Poging 1
Bandje met blikkerige elektronische stem:
Goedemiddag Welkom bij TNT ..ost…collectors…wist u….24 uur..dag…terecht…webssssiiiite? www…nl
- “Goedemiddag TNT post met Annieeeeeee, waarmee…kan ik u…van dienst zijn?”
- “Goedemiddag, met mevrouw van Dee spreekt u. Lekker weertje niet? Ik heb afgelopen maandag postzegels besteld in uw online winkel en ik wilde graag weten wanneer ze geleverd worden, alstublieft?”
- “Ik…uuh…ga…even voor…heeft u een momentje?”
…KLIK…
…Tuuut tuuut tuuut…
Poging 2
Verveelde elektronische blikkerige stem: Goedemiddag Welkom bij TNT ..ost…collectors…wist u….24 uur..dag…terecht…webssssiiiite? www…
- “Goedemiddag bij TNT post, welkom met Joooooost, waarmee…kan ik…u…helpen”
- “Goedemiddag! Ik heb afgelopen maandag postzegels besteld in uw online shop en wilde graag weten wanneer ik ze kan verwachten?”
- “-stilte-”
- “en wat is uw klantnummer?”
- “7008989″
- “momentje…alstublieft”
- “Dat kan wel 5 tot 8 weeherkdagen duren. Maar ik zal even -diepe zucht- voor u kijken of ze al onderweg zijn?”
…KLIK…
…Tuuuuut tuuuuut tuuuuut…
Poging 3
De stem: Goe…iddag…welkom bij …ost collector…uur….nl?
- “Goedemiddag welkom bij TNT post met Heeeenk”
- “Maandag. Postzegels. Wanneer. Ontvangen?”
- “…en graag voordat u levensmoe word en mij ophangt…”
…KLIK…
…Tuuut tuuut tuuut…
donderdag, juli 23, 2009
De maffia
Ik heb de maffia achter mij aan, en ze maken er geen geheim van dat ze er zijn. Ik weet niet wat ze willen en ik weet niet waarom. Maar ze zijn er.
Het begon allemaal toen ik vrijdagmiddag op de achterbank van de auto van mijn moeder zat en oogcontact maakte met een nogal duister, glad figuur in een dito auto. Hij liet zijn raam zakken en draaide – om zijn dreigende blik kracht bij te zetten – de muziek van The Godfather nog wat harder…
Gelukkig reed mijn moeder gauw weg bij het verkeerslicht anders had hij mij vast proberen te raken met een of andere geluiddempende shotgun.
Een dag ging voorbij en de maffia liet niks van zich horen. Misschien was het toeval geweest? Misschien dacht ik maar dat hij naar mij had gekeken, en had hij het eigenlijk op mijn zusje gemunt… (Dat zou echt een opluchting zijn, want zij is stewardess en heeft een snel vliegtuig om mee te vluchten)
Totdat…
Ik zat op de bank bij mijn ouders en keek vanuit het raam naar een Jack Russel die zich in de voortuin vermaakte. Plots keek de eigenaar mij aan, zette een donkere blik op en liep, The Godfather melodie fluitend, langzaam weg…
Ik verwachtte bommen en granaten want de maffia is toch wel meer van de indrukwekkende moordpartijen. Pas toen ik zeker wist dat hij weg was kwam ik de badkamer uitgeslopen…Trillend als een spaghettisliertje…
Wat ik ze misdaan heb weet ik niet, maar dit is zeker: de maffia vindt het maar niks als ik op een bank zit en uit het raam kijk…
Het begon allemaal toen ik vrijdagmiddag op de achterbank van de auto van mijn moeder zat en oogcontact maakte met een nogal duister, glad figuur in een dito auto. Hij liet zijn raam zakken en draaide – om zijn dreigende blik kracht bij te zetten – de muziek van The Godfather nog wat harder…
Gelukkig reed mijn moeder gauw weg bij het verkeerslicht anders had hij mij vast proberen te raken met een of andere geluiddempende shotgun.
Een dag ging voorbij en de maffia liet niks van zich horen. Misschien was het toeval geweest? Misschien dacht ik maar dat hij naar mij had gekeken, en had hij het eigenlijk op mijn zusje gemunt… (Dat zou echt een opluchting zijn, want zij is stewardess en heeft een snel vliegtuig om mee te vluchten)
Totdat…
Ik zat op de bank bij mijn ouders en keek vanuit het raam naar een Jack Russel die zich in de voortuin vermaakte. Plots keek de eigenaar mij aan, zette een donkere blik op en liep, The Godfather melodie fluitend, langzaam weg…
Ik verwachtte bommen en granaten want de maffia is toch wel meer van de indrukwekkende moordpartijen. Pas toen ik zeker wist dat hij weg was kwam ik de badkamer uitgeslopen…Trillend als een spaghettisliertje…
Wat ik ze misdaan heb weet ik niet, maar dit is zeker: de maffia vindt het maar niks als ik op een bank zit en uit het raam kijk…
Feng Shui
In het leven van mijn beste vriendin zijn twee gebieden een beetje, uuh, problematisch. Haar studie en haar liefdesleven.
Geteisterd door migraine mist ze vaak lessen. Hierdoor moeten vakken zo vaak over dat als de wekker om 7 uur afgaat, zij besluit dat zich nog een keertje omdraaien de beste optie is…
Haar liefdesleven is een bonte verzameling van hockeyjongens, alcoholisten en schuinsmarcheerders, die haar met de tijd hebben voorzien van de nodige melancholie…
Na liters thee, koffie en chocola. Jarenlang van uitkomstloze analyses over het “hoe&wat” en voornamelijk “waarom” van dit alles, kwam zij vorige week tot een inzicht.
