegen het stoplicht. Vervolgens, tegen die mannen die vanuit hun auto ongegeneerd zitten te kijken “ kun je het zien met je dikke Porsche?” En meestal gaat het dáár mis, met gierende spinnende banden trekt mevrouwtje op, ik sputter nog wat tegen maar dat komt toch niet boven het ronken van de motor uit. En doodleuk rijd ze die kerels er uit, met haar Ka.
Vervolgens komen we in de file terecht, daar zit ze niet mee, ze kletst gewoon gezellig door. Tot een of andere “pannenkoek” de busbaan gebruikt als rijstrook. Mevrouw trekt op, langs de auto die er nu tussen wil en gaat op de rem, wat gepaard gaat met een hoop gescheld “ jaaa pannenkoek! Dacht jij dat ik je er mooi ff langs ging laten hè? Nou mooooi niet! Knipperlicht gebruiken mannetje!” En vervolgens kijken wij beide (ik licht witjes om de neus) in de auto van Mr. Pancake...Ha, ingehaald door 2 blondines sukkel!
De rest van de file houdt ze zich nog rustig maar zodra die ook maar een centimeter voorbij is, scheurt ze het kruispunt over, ontwijkt wat fietsers en kinderwagens en zet de radio harder... Vervolgens moeten we vol op de rem, “ WAT DOET DEZE BIJGOCHEM NOU” , oftewel hopeloos verdwaalde Duitse toeristen midden op de weg, mijn zusje hangt inmiddels al op haar claxon, “ moveeee! Weg gehen!”
Ze manoeuvreert om de Duitser heen en scheurt een straatje in. In de verte zie ik een verkeersdrempel naderen, “ uuh” probeer ik “ verkeersdrempel”. “ Ja” zegt ze, terwijl we bijna tegen de voorruit plakken van het remmen, “ik zie hem wel”. Die bij de Rai die zag ze toen niet, het was een beetje zoals die gelreclame voor dat ijzersterke kapsel, alleen hadden wij dat spul helaas niet. De terugweg was nog erger, alsof we Amstelveen - Dakar reden en het begon al in de garage. In een vloeiende beweging rijdt ze hem uit het parkeer vak. “ We hebben haast hè?” knipoogt ze naar me, om vervolgens ongehoord hard op te trekken. Ik zie een massieve muur op me af komen en sluit mijn ogen.
Maar alles gaat goed, zoals altijd, want ze kan ontzettend goed rijden. Soepel zoals ze het zelf noemt, gewaagd zeg ik. Ik vraag me alleen af of die man die in zijn elektrische rolstoel ineens de weg op schoot, dat ook vond. We moesten namelijk vol in de ankers voor hem. En toen we eenmaal achter hem reden en, melig als we inmiddels waren, mijn moeders rijstijl gingen demonstreren, gingen de wielen ineens spinnen...Hij viel bijna uit zijn stoel schrik, soepel dat wel…
Nu weet ik het zeker, mijn zusje wil geen Schumacher zijn, ze is het.
Het begint als een heel onschuldig ritje naar Amstelveen, maar zodra we de straat uit zijn is het onschuldige er al vanaf.
Gezellig samen in de auto! Ze zet de radio harder en begint uitgelaten te kletsen over haar dag, dates en nieuwtjes.
Maar dan… zachtjes begint ze te vloeken tegen het stoplicht. Vervolgens, tegen die mannen die vanuit hun auto ongegeneerd zitten te kijken “ kun je het zien met je dikke Porsche?” En meestal gaat het dáár mis, met gierende spinnende banden trekt mevrouwtje op, ik sputter nog wat tegen maar dat komt toch niet boven het ronken van de motor uit. En doodleuk rijd ze die kerels er uit, met haar Ka.