“Ik denk dat ik het weet” verzuchtte zij terwijl ze haar hoofd moedeloos op haar borst liet zakken. Vragend keek ik haar aan, “de prullenbak staat in mijn studiehoek”. Oftewel: haar huis was zó niet Feng Shui…
Feng Shui, de leer die je huis in genadeloze zones opdeelt en hiermee in een klap alle problemen in je leven transparant moet maken! Hoe logisch dat je altijd hoofdpijn krijgt van studeren als je afval in het breingedeelte van je huis staat. Geen wonder dat eten altijd dé oplossing lijkt, voor een proefwerk literatuur, als zich daar ook de keuken bevind…
Maar de liefdeshoek leek het grootste probleem: naast veel stof, bevatte die een hoop boeken, een in plastic verpakt tochtknuffelbeest van Winnie de Poeh, foto-albums van vroeger en wat oude, kleffe zuurtjes… Dit voorspelde niets anders dan de aankomst van een oude, stoffige, afgelebberde kerel die ze van vroeger kende, met een voorliefde voor tochtige plekken en latex kleding…
Met “Feng Shui voor dummies” in onze handen gooiden we verwoed haar huis om, de prullenbak in de slaapkamer, het bed op de gang en de bank op de badkamer…
De liefdeshoek propten we vol met roze lijstjes met foto’s van Brad Pitt, Johnny Depp en andere watertandend mooie mannen. Wat fluffy handboeien moesten symboliseren dat deze kerel wel bleef plakken en een flesje Spa Reine zodat we niet weer een onzuiver typetje over de vloer kregen.
Als we vol trots haar eigen Villa Volta bekijken gaat de deurbel. Giechelend stommelen we naar de deur, waren de kaarten van het lot nu al beter geschud?
Voor de deur stond een tandeloze, plakkerig uitziende naar eau de Wodka ruikende zwerver. Wat hij kwam doen is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar na één blik op het bed in de gang en de bank die nog half uit de badkamer stak, draaide hij zich abrupt om en liep naar de buurvrouw…
Weg met dr. Love, Hello Feng Shui!
Geteisterd door migraine mist ze vaak lessen. Hierdoor moeten vakken zo vaak over dat als de wekker om 7 uur afgaat, zij besluit dat zich nog een keertje omdraaien de beste optie is…
Haar liefdesleven is een bonte verzameling van hockeyjongens, alcoholisten en schuinsmarcheerders, die haar met de tijd hebben voorzien van de nodige melancholie…
Na liters thee, koffie en chocola. Jarenlang van uitkomstloze analyses over het “hoe&wat” en voornamelijk “waarom” van dit alles, kwam zij vorige week tot een inzicht.
“Ik denk dat ik het weet” verzuchtte zij terwijl ze haar hoofd moedeloos op haar borst liet zakken. Vragend keek ik haar aan, “de prullenbak staat in mijn studiehoek”. Oftewel: haar huis was zó niet Feng Shui…
Feng Shui, de leer die je huis in genadeloze zones opdeelt en hiermee in een klap alle problemen in je leven transparant moet maken! Hoe logisch dat je altijd hoofdpijn krijgt van studeren als je afval in het breingedeelte van je huis staat. Geen wonder dat eten altijd dé oplossing lijkt, voor een proefwerk literatuur, als zich daar ook de keuken bevind…
Maar de liefdeshoek leek het grootste probleem: naast veel stof, bevatte die een hoop boeken, een in plastic verpakt tochtknuffelbeest van Winnie de Poeh, foto-albums van vroeger en wat oude, kleffe zuurtjes… Dit voorspelde niets anders dan de aankomst van een oude, stoffige, afgelebberde kerel die ze van vroeger kende, met een voorliefde voor tochtige plekken en latex kleding…
Met “Feng Shui voor dummies” in onze handen gooiden we verwoed haar huis om, de prullenbak in de slaapkamer, het bed op de gang en de bank op de badkamer…
De liefdeshoek propten we vol met roze lijstjes met foto’s van Brad Pitt, Johnny Depp en andere watertandend mooie mannen. Wat fluffy handboeien moesten symboliseren dat deze kerel wel bleef plakken en een flesje Spa Reine zodat we niet weer een onzuiver typetje over de vloer kregen.
Als we vol trots haar eigen Villa Volta bekijken gaat de deurbel. Giechelend stommelen we naar de deur, waren de kaarten van het lot nu al beter geschud?
Voor de deur stond een tandeloze, plakkerig uitziende naar eau de Wodka ruikende zwerver. Wat hij kwam doen is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar na één blik op het bed in de gang en de bank die nog half uit de badkamer stak, draaide hij zich abrupt om en liep naar de buurvrouw…
Weg met dr. Love, Hello Feng Shui!
Feng Shui
In het leven van mijn beste vriendin zijn twee gebieden een beetje, uuh, problematisch. Haar studie en haar liefdesleven.
Geteisterd door migraine mist ze vaak lessen. Hierdoor moeten vakken zo vaak over dat als de wekker om 7 uur afgaat, zij besluit dat zich nog een keertje omdraaien de beste optie is…
Haar liefdesleven is een bonte verzameling van hockeyjongens, alcoholisten en schuinsmarcheerders, die haar met de tijd hebben voorzien van de nodige melancholie…
Na liters thee, koffie en chocola. Jarenlang van uitkomstloze analyses over het “hoe&wat” en voornamelijk “waarom” van dit alles, kwam zij vorige week tot een inzicht.
“Ik denk dat ik het weet” verzuchtte zij terwijl ze haar hoofd moedeloos op haar borst liet zakken. Vragend keek ik haar aan, “de prullenbak staat in mijn studiehoek”. Oftewel: haar huis was zó niet Feng Shui…
Feng Shui, de leer die je huis in genadeloze zones opdeelt en hiermee in een klap alle problemen in je leven transparant moet maken! Hoe logisch dat je altijd hoofdpijn krijgt van studeren als je afval in het breingedeelte van je huis staat. Geen wonder dat eten altijd dé oplossing lijkt, voor een proefwerk literatuur, als zich daar ook de keuken bevind…
Maar de liefdeshoek leek het grootste probleem: naast veel stof, bevatte die een hoop boeken, een in plastic verpakt tochtknuffelbeest van Winnie de Poeh, foto-albums van vroeger en wat oude, kleffe zuurtjes… Dit voorspelde niets anders dan de aankomst van een oude, stoffige, afgelebberde kerel die ze van vroeger kende, met een voorliefde voor tochtige plekken en latex kleding…
Met “Feng Shui voor dummies” in onze handen gooiden we verwoed haar huis om, de prullenbak in de slaapkamer, het bed op de gang en de bank op de badkamer…
De liefdeshoek propten we vol met roze lijstjes met foto’s van Brad Pitt, Johnny Depp en andere watertandend mooie mannen. Wat fluffy handboeien moesten symboliseren dat deze kerel wel bleef plakken en een flesje Spa Reine zodat we niet weer een onzuiver typetje over de vloer kregen.