Vervolgens komen we in de file terecht, daar zit ze niet mee, ze kletst gewoon gezellig door. Tot een of andere “pannenkoek” de busbaan gebruikt als rijstrook. Mevrouw trekt op, langs de auto die er nu tussen wil en gaat op de rem, wat gepaard gaat met een hoop gescheld “ jaaa pannenkoek! Dacht jij dat ik je er mooi ff langs ging laten hè? Nou mooooi niet! Knipperlicht gebruiken mannetje!” En vervolgens kijken wij beide (ik licht witjes om de neus) in de auto van Mr. Pancake...Ha, ingehaald door 2 blondines sukkel!
De rest van de file houdt ze zich nog rustig maar zodra die ook maar een centimeter voorbij is, scheurt ze het kruispunt over, ontwijkt wat fietsers en kinderwagens en zet de radio harder... Vervolgens moeten we vol op de rem, “ WAT DOET DEZE BIJGOCHEM NOU” , oftewel hopeloos verdwaalde Duitse toeristen midden op de weg, mijn zusje hangt inmiddels al op haar claxon, “ moveeee! Weg gehen!”
Ze manoeuvreert om de Duitser heen en scheurt een straatje in. In de verte zie ik een verkeersdrempel naderen, “ uuh” probeer ik “ verkeersdrempel”. “ Ja” zegt ze, terwijl we bijna tegen de voorruit plakken van het remmen, “ik zie hem wel”. Die bij de Rai die zag ze toen niet, het was een beetje zoals die gelreclame voor dat ijzersterke kapsel, alleen hadden wij dat spul helaas niet. De terugweg was nog erger, alsof we Amstelveen - Dakar reden en het begon al in de garage. In een vloeiende beweging rijdt ze hem uit het parkeer vak. “ We hebben haast hè?” knipoogt ze naar me, om vervolgens ongehoord hard op te trekken. Ik zie een massieve muur op me af komen en sluit mijn ogen.
Maar alles gaat goed, zoals altijd, want ze kan ontzettend goed rijden. Soepel zoals ze het zelf noemt, gewaagd zeg ik. Ik vraag me alleen af of die man die in zijn elektrische rolstoel ineens de weg op schoot, dat ook vond. We moesten namelijk vol in de ankers voor hem. En toen we eenmaal achter hem reden en, melig als we inmiddels waren, mijn moeders rijstijl gingen demonstreren, gingen de wielen ineens spinnen...Hij viel bijna uit zijn stoel schrik, soepel dat wel…
vrijdag, april 13, 2007
It's my party!
Naarmate ik ouder word ben ik steeds vaker jarig.
Vroeger was jarig zijn een zeldzaamheid, iets waar je echt wekenlang niet van kon slapen zó bijzonder was het. Je werd bedolven onder de cadeaus en het bezoek.
Nu blijf ik liever wakker zodat ik de minuten dat ik nog 24 ben bewust mee maak.
Deze week word ik 25 en serieus, ik voel me al ouder worden…
Het zijn van die kleine momenten die het hem doen. Dat je in een disco aan een tafel staat met je cola terwijl de rest om je heen “uit z’n pan” gaat. Dat je op de bank dvd zit te kijken op vrijdagavond en je denkt: moet ik niet uit ofzo? Maar je echt te moe bent om te gaan. Dat je roept “hé is dat het nieuwe liedje van Maroon 5?” en mijn zusje roept dat die al oud is… Oh… Ik ga niet meer met mijn tijd mee…Nu al?!
En basta! Ik ben zo jong als ik me voel! Ik kan nog steeds alle tunes zingen van tekenfilms, including die van Totally Spice, ik weet dat haarbanden nog steeds überhip zijn maar peeptoe schoenen met gekleurde sokken erin nog meer! De bob is passé, lang haar is weer in. Forget the Arctic Monkeys, hier zijn The Fratelli’s!
Ik lijk soms stoffig en voel me soms ook stoffig maar ik ben het niet. Verre van!
Ik ben trots op het feit dat mijn kinderlijke humor me bijna dreef tot het verwisselen van etage van alle kerstbomen in ons pand met de lift, maar mijn volwassen collega’s hielden mij tegen (wie is er hier nou saai hè?) En ik ben trots op het feit dat mijn leven voor gaat op mijn werk, ik alleen verantwoordelijkheids gevoel ken als het me uitkomt, dat ik absoluut geen schaamte heb en degene ben die altijd weer met een idioot plan op de proppen komt dat nooit verwezenlijkt word. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is onrechtvaardig groot en ik droom er nog steeds van om Buffy the Vampire Slayer te worden. Ik wil een panda als huisdier en mijn woonkamer moet roze. Ik wil trouwen met Johnny Depp, maar wel oud worden met mijn eigen vriendje. Ik wil een Gospel koor op mijn bruiloft, dat “O happy day” zingt als we de kerk uitgaan en er een limousine op ons wacht. Ik wil magische krachten hebben. Ik wil wonen in een kasteel en elke dag patat en pannenkoeken eten. Ik wil 25 worden, vannacht niet kunnen slapen van de spanning, bedolven worden onder de cadeaus, kaartjes krijgen, taart eten en nog gelukkiger en onvolwassen zijn dan ik nu al ben...
Vroeger was jarig zijn een zeldzaamheid, iets waar je echt wekenlang niet van kon slapen zó bijzonder was het. Je werd bedolven onder de cadeaus en het bezoek.
Nu blijf ik liever wakker zodat ik de minuten dat ik nog 24 ben bewust mee maak.
Deze week word ik 25 en serieus, ik voel me al ouder worden…
Het zijn van die kleine momenten die het hem doen. Dat je in een disco aan een tafel staat met je cola terwijl de rest om je heen “uit z’n pan” gaat. Dat je op de bank dvd zit te kijken op vrijdagavond en je denkt: moet ik niet uit ofzo? Maar je echt te moe bent om te gaan. Dat je roept “hé is dat het nieuwe liedje van Maroon 5?” en mijn zusje roept dat die al oud is… Oh… Ik ga niet meer met mijn tijd mee…Nu al?!
En basta! Ik ben zo jong als ik me voel! Ik kan nog steeds alle tunes zingen van tekenfilms, including die van Totally Spice, ik weet dat haarbanden nog steeds überhip zijn maar peeptoe schoenen met gekleurde sokken erin nog meer! De bob is passé, lang haar is weer in. Forget the Arctic Monkeys, hier zijn The Fratelli’s!
Ik lijk soms stoffig en voel me soms ook stoffig maar ik ben het niet. Verre van!
Ik ben trots op het feit dat mijn kinderlijke humor me bijna dreef tot het verwisselen van etage van alle kerstbomen in ons pand met de lift, maar mijn volwassen collega’s hielden mij tegen (wie is er hier nou saai hè?) En ik ben trots op het feit dat mijn leven voor gaat op mijn werk, ik alleen verantwoordelijkheids gevoel ken als het me uitkomt, dat ik absoluut geen schaamte heb en degene ben die altijd weer met een idioot plan op de proppen komt dat nooit verwezenlijkt word. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is onrechtvaardig groot en ik droom er nog steeds van om Buffy the Vampire Slayer te worden. Ik wil een panda als huisdier en mijn woonkamer moet roze. Ik wil trouwen met Johnny Depp, maar wel oud worden met mijn eigen vriendje. Ik wil een Gospel koor op mijn bruiloft, dat “O happy day” zingt als we de kerk uitgaan en er een limousine op ons wacht. Ik wil magische krachten hebben. Ik wil wonen in een kasteel en elke dag patat en pannenkoeken eten. Ik wil 25 worden, vannacht niet kunnen slapen van de spanning, bedolven worden onder de cadeaus, kaartjes krijgen, taart eten en nog gelukkiger en onvolwassen zijn dan ik nu al ben...