Als we vol trots haar eigen Villa Volta bekijken gaat de deurbel. Giechelend stommelen we naar de deur, waren de kaarten van het lot nu al beter geschud?
Voor de deur stond een tandeloze, plakkerig uitziende naar eau de Wodka ruikende zwerver. Wat hij kwam doen is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar na één blik op het bed in de gang en de bank die nog half uit de badkamer stak, draaide hij zich abrupt om en liep naar de buurvrouw…
Weg met dr. Love, Hello Feng Shui!
Geteisterd door migraine mist ze vaak lessen. Hierdoor moeten vakken zo vaak over dat als de wekker om 7 uur afgaat, zij besluit dat zich nog een keertje omdraaien de beste optie is…
Haar liefdesleven is een bonte verzameling van hockeyjongens, alcoholisten en schuinsmarcheerders, die haar met de tijd hebben voorzien van de nodige melancholie…
Na liters thee, koffie en chocola. Jarenlang van uitkomstloze analyses over het “hoe&wat” en voornamelijk “waarom” van dit alles, kwam zij vorige week tot een inzicht.
“Ik denk dat ik het weet” verzuchtte zij terwijl ze haar hoofd moedeloos op haar borst liet zakken. Vragend keek ik haar aan, “de prullenbak staat in mijn studiehoek”. Oftewel: haar huis was zó niet Feng Shui…
Feng Shui, de leer die je huis in genadeloze zones opdeelt en hiermee in een klap alle problemen in je leven transparant moet maken! Hoe logisch dat je altijd hoofdpijn krijgt van studeren als je afval in het breingedeelte van je huis staat. Geen wonder dat eten altijd dé oplossing lijkt, voor een proefwerk literatuur, als zich daar ook de keuken bevind…
Maar de liefdeshoek leek het grootste probleem: naast veel stof, bevatte die een hoop boeken, een in plastic verpakt tochtknuffelbeest van Winnie de Poeh, foto-albums van vroeger en wat oude, kleffe zuurtjes… Dit voorspelde niets anders dan de aankomst van een oude, stoffige, afgelebberde kerel die ze van vroeger kende, met een voorliefde voor tochtige plekken en latex kleding…
Met “Feng Shui voor dummies” in onze handen gooiden we verwoed haar huis om, de prullenbak in de slaapkamer, het bed op de gang en de bank op de badkamer…
De liefdeshoek propten we vol met roze lijstjes met foto’s van Brad Pitt, Johnny Depp en andere watertandend mooie mannen. Wat fluffy handboeien moesten symboliseren dat deze kerel wel bleef plakken en een flesje Spa Reine zodat we niet weer een onzuiver typetje over de vloer kregen.
Als we vol trots haar eigen Villa Volta bekijken gaat de deurbel. Giechelend stommelen we naar de deur, waren de kaarten van het lot nu al beter geschud?
Voor de deur stond een tandeloze, plakkerig uitziende naar eau de Wodka ruikende zwerver. Wat hij kwam doen is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar na één blik op het bed in de gang en de bank die nog half uit de badkamer stak, draaide hij zich abrupt om en liep naar de buurvrouw…
Weg met dr. Love, Hello Feng Shui!
Pornomore
“En dit is de pornomore”. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, zei ze nou echt ….?
Ik kijk naar het proefmonster dat de lippotlooddoos enthousiast omhoog houd: “Pores-no-more”. De vieze vuile poederslet! Ze denkt dat ik last heb van verwijdde poriën puur en alleen gebaseerd op het feit dat ik vandaag een pukkel op mijn kin heb.
De schande! Met welk recht denkt deze oogschaduwmuts, deze Douglas-trol, mij wijs te maken dat ik een probleemhuid heb? Ik zoek een moederdagcadeau, maar deze kwast denkt twee vliegen in één klap te slaan door mij nu zo onzeker te maken dat ik acuut met de hele Dr. Brand lijn de deur uitloop.
Vals lachen twee, met lippotlood omrande, lippen mij toe.
Fascinerend. Wat is de motivatie van een vrouw van 60 -die bij de Douglas werkt!- om anno 2009 te denken dat lippotlood zonder lipstick nog kan in deze wereld van smokey eyes en naturel kleuren? Dacht ze zo in de tijdmachine te kunnen stappen naar dimensie “jeugd” en mij, make-up leek, zand in de ogen te strooien? Dacht ze werkelijk dat haar uitgezakte boezem, haar dunner wordende haar en de ranzige rookrimpels om haar lippen ongezien zouden blijven door een stuuclaag aan foundation?
Well guess what? Lijkt er op dat Professor Barabas zich vergist heeft. “Next stop: dinausaures!”
Terwijl de Douglas-trien haar kennis etaleert met krachttermen als “elasticiteit”, “V-zone” en “dermatologisch getest” tracht ze mij een crème aan en op te smeren.
Hoog tijd om deze wereld, waarin posters van Charlize Theron aanbeden worden met kaarsen, gestoken in lege lipstickhulzen, mantra’s over Bourjois en Chanelflessen, te verlaten.
Ik onderbreek de spraakwaterval in haar lezing over Dr. Brand – “waanzinnige dermatoloog, 5e op de wereldranglijst, prachtige, práchtige man van binnen.” – en meld haar de “Pornomore” wel te willen.
Monster “Roz” kijkt van het proefje naar mij en weer terug. “Porrrr-nooo-mooorrrrrr” probeer ik, “die gebruikt u zelf ook?”. Ik zie een barst verschijnen in de kalklaag als zij niet-begrijpend haar wenkbrauwen optrekt.
“Voor meer elasticiteit in de “V-zone?” ”, terwijl ik haar een wulpse blik toewerp.
Acuut springen er 3 nieuwe rimpels in haar geplamuurde gezicht, Dr.Brand heeft nog veel werk aan haar.
Ik kijk naar het proefmonster dat de lippotlooddoos enthousiast omhoog houd: “Pores-no-more”. De vieze vuile poederslet! Ze denkt dat ik last heb van verwijdde poriën puur en alleen gebaseerd op het feit dat ik vandaag een pukkel op mijn kin heb.