dinsdag, maart 20, 2007
Geitig
Ik zie nog steeds hoe de bomen steeds sneller aan mij voorbij gingen, sneller en sneller. Ik voel hoe het touw in mijn handen snijd, en hoe mijn rubberlaarzen van het paadje afraakten en in de modderpoel naast het weggetje terechtkwamen. De paniek in mij zwelt op als ik de gezichtjes van de kinderen zie die mee moeten in de Bokkekar. Wit weggetrokken van schrik. Want daar kom ik, in volle vaart, op ze afgestormd voortgetrokken door een enorme bok met een kar erachter. Toen ik het dier eindelijk in toom had en de kindjes allemaal in de kar zaten, begonnen we onze tocht door het bos naar de geitenboerderij. Ik had de bok in bedwang, tenminste dat dacht ik...Maar voor ik het wist zag ik de kar, de bok en allemaal stuiterende kindjes in volle vaart op de geitenboerderij af stormen... Zonder mij. Dat was mijn allereerste baantje, dramatisch eigenlijk want ik was er totaal ongeschikt voor, maar toch is dit een van mijn leukste baantjes geweest. Het begeleiden van kinderpartijtjes op de geitenboerderij. Ik heb er een hoop geleerd destijds, ik kan een geit melken (doet het altijd goed op feestjes), ik weet dat je nooit en te nimmer je hand onder een kip moet steken en dat geiten heel hard kunnen rennen. Dat is iets wat ik eigenlijk al had moeten weten. Want toen ik klein was (6 jaar) en mijn zusje nog kleiner (4 jaar) gingen we naar de geitjes in het Amstelpark. Ik weet niet wat er precies gebeurde maar het ene moment stond mijn zusje nog en het andere vloog ze door de lucht. Woeste pms-geit had haar te pakken gehad. Maar dat was maar 1 geit. Kun je nagaan wat er gebeurde toen ik met een groep van 7 kleine kindjes in een vol geitenhok stond, dan heb je het over 30 geiten, die ineens ergens van schrokken en massaal gingen rennen. Ik zag letterlijk kindjes vliegen, ik zag armen en benen langskomen en zat met een verpest kinderpartijtje. De jarige met een vertrappelt en aangevreten kroontje op zijn kop, wist het goed te verwoorden “geiheiten zijhijn stohom” . Juist ja, geiten zijn stom. En niet alleen daarom, zij waren de reden van mijn coupe desastreus. De geiten hadden er allemaal “laagjes” in gegeten. En dat is niet cool als je 16 bent!En wat al helemaal je imago ruïneert is de geur...dat je een uur in de wind stinkt als je een complete dag tussen de geiten staat verteld niemand je. Mijn moeder reed altijd met de ramen open als ze me kwam ophalen. Het is een hardnekkige geur. De bodywarmer die ik destijds droeg tijdens het werk ruikt nog steeds geitig. Maar hij hangt nog steeds in mijn kast. De bodywarmer is niet het enige dat herinnert aan die tijd, ook de geiten zelf. Ze hebben een enorm goed geheugen en herkennen je. Nu nog als ik er heen ga en de stal inloop word er enthousiast geblaat. Volgens mij weten ze niet meer wie ik ben, maar ik nog wel wie zij zijn.
woensdag, februari 28, 2007
Tygo
Daar sta ik dan, met een plantenspuit in mijn handen James Bond na te doen voor 3 strenge juryleden en een camera. Terwijl ik 3x “schiet” richting de camera besluit ik dit niet meer te doen, geen audities meer voor programma’s waarin alleen maar wannabe’s mee doen. De wandelgangen waar de opnames plaats vonden bevestigden dit beeld alleen maar, mensen die enorm wijs liepen te doen, zuchten “ jemig, wedden dat Arie nooit zo lang hoeft te wachten?” (vertrouw mij: dat doet ie wel), “ is er hier niets te vreten?” (trust me: nee, pas als jij de 2e Katja Schuurman bent krijg jij koekjes) en dan vergeet ik nog bijna de mensen die denken dat als ze hun tieten laten zien aan Filemon ze “ eeeech wel door de audisies heen kommen” Als ik later het programma “Lama gezocht” bekijk op tv en de recensies in de krant lees (tenenkrommende humor, waardeloos programma, Lama gezocht sucks) staat mijn besluit echt vast...dit...nooit...meer en nu hopen dat ik niet (herkenbaar) in beeld kom.Na de auditierondes op tv nauwlettend gevolgd te hebben (ben ik dat daar op de achtergrond?) Besluit ik voorzichtig de website te gaan checken. Maar daar zakte mijn gevoel voor humor tot een dieptepunt. “ Jezelf niet gezien op tv? Zoek dan hier je auditie op!” Waaaaaaaat?? Mij bijna op tv vernederen is niet genoeg? Het moet ook nog via Internet? Als door een wonder blijkt mijn filmpje defect, godzijdank...Het dieptepunt uit mijn wanna-be-actrice-carriere blijft de wereld bespaart.Mijn hoogtepunt als figurant-wanne-be-actrice helaas ook. Het was in 2005, toen ik een acteer workshop kreeg van Tygo G., Peer M. (bommetje!) en Egbert-Jan W. Nadat ik uuuren mijn borsten in de meest tygo-gunstige positie had gelegd, mijn make-up duizend keer had gecheckt en mijn complete kledingkast aan had gehad, was ik er klaar voor. Opzij wanne-be’s! here comes the queen of acting!Maar the queen of acting was behoorlijk geïntimeerd door Peer, Egbert en vooral door Tygo... Terwijl de wannabe’s het dak eraf acteerden, hield ik het bij zwoel knipperen met mijn wimpers en o.k. wat voorzichtig acteren. Na wat “groeps-acteren” mochten we nu echte stukjes spelen met Tygo, Peer en Egbert. Om en om, en Peer bepaalde met wie je mocht acteren. Dit was mijn kans! Ik wilde Tygo en ik kreeg Tygo... Ik mocht Tygo gaan verleiden. Ik en Tygo hadden een relatie en ik ging zijn vriendin dumpen waar Tygo bij stond. Maar de scène hebben we nooit uitgespeeld, ik heupwiegde Tygo’s kant op, knipperde zwoel (zoals jullie inmiddels begrijpen, daar ben ik héél goed in) en vleide mij bij Tygo op schoot. Ik was bloed nerveus en Tygo ook...Tygo werd met de minuut nerveuzer, en “kleine” Tygo ook...En zo gebeurde het dat Tygo, zo rood als een tomaat, uit zijn rol viel en tegen mij stamelde “ meisje, je moet nu echt van mijn schoot af”. Egbert-Jan viel van zijn stoel van het lachen, Peer vond het ongehoord, Tygo sloeg zijn benen over elkaar en ik? Ik glunderde van trots! Doe daar maar eens na wanna-be’s!
woensdag, januari 31, 2007
De tandartsassistente
T’is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente… Maar op een dag was de lente verdwenen uit haar ogen, voor heel even was het daar winter.
Maar ze is een pittige tante dat zusje van mij! Al snel had ze weer vat op de seizoenen in zichzelf en haar leven, en in haar ogen ging lente over in zomer. Want nog nooit waren de jongens zo mooi en zo aan haar voeten als nu… Na een lange periode van samenzijn ging ze compleet los in boysland… Het begon als voorzichtig flirten op de sportschool, met mij en haar beste vriendin als jury, het ging over in praatjes maken in de discotheek om vervolgens met vlinders in haar buik terug te komen om 7 uur ‘s morgens met de make-up flink uitgelopen!