De schande! Met welk recht denkt deze oogschaduwmuts, deze Douglas-trol, mij wijs te maken dat ik een probleemhuid heb? Ik zoek een moederdagcadeau, maar deze kwast denkt twee vliegen in één klap te slaan door mij nu zo onzeker te maken dat ik acuut met de hele Dr. Brand lijn de deur uitloop.
Vals lachen twee, met lippotlood omrande, lippen mij toe.
Fascinerend. Wat is de motivatie van een vrouw van 60 -die bij de Douglas werkt!- om anno 2009 te denken dat lippotlood zonder lipstick nog kan in deze wereld van smokey eyes en naturel kleuren? Dacht ze zo in de tijdmachine te kunnen stappen naar dimensie “jeugd” en mij, make-up leek, zand in de ogen te strooien? Dacht ze werkelijk dat haar uitgezakte boezem, haar dunner wordende haar en de ranzige rookrimpels om haar lippen ongezien zouden blijven door een stuuclaag aan foundation?
Well guess what? Lijkt er op dat Professor Barabas zich vergist heeft. “Next stop: dinausaures!”
Terwijl de Douglas-trien haar kennis etaleert met krachttermen als “elasticiteit”, “V-zone” en “dermatologisch getest” tracht ze mij een crème aan en op te smeren.
Hoog tijd om deze wereld, waarin posters van Charlize Theron aanbeden worden met kaarsen, gestoken in lege lipstickhulzen, mantra’s over Bourjois en Chanelflessen, te verlaten.
Ik onderbreek de spraakwaterval in haar lezing over Dr. Brand – “waanzinnige dermatoloog, 5e op de wereldranglijst, prachtige, práchtige man van binnen.” – en meld haar de “Pornomore” wel te willen.
Monster “Roz” kijkt van het proefje naar mij en weer terug. “Porrrr-nooo-mooorrrrrr” probeer ik, “die gebruikt u zelf ook?”. Ik zie een barst verschijnen in de kalklaag als zij niet-begrijpend haar wenkbrauwen optrekt.
“Voor meer elasticiteit in de “V-zone?” ”, terwijl ik haar een wulpse blik toewerp.
Acuut springen er 3 nieuwe rimpels in haar geplamuurde gezicht, Dr.Brand heeft nog veel werk aan haar.
Dyscalculie: Nie rekenen nie
Mijn juf verheft boos haar stem “Sarah, je bent 11! Je bent toch niet dom? Wat is 13 plus 29?!”
In mijn hoofd en voor mijn ogen is het een grote vlek. Een waas van tranen van woedde, onbegrip en schaamte. Vooral veel schaamte. Want ik wist het antwoord echt niet.
En ik was écht niet dom.
Maar volgens juf “Kleuters-kunnen–dit–nog-beter–dan-jij”, was dat het probleem.
In de zomervakantie zat ik bij de tent rekensommen te maken, ik lag altijd 3 rekenboekjes achter op de rest en mijn Cito-toets verprutste ik puur op het rekenen.
Resultaat: niveau-advies Mavo.
Godzijdank dat mijn vader dat niet pikte en net zolang met de directeur van het Lyceum sprak tot ik Havo mocht doen en haalde. (Eat that!)
Wisselgeld in de supermarkt: geen flauw idee of het correct is. Kortingen in de winkel? Ik sta altijd voor een verrassing bij de kassa. Bustijden onthouden, verjaardagen, leeftijden… Ik moet alles opschrijven. Cijfers zijn een probleem en dat zijn ze altijd al geweest.
Ik vergeet ze, raak in de war, draai ze om; zo ben ik een keer het verkeerde appartementencomplex ingelopen.
Ik woon op nummer 23 en was mijn sleutel in het slot aan het porren toen de deur open ging, en er een wildvreemde vrouw in mijn appartement bleek te wonen die de sloten al had laten veranderen! Vlak voordat ik 1-1-2 intikte zag ik het: Ik stond bij 32…
Twee ons kaas resulteert regelmatig in twee kilo kaas, of twee stuks.
Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus ik koop regelmatig iets te groot of te klein. Het inschatten van afstanden? Forget it! Ik loop naar de andere kant van de stad in de veronderstelling dat het dichtbij is. Tel daar dan ook even bij op (mag jij doen) dat ik links en rechts door elkaar haal en je begrijpt… Zelfs een TomTom rent gillend weg…
Maar met de komst van internet kwam het verlossende woord. Ik tikte “moeilijk rekenen” en daar was het: Ik ben niet dom ik heb dyscalculie!
Inmiddels heb ik er mee leren leven en nu ik het weet, valt een groot stuk schaamte weg. Dat ik ooit goed en snel zal kunnen rekenen heb ik opgegeven.
Daarom heb ik altijd een rekenmachine op zak, laat andere (betrouwbare) mensen uitrekenen hoeveel wisselgeld ik terugkrijg en van mijn linkerhand vormen de duim en wijsvinger de letter “L”. (Écht! Die van jou ook!).
En mocht het nodig zijn, mocht íemand zich ineens aan zware rekensommen willen wagen met mij: dan leg ik het gewoon uit. “Ik kan gewoon nie rekenen nie”.
Nou is er alleen één rekensom die zelfs een rekenmachine niet kan oplossen.
“-Ruimtelijk inzicht” + “-links/rechtsgevoel” = Hoe haal ik in godsnaam mijn rijbewijs?
Waar mijn rij-instructeurs wanhopig “rechts, rechts…RECHTS!” roepen, draai ik doodleuk links, links, LINKS! Inparkeren is lastig -”uuh daar komen we niet tussen hoor”- en langs een andere auto rijden is ook spannend -”uuuh, hier ook niet…”-.
Maar ook hier bood internet troost; “Mensen met dyscalculie leren maar moeizaam autorijden. Het is niet ongewoon dat er veel rijlessen voor nodig zijn om zaken aan te leren. Echter na het behalen van het rijbewijs is gebleken dat ze een van de betere weggebruikers zijn.”
Dus
1. Het gaat even duren
2. Dat rijbewijs komt er
3. Ik rij beter dan iedere andere “courreur”.
Maar kan nu iemand even uitrekenen hoeveel dit grapje mij gaat kosten?
In mijn hoofd en voor mijn ogen is het een grote vlek. Een waas van tranen van woedde, onbegrip en schaamte. Vooral veel schaamte. Want ik wist het antwoord echt niet.