Ik heb er inmiddels flink wat zien langskomen, mannen bedoel ik. Eerst hadden we T. We waren allebei heel enthousiast, hij kwam immers net zoals mijn vriend uit het zuiden! Al gauw bleek ie aan een soort van hardnekkige vorm van narcolepsie te lijden…oftewel hij viel om de haverklap in slaap, vooral als ie zag dat zij hem belde of smste want toen ik een keer belde bij wijze van test bleek ie ineens helemaal niet in winterslaap te verkeren… Skip the narcoleptic person, onwards! moest ze gedacht hebben, want vervolgens was het O. die mijn zusje wel kon bekoren. Ze kende hem van de sportschool, altijd naar elkaar gelachen en geflirt, nooit wat mee gedaan…This is the moment! En ze spoorde hem op want zijn godgifted body wilde ze wel van dichtbij aanschouwen. Helaas was hij bezet, maar nog steeds even charming, dus dat was wel de moeite waard om even mee te dollen…via internet (niet allemaal zo verontwaardigt kijken). O. ging vervelen en in de discotheken liep nog lekkerder manvolk rond wat wel verder wilde dan wat cyber-cuddles…Dus kwam M. om de hoek zeilen (volgen jullie het nog?), deze balgehakt had ze ontmoet op een verjaardagsfeestje, was acteur, lief, leuk en héél stout! Om de haverklap hoorde ik sms-piepjes gevolgd door, op den duur irritant, gegiechel… M. was de moeite waard om wat méér mee te spelen maar toen dat eenmaal gebeurd was, bleek M. niet meer haar te willen spelen…mannen…
Mijn zusje ging ten rade bij zichzelf, zoveel keuzes, zoveel mannen, waar ging het fout? Waarom bleef er geen plakken aan haar sexy body?
Het is een feit dat als het over liefde en mannen gaat, mijn zusje niet zo heel lang hoeft na te denken…deze professionele stoeipoes had één liefdesbron over het hoofd gezien…haar werk. En afgezien van de rest van de 5000 patiënten die ze heeft, variërend in leeftijd en aantal tanden, was er maar één waar ze haar sexy body wel aan wilde vastplakken al was het maar voor even.Dus trok ze de stoute schoenen aan en maakte een briefje, deze man had het altijd over haar geweldige set….tanden… (wat denken jullie wel niet?) en ze schreef op “I heard you like my smile” met daaronder haar 06. Nadat ze mij uitvoerig had uitgehoord (lees:gemarteld) over hoe lang het manswezen erover doet om iemand terug te bellen, kwam eindelijk het verlossende telefoontje. Hij had haar gebeld! Ze waren uitgeweest en ze was he-le-maal in love…Echt in love, want ons hele servies is inmiddels gesneuveld thuis; ze laat alles uit haar handen flikkeren en mijn altijd zo goed door haar gewassen witte was is inmiddels roze. Nog even dacht ik dat mijn zusjes roze wolk had afgegeven maar het bleek een rode sok te zijn geweest… Maar wat kan mij dat boeien? Mijn favoriete men-eater is in love , dus dan draag ik dat graag uit door middel van mijn ooit-witte-nu-roze-favoriete truitje…
Maar ze is een pittige tante dat zusje van mij! Al snel had ze weer vat op de seizoenen in zichzelf en haar leven, en in haar ogen ging lente over in zomer. Want nog nooit waren de jongens zo mooi en zo aan haar voeten als nu… Na een lange periode van samenzijn ging ze compleet los in boysland… Het begon als voorzichtig flirten op de sportschool, met mij en haar beste vriendin als jury, het ging over in praatjes maken in de discotheek om vervolgens met vlinders in haar buik terug te komen om 7 uur ‘s morgens met de make-up flink uitgelopen!