En ik was écht niet dom.
Maar volgens juf “Kleuters-kunnen–dit–nog-beter–dan-jij”, was dat het probleem.
In de zomervakantie zat ik bij de tent rekensommen te maken, ik lag altijd 3 rekenboekjes achter op de rest en mijn Cito-toets verprutste ik puur op het rekenen.
Resultaat: niveau-advies Mavo.
Godzijdank dat mijn vader dat niet pikte en net zolang met de directeur van het Lyceum sprak tot ik Havo mocht doen en haalde. (Eat that!)
Wisselgeld in de supermarkt: geen flauw idee of het correct is. Kortingen in de winkel? Ik sta altijd voor een verrassing bij de kassa. Bustijden onthouden, verjaardagen, leeftijden… Ik moet alles opschrijven. Cijfers zijn een probleem en dat zijn ze altijd al geweest.
Ik vergeet ze, raak in de war, draai ze om; zo ben ik een keer het verkeerde appartementencomplex ingelopen.
Ik woon op nummer 23 en was mijn sleutel in het slot aan het porren toen de deur open ging, en er een wildvreemde vrouw in mijn appartement bleek te wonen die de sloten al had laten veranderen! Vlak voordat ik 1-1-2 intikte zag ik het: Ik stond bij 32…
Twee ons kaas resulteert regelmatig in twee kilo kaas, of twee stuks.
Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus ik koop regelmatig iets te groot of te klein. Het inschatten van afstanden? Forget it! Ik loop naar de andere kant van de stad in de veronderstelling dat het dichtbij is. Tel daar dan ook even bij op (mag jij doen) dat ik links en rechts door elkaar haal en je begrijpt… Zelfs een TomTom rent gillend weg…
Maar met de komst van internet kwam het verlossende woord. Ik tikte “moeilijk rekenen” en daar was het: Ik ben niet dom ik heb dyscalculie!
Inmiddels heb ik er mee leren leven en nu ik het weet, valt een groot stuk schaamte weg. Dat ik ooit goed en snel zal kunnen rekenen heb ik opgegeven.
Daarom heb ik altijd een rekenmachine op zak, laat andere (betrouwbare) mensen uitrekenen hoeveel wisselgeld ik terugkrijg en van mijn linkerhand vormen de duim en wijsvinger de letter “L”. (Écht! Die van jou ook!).
En mocht het nodig zijn, mocht íemand zich ineens aan zware rekensommen willen wagen met mij: dan leg ik het gewoon uit. “Ik kan gewoon nie rekenen nie”.
Nou is er alleen één rekensom die zelfs een rekenmachine niet kan oplossen.
“-Ruimtelijk inzicht” + “-links/rechtsgevoel” = Hoe haal ik in godsnaam mijn rijbewijs?
Waar mijn rij-instructeurs wanhopig “rechts, rechts…RECHTS!” roepen, draai ik doodleuk links, links, LINKS! Inparkeren is lastig -”uuh daar komen we niet tussen hoor”- en langs een andere auto rijden is ook spannend -”uuuh, hier ook niet…”-.
Maar ook hier bood internet troost; “Mensen met dyscalculie leren maar moeizaam autorijden. Het is niet ongewoon dat er veel rijlessen voor nodig zijn om zaken aan te leren. Echter na het behalen van het rijbewijs is gebleken dat ze een van de betere weggebruikers zijn.”
Dus
1. Het gaat even duren
2. Dat rijbewijs komt er
3. Ik rij beter dan iedere andere “courreur”.
Maar kan nu iemand even uitrekenen hoeveel dit grapje mij gaat kosten?
Dyscalculie: Nie rekenen nie
Mijn juf verheft boos haar stem “Sarah, je bent 11! Je bent toch niet dom? Wat is 13 plus 29?!”
In mijn hoofd en voor mijn ogen is het een grote vlek. Een waas van tranen van woedde, onbegrip en schaamte. Vooral veel schaamte. Want ik wist het antwoord echt niet.
En ik was écht niet dom.
Maar volgens juf “Kleuters-kunnen–dit–nog-beter–dan-jij”, was dat het probleem.
In de zomervakantie zat ik bij de tent rekensommen te maken, ik lag altijd 3 rekenboekjes achter op de rest en mijn Cito-toets verprutste ik puur op het rekenen.
Resultaat: niveau-advies Mavo.
Godzijdank dat mijn vader dat niet pikte en net zolang met de directeur van het Lyceum sprak tot ik Havo mocht doen en haalde. (Eat that!)
Wisselgeld in de supermarkt: geen flauw idee of het correct is. Kortingen in de winkel? Ik sta altijd voor een verrassing bij de kassa. Bustijden onthouden, verjaardagen, leeftijden… Ik moet alles opschrijven. Cijfers zijn een probleem en dat zijn ze altijd al geweest.
Ik vergeet ze, raak in de war, draai ze om; zo ben ik een keer het verkeerde appartementencomplex ingelopen.
Ik woon op nummer 23 en was mijn sleutel in het slot aan het porren toen de deur open ging, en er een wildvreemde vrouw in mijn appartement bleek te wonen die de sloten al had laten veranderen! Vlak voordat ik 1-1-2 intikte zag ik het: Ik stond bij 32…
Twee ons kaas resulteert regelmatig in twee kilo kaas, of twee stuks.
Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus ik koop regelmatig iets te groot of te klein. Het inschatten van afstanden? Forget it! Ik loop naar de andere kant van de stad in de veronderstelling dat het dichtbij is. Tel daar dan ook even bij op (mag jij doen) dat ik links en rechts door elkaar haal en je begrijpt… Zelfs een TomTom rent gillend weg…
Maar met de komst van internet kwam het verlossende woord. Ik tikte “moeilijk rekenen” en daar was het: Ik ben niet dom ik heb dyscalculie!
Inmiddels heb ik er mee leren leven en nu ik het weet, valt een groot stuk schaamte weg. Dat ik ooit goed en snel zal kunnen rekenen heb ik opgegeven.
Daarom heb ik altijd een rekenmachine op zak, laat andere (betrouwbare) mensen uitrekenen hoeveel wisselgeld ik terugkrijg en van mijn linkerhand vormen de duim en wijsvinger de letter “L”. (Écht! Die van jou ook!).
En mocht het nodig zijn, mocht íemand zich ineens aan zware rekensommen willen wagen met mij: dan leg ik het gewoon uit. “Ik kan gewoon nie rekenen nie”.
Nou is er alleen één rekensom die zelfs een rekenmachine niet kan oplossen.
“-Ruimtelijk inzicht” + “-links/rechtsgevoel” = Hoe haal ik in godsnaam mijn rijbewijs?
Waar mijn rij-instructeurs wanhopig “rechts, rechts…RECHTS!” roepen, draai ik doodleuk links, links, LINKS! Inparkeren is lastig -”uuh daar komen we niet tussen hoor”- en langs een andere auto rijden is ook spannend -”uuuh, hier ook niet…”-.
Maar ook hier bood internet troost; “Mensen met dyscalculie leren maar moeizaam autorijden. Het is niet ongewoon dat er veel rijlessen voor nodig zijn om zaken aan te leren. Echter na het behalen van het rijbewijs is gebleken dat ze een van de betere weggebruikers zijn.”
Dus
1. Het gaat even duren
2. Dat rijbewijs komt er
3. Ik rij beter dan iedere andere “courreur”.
Maar kan nu iemand even uitrekenen hoeveel dit grapje mij gaat kosten?
In mijn hoofd en voor mijn ogen is het een grote vlek. Een waas van tranen van woedde, onbegrip en schaamte. Vooral veel schaamte. Want ik wist het antwoord echt niet.
En ik was écht niet dom.
Maar volgens juf “Kleuters-kunnen–dit–nog-beter–dan-jij”, was dat het probleem.
In de zomervakantie zat ik bij de tent rekensommen te maken, ik lag altijd 3 rekenboekjes achter op de rest en mijn Cito-toets verprutste ik puur op het rekenen.
Resultaat: niveau-advies Mavo.
Godzijdank dat mijn vader dat niet pikte en net zolang met de directeur van het Lyceum sprak tot ik Havo mocht doen en haalde. (Eat that!)
Wisselgeld in de supermarkt: geen flauw idee of het correct is. Kortingen in de winkel? Ik sta altijd voor een verrassing bij de kassa. Bustijden onthouden, verjaardagen, leeftijden… Ik moet alles opschrijven. Cijfers zijn een probleem en dat zijn ze altijd al geweest.
Ik vergeet ze, raak in de war, draai ze om; zo ben ik een keer het verkeerde appartementencomplex ingelopen.
Ik woon op nummer 23 en was mijn sleutel in het slot aan het porren toen de deur open ging, en er een wildvreemde vrouw in mijn appartement bleek te wonen die de sloten al had laten veranderen! Vlak voordat ik 1-1-2 intikte zag ik het: Ik stond bij 32…
Twee ons kaas resulteert regelmatig in twee kilo kaas, of twee stuks.
Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus ik koop regelmatig iets te groot of te klein. Het inschatten van afstanden? Forget it! Ik loop naar de andere kant van de stad in de veronderstelling dat het dichtbij is. Tel daar dan ook even bij op (mag jij doen) dat ik links en rechts door elkaar haal en je begrijpt… Zelfs een TomTom rent gillend weg…
Maar met de komst van internet kwam het verlossende woord. Ik tikte “moeilijk rekenen” en daar was het: Ik ben niet dom ik heb dyscalculie!
Inmiddels heb ik er mee leren leven en nu ik het weet, valt een groot stuk schaamte weg. Dat ik ooit goed en snel zal kunnen rekenen heb ik opgegeven.
Daarom heb ik altijd een rekenmachine op zak, laat andere (betrouwbare) mensen uitrekenen hoeveel wisselgeld ik terugkrijg en van mijn linkerhand vormen de duim en wijsvinger de letter “L”. (Écht! Die van jou ook!).
En mocht het nodig zijn, mocht íemand zich ineens aan zware rekensommen willen wagen met mij: dan leg ik het gewoon uit. “Ik kan gewoon nie rekenen nie”.
Nou is er alleen één rekensom die zelfs een rekenmachine niet kan oplossen.
“-Ruimtelijk inzicht” + “-links/rechtsgevoel” = Hoe haal ik in godsnaam mijn rijbewijs?
Waar mijn rij-instructeurs wanhopig “rechts, rechts…RECHTS!” roepen, draai ik doodleuk links, links, LINKS! Inparkeren is lastig -”uuh daar komen we niet tussen hoor”- en langs een andere auto rijden is ook spannend -”uuuh, hier ook niet…”-.
Maar ook hier bood internet troost; “Mensen met dyscalculie leren maar moeizaam autorijden. Het is niet ongewoon dat er veel rijlessen voor nodig zijn om zaken aan te leren. Echter na het behalen van het rijbewijs is gebleken dat ze een van de betere weggebruikers zijn.”
Dus
1. Het gaat even duren
2. Dat rijbewijs komt er
3. Ik rij beter dan iedere andere “courreur”.
Maar kan nu iemand even uitrekenen hoeveel dit grapje mij gaat kosten?
Zielig
Met samengeknepen ogen van concentratie kijk ik naar de pen die voor mij op de tafel ligt. Met mijn opgestoken rechterhand tracht ik de pen met mijn gedachten zover te krijgen dat hij uit zichzelf naar mij toe rolt. Maar er gebeurt niks. Shit.
Ik ben van de fiets gevallen op mijn hoofd en terwijl ik met een ijszak op mijn brein op de bank zit, schiet mij ineens de meest briljante gedachte ooit binnen. Wat als ik nu een superheld ben? Ik bedoel afgezien van Superman, worden de meeste superhelden niet zo geboren. Ze worden super, door een superongeluk. En dat van mij was op zijn minst mini-super te noemen.
Hoe vet zou het zijn als ik superpowers had! Maar ja, hoe kom je daar achter?
Tijd om dit te onderzoeken! Een ding was al duidelijk: Telepathie zat er dus niet in.
En dat ik niet magnetisch was geworden was ik ook al snel achter. Misschien kon ik dan het weer bepalen? Vlug, het balkon op! Maar na 5 minuten tevergeefs “schijn zon! SCHIJN!” te hebben geroepen voorzien van, in mijn (rollende) ogen, zeer magische bewegingen met mijn armen, gebeurde er niks. Dat was het dus ook niet.