Ik heb er inmiddels flink wat zien langskomen, mannen bedoel ik. Eerst hadden we T. We waren allebei heel enthousiast, hij kwam immers net zoals mijn vriend uit het zuiden! Al gauw bleek ie aan een soort van hardnekkige vorm van narcolepsie te lijden…oftewel hij viel om de haverklap in slaap, vooral als ie zag dat zij hem belde of smste want toen ik een keer belde bij wijze van test bleek ie ineens helemaal niet in winterslaap te verkeren… Skip the narcoleptic person, onwards! moest ze gedacht hebben, want vervolgens was het O. die mijn zusje wel kon bekoren. Ze kende hem van de sportschool, altijd naar elkaar gelachen en geflirt, nooit wat mee gedaan…This is the moment! En ze spoorde hem op want zijn godgifted body wilde ze wel van dichtbij aanschouwen. Helaas was hij bezet, maar nog steeds even charming, dus dat was wel de moeite waard om even mee te dollen…via internet (niet allemaal zo verontwaardigt kijken). O. ging vervelen en in de discotheken liep nog lekkerder manvolk rond wat wel verder wilde dan wat cyber-cuddles…Dus kwam M. om de hoek zeilen (volgen jullie het nog?), deze balgehakt had ze ontmoet op een verjaardagsfeestje, was acteur, lief, leuk en héél stout! Om de haverklap hoorde ik sms-piepjes gevolgd door, op den duur irritant, gegiechel… M. was de moeite waard om wat méér mee te spelen maar toen dat eenmaal gebeurd was, bleek M. niet meer haar te willen spelen…mannen…
Mijn zusje ging ten rade bij zichzelf, zoveel keuzes, zoveel mannen, waar ging het fout? Waarom bleef er geen plakken aan haar sexy body?
Het is een feit dat als het over liefde en mannen gaat, mijn zusje niet zo heel lang hoeft na te denken…deze professionele stoeipoes had één liefdesbron over het hoofd gezien…haar werk. En afgezien van de rest van de 5000 patiënten die ze heeft, variërend in leeftijd en aantal tanden, was er maar één waar ze haar sexy body wel aan wilde vastplakken al was het maar voor even.Dus trok ze de stoute schoenen aan en maakte een briefje, deze man had het altijd over haar geweldige set….tanden… (wat denken jullie wel niet?) en ze schreef op “I heard you like my smile” met daaronder haar 06. Nadat ze mij uitvoerig had uitgehoord (lees:gemarteld) over hoe lang het manswezen erover doet om iemand terug te bellen, kwam eindelijk het verlossende telefoontje. Hij had haar gebeld! Ze waren uitgeweest en ze was he-le-maal in love…Echt in love, want ons hele servies is inmiddels gesneuveld thuis; ze laat alles uit haar handen flikkeren en mijn altijd zo goed door haar gewassen witte was is inmiddels roze. Nog even dacht ik dat mijn zusjes roze wolk had afgegeven maar het bleek een rode sok te zijn geweest… Maar wat kan mij dat boeien? Mijn favoriete men-eater is in love , dus dan draag ik dat graag uit door middel van mijn ooit-witte-nu-roze-favoriete truitje…
Comme si, Comme ca
Normaal gesproken laat ik mijn nichtje mijn haar knippen. Alléén zij kan mijn haar; mijn vol met kruinen niet te stijlen steile haar, fatsoeneren tot een hip kapsel met een hoog "aah"-gehalte. Maar gezien ze een heel druk baasje is en ik haar niet altijd met mijn bos stro wil vervelen, ging ik een paar weken geleden naar de kapper. Ok, lichtelijk onder dwang van vriendjelief die zijn vingers niet door mijn haar kon halen zonder er weken lang in verstrikt te zitten. Én hij betaalde, dus wat wil een vrouw nog meer? Hij had nog wel wat eisen, het moest wel een makkelijk kapsel zijn, oftewel ik moest het zelf ook nog zo mooi kunnen stijlen over 3 weken. Ik ging in de kappersstoel zitten en het was veni vidi vici voor de kapster... Ik was dolblij met mijn geweldige nieuwe pony en ook vriendjelief vond het erg geslaagd. Gelukkig. Maar na 3 weken enthousiast rondhuppelen met mijn nieuwe pony, kwam er een dag dat ik over een stoeptegel flikkerde, de ondertiteling niet meer kon lezen en het om 10 uur ‘s morgens nog wel erg donker leek als ik mijn ogen open deed...conclusie: pony te lang. Wat nu? Zelf de schaar hanteren? Nu heb ik daar al ervaring mee en meestal ging ik als een Uma Thurman tekeer en verknipte mezelf compleet, dat is áls ik al de discipline op kon brengen om te gaan knippen. Nee, dit keer pakte ik het anders aan! Ik ging gebruik maken van de gratis ponyknip! Vol goede moed stapte ik op de fiets, nog bijna aangehouden door oom agent vanwege "belemmering van het zicht door te lange pony", maar gelukkig daar was de kapper al. Maar nee, vandaag hadden ze geen tijd, geen kappers, ziekte, overwerkt blabla…Maar ik kon het nog wel bij de kapper tegenover proberen! Ik liet me niet zomaar uit het veld slaan en stapte bij de andere onbekende enge kapper naar binnen, werd naar een stoel geleid, en daar te woord gestaan door een Indische kapster met zwaar Frans accent "iek denke dat jauw ponie recht ies?" En ze ging te werk. Verstijfd zat ik in de stoel, volgens mij is er nog nooit zoveel haar van een pony gekomen. "Iek denke dat et piekierug nog leukér ies?" En er ging nog meer pony van de pony af. Edward Scissorhands had er nog meer pony aan gelaten… Daar zit ik dan met een pony die tot ver boven mijn wenkbrauwen reikt. En vriendjelief die heel droog zegt "nou, eigenlijk vind ik dit nog veel leuker". Ach ja, kleine pony's worden groot en tot dusver heb ik nog geen ervaring gehad met Shetlanders. Kan interessant zijn…
dinsdag, januari 02, 2007
2007
2007 alweer…het is weer tijd voor goede voornemens*
1) Blijven sporten
2) Samenwonen met Lars
3) Meer knuffelen (mama leest ook mee)
4) Mijn vrouw zijn ontwikkelen (zie punt 5 t/m 9)
5) Dagelijks lippenstift dragen
6) Elke maand mijn pony laten knippen
7) Matchend ondergoed aan
8) Meer mooie kleding aan, denk Meredith uit Grey’s
9) Vaker hakken dragen
10) Minder stressen
11) Sparen voor mijn rijbewijs
12) Minder geld uitgeven aan mijn mobiel
13) Niet meer in genante situaties terecht komen
14) Maar nog wel genoeg schrijfmateriaal hebben…
15) Geen genante audities meer doen die uitgezonden worden
16) Meer écht leuke kleding kopen (zie punt 4)
17) Meer verdienen om bovenstaande uit te kunnen voeren
18) Niet meer mezelf wegcijferen
19) Minder stressen
20) Naar mijn intuïtie luisteren
21) Doen wat ik al zo lang wil (tango les, gitaar les, boek schrijven etc.)
22) Niet 25 worden
23) Trachten snoepjes met mate te nemen
24) Bloemen kopen voor mijn mama
* Deze goede voornemens staan niet helemaal in chronologische volgorde, afgezien van 1&2
1) Blijven sporten
2) Samenwonen met Lars
3) Meer knuffelen (mama leest ook mee)
4) Mijn vrouw zijn ontwikkelen (zie punt 5 t/m 9)
5) Dagelijks lippenstift dragen
6) Elke maand mijn pony laten knippen
7) Matchend ondergoed aan
8) Meer mooie kleding aan, denk Meredith uit Grey’s
9) Vaker hakken dragen
10) Minder stressen
11) Sparen voor mijn rijbewijs
12) Minder geld uitgeven aan mijn mobiel
13) Niet meer in genante situaties terecht komen
14) Maar nog wel genoeg schrijfmateriaal hebben…
15) Geen genante audities meer doen die uitgezonden worden
16) Meer écht leuke kleding kopen (zie punt 4)
17) Meer verdienen om bovenstaande uit te kunnen voeren
18) Niet meer mezelf wegcijferen
19) Minder stressen
20) Naar mijn intuïtie luisteren
21) Doen wat ik al zo lang wil (tango les, gitaar les, boek schrijven etc.)
22) Niet 25 worden
23) Trachten snoepjes met mate te nemen
24) Bloemen kopen voor mijn mama
* Deze goede voornemens staan niet helemaal in chronologische volgorde, afgezien van 1&2
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