Misschien kon ik van gedaante veranderen of werd ik een groen boos monster als ik kwaad werd?
Na stampvoetend voor mijn vriend te hebben gestaan, (je bent toch altijd een groen, boos monster als je kwaad bent?), gaf ik het bijna op.
In een laatste poging kies ik twee getallen uit en probeer deze razendsnel op te tellen, misschien was ik dan van mijn dyscalculie af? Ben ik nu ineens hyperintelligent?
Maar na met veel moeite 91 plus 23 te hebben opgeteld en uit frustratie een rekenmachine te hebben gepakt (nog geprobeerd om hem met mijn brein aan te zetten, maar nee). Geef ik het op. No superpowers for me.
Heb ik dan niks bijzonders overgehouden aan mijn val? Was al die angst en pijn dan voor niets?! Was het dan gewoon pure dommigheid? Terwijl ik mijzelf teleurgesteld en dramatisch op bed werp komt mijn vriend de kamer op met thee, chocola en een dekentje.
Aha! Ik heb dus toch iets overgehouden aan deze val: ik ben zielig.
Ik ben van de fiets gevallen op mijn hoofd en terwijl ik met een ijszak op mijn brein op de bank zit, schiet mij ineens de meest briljante gedachte ooit binnen. Wat als ik nu een superheld ben? Ik bedoel afgezien van Superman, worden de meeste superhelden niet zo geboren. Ze worden super, door een superongeluk. En dat van mij was op zijn minst mini-super te noemen.
Hoe vet zou het zijn als ik superpowers had! Maar ja, hoe kom je daar achter?
Tijd om dit te onderzoeken! Een ding was al duidelijk: Telepathie zat er dus niet in.
En dat ik niet magnetisch was geworden was ik ook al snel achter. Misschien kon ik dan het weer bepalen? Vlug, het balkon op! Maar na 5 minuten tevergeefs “schijn zon! SCHIJN!” te hebben geroepen voorzien van, in mijn (rollende) ogen, zeer magische bewegingen met mijn armen, gebeurde er niks. Dat was het dus ook niet.
Misschien kon ik van gedaante veranderen of werd ik een groen boos monster als ik kwaad werd?
Na stampvoetend voor mijn vriend te hebben gestaan, (je bent toch altijd een groen, boos monster als je kwaad bent?), gaf ik het bijna op.
In een laatste poging kies ik twee getallen uit en probeer deze razendsnel op te tellen, misschien was ik dan van mijn dyscalculie af? Ben ik nu ineens hyperintelligent?
Maar na met veel moeite 91 plus 23 te hebben opgeteld en uit frustratie een rekenmachine te hebben gepakt (nog geprobeerd om hem met mijn brein aan te zetten, maar nee). Geef ik het op. No superpowers for me.
Heb ik dan niks bijzonders overgehouden aan mijn val? Was al die angst en pijn dan voor niets?! Was het dan gewoon pure dommigheid? Terwijl ik mijzelf teleurgesteld en dramatisch op bed werp komt mijn vriend de kamer op met thee, chocola en een dekentje.
Aha! Ik heb dus toch iets overgehouden aan deze val: ik ben zielig.
Zielig
Met samengeknepen ogen van concentratie kijk ik naar de pen die voor mij op de tafel ligt. Met mijn opgestoken rechterhand tracht ik de pen met mijn gedachten zover te krijgen dat hij uit zichzelf naar mij toe rolt. Maar er gebeurt niks. Shit.
Ik ben van de fiets gevallen op mijn hoofd en terwijl ik met een ijszak op mijn brein op de bank zit, schiet mij ineens de meest briljante gedachte ooit binnen. Wat als ik nu een superheld ben? Ik bedoel afgezien van Superman, worden de meeste superhelden niet zo geboren. Ze worden super, door een superongeluk. En dat van mij was op zijn minst mini-super te noemen.
Hoe vet zou het zijn als ik superpowers had! Maar ja, hoe kom je daar achter?
Tijd om dit te onderzoeken! Een ding was al duidelijk: Telepathie zat er dus niet in.
En dat ik niet magnetisch was geworden was ik ook al snel achter. Misschien kon ik dan het weer bepalen? Vlug, het balkon op! Maar na 5 minuten tevergeefs “schijn zon! SCHIJN!” te hebben geroepen voorzien van, in mijn (rollende) ogen, zeer magische bewegingen met mijn armen, gebeurde er niks. Dat was het dus ook niet.
Misschien kon ik van gedaante veranderen of werd ik een groen boos monster als ik kwaad werd?
Na stampvoetend voor mijn vriend te hebben gestaan, (je bent toch altijd een groen, boos monster als je kwaad bent?), gaf ik het bijna op.
In een laatste poging kies ik twee getallen uit en probeer deze razendsnel op te tellen, misschien was ik dan van mijn dyscalculie af? Ben ik nu ineens hyperintelligent?
Maar na met veel moeite 91 plus 23 te hebben opgeteld en uit frustratie een rekenmachine te hebben gepakt (nog geprobeerd om hem met mijn brein aan te zetten, maar nee). Geef ik het op. No superpowers for me.
Heb ik dan niks bijzonders overgehouden aan mijn val? Was al die angst en pijn dan voor niets?! Was het dan gewoon pure dommigheid? Terwijl ik mijzelf teleurgesteld en dramatisch op bed werp komt mijn vriend de kamer op met thee, chocola en een dekentje.
Aha! Ik heb dus toch iets overgehouden aan deze val: ik ben zielig.
Ik ben van de fiets gevallen op mijn hoofd en terwijl ik met een ijszak op mijn brein op de bank zit, schiet mij ineens de meest briljante gedachte ooit binnen. Wat als ik nu een superheld ben? Ik bedoel afgezien van Superman, worden de meeste superhelden niet zo geboren. Ze worden super, door een superongeluk. En dat van mij was op zijn minst mini-super te noemen.
Hoe vet zou het zijn als ik superpowers had! Maar ja, hoe kom je daar achter?
Tijd om dit te onderzoeken! Een ding was al duidelijk: Telepathie zat er dus niet in.
En dat ik niet magnetisch was geworden was ik ook al snel achter. Misschien kon ik dan het weer bepalen? Vlug, het balkon op! Maar na 5 minuten tevergeefs “schijn zon! SCHIJN!” te hebben geroepen voorzien van, in mijn (rollende) ogen, zeer magische bewegingen met mijn armen, gebeurde er niks. Dat was het dus ook niet.
Misschien kon ik van gedaante veranderen of werd ik een groen boos monster als ik kwaad werd?
Na stampvoetend voor mijn vriend te hebben gestaan, (je bent toch altijd een groen, boos monster als je kwaad bent?), gaf ik het bijna op.
In een laatste poging kies ik twee getallen uit en probeer deze razendsnel op te tellen, misschien was ik dan van mijn dyscalculie af? Ben ik nu ineens hyperintelligent?
Maar na met veel moeite 91 plus 23 te hebben opgeteld en uit frustratie een rekenmachine te hebben gepakt (nog geprobeerd om hem met mijn brein aan te zetten, maar nee). Geef ik het op. No superpowers for me.
Heb ik dan niks bijzonders overgehouden aan mijn val? Was al die angst en pijn dan voor niets?! Was het dan gewoon pure dommigheid? Terwijl ik mijzelf teleurgesteld en dramatisch op bed werp komt mijn vriend de kamer op met thee, chocola en een dekentje.
Aha! Ik heb dus toch iets overgehouden aan deze val: ik ben zielig.
Boy-friends
Toen je in de zandbak zat was het leven zo simpel, jongens waren stom en een vriendschap was uitgesloten. Laat staan dat je ooit zo’n wezen zou kussen of je leven met hem zou delen.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.
Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.
Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.
Ik ben dat een beetje zat.
Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?
Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.
Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.
Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.
Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.
Ik ben dat een beetje zat.
Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?
Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.
Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.
Boy-friends
Toen je in de zandbak zat was het leven zo simpel, jongens waren stom en een vriendschap was uitgesloten. Laat staan dat je ooit zo’n wezen zou kussen of je leven met hem zou delen.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.
Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.
Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.
Ik ben dat een beetje zat.
Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?
Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.
Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.
Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.
Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.
Ik ben dat een beetje zat.
Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?
Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.
Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.
Poets met mate
Verschrikt kijkt mijn vriend mij aan. “Wat ga je doen?!”. Het is zaterdagochtend, half elf, een tijdstip waarop ik normaliter nog in mijn bed lig maar vandaag sleep ik met een emmer sop en spons door het huis. Terwijl ik alles begin op te tillen wat om hem heen staat bekruipt hem een gevoel van paniek: dit heeft zij nog niet eerder gedaan.
Bezorgt vraagt hij of het wel goed gaat. Trust me, never been better.
Sinds kort heb ik het heft in eigen handen genomen en zijn er een aantal drastische veranderingen geweest. Mijn sloffen staan ineens doelloos naast het bed, ik bewandel mijn pad tegenwoordig op blote voeten. En dat is niet het enige, na 3 dagen tilde mijn vriend nog eens de dekens op, opzoek naar de schijnbaar afwezige pyjama “maar…maar…is dit je nieuwe ik?”. Na wat instemmend geknor van mijn kant, hoorde ik hem heel diep zuchten en zich tevreden tegen mij aan vleien tussen de kraakheldere lakens. En dan komen we uit bij puntje 3. Kraakhelder is mijn nieuwe motto.
Alles. Moet. Schoon. Het was een tip van een collega die mij tot poetswaanzin dreef, toen ik het even niet meer zag zitten. Niet lekker in je vel? Doe aardse dingen! Poets die pot, dweil die vloer, verschoon dat bed, lap je ramen en stof tot de Ajax Eucalyptus Alles Reiniger uit je poriën komt.
Wie had ooit gedacht dat het zover zou komen? Ik in elk geval niet en ik denk dat mijn vriend inmiddels de hoop ook al had opgegeven. Ik was mevrouw-poets-niet, een beetje té geëmancipeerd… Met als gevolg dat mijn zelfrespect stukje bij beetje afbrokkelde, want wie wel bedenkt dat er gepoetst moet worden maar steeds faalt in de uitvoering ervan, bouwt een enorm schuldgevoel op als de ander weer de planten staat af te stoffen… Het werd tijd om het ruime sop te kiezen!
Nadat ik mijn wekelijkse zondagse dweilbeurt had gedaan en in kleermakerszit vanaf de bank de glimmende natte houten vloer bewonderde, in afwachting dat hij droog werd. Ging ik poetsend met mijn hoofd (nee, niet poetsend mét mijn hoofd) zo’n beetje in de toiletpot hangend, tevreden liedjes neuriën.
Na luttele minuten te hebben gepoetst en geneuried, viel ik stil.
Ik neuriede wat verder en kwam toen met een ruk omhoog. What the F? Sinds wanneer is “er is een kindekke geboren geboren in ’t stro” toegevoegd aan mijn poets-neurie-repertoire?
Dus hierbij een passende waarschuwing voor alle zichzelf niet respecterende vrouwen die poetsen overwegen als een remedie: Gebruik poetsen met mate. Voor de bijwerkingen: raadpleeg bijsluiter.
Bezorgt vraagt hij of het wel goed gaat. Trust me, never been better.
Sinds kort heb ik het heft in eigen handen genomen en zijn er een aantal drastische veranderingen geweest. Mijn sloffen staan ineens doelloos naast het bed, ik bewandel mijn pad tegenwoordig op blote voeten. En dat is niet het enige, na 3 dagen tilde mijn vriend nog eens de dekens op, opzoek naar de schijnbaar afwezige pyjama “maar…maar…is dit je nieuwe ik?”. Na wat instemmend geknor van mijn kant, hoorde ik hem heel diep zuchten en zich tevreden tegen mij aan vleien tussen de kraakheldere lakens. En dan komen we uit bij puntje 3. Kraakhelder is mijn nieuwe motto.
Alles. Moet. Schoon. Het was een tip van een collega die mij tot poetswaanzin dreef, toen ik het even niet meer zag zitten. Niet lekker in je vel? Doe aardse dingen! Poets die pot, dweil die vloer, verschoon dat bed, lap je ramen en stof tot de Ajax Eucalyptus Alles Reiniger uit je poriën komt.
Wie had ooit gedacht dat het zover zou komen? Ik in elk geval niet en ik denk dat mijn vriend inmiddels de hoop ook al had opgegeven. Ik was mevrouw-poets-niet, een beetje té geëmancipeerd… Met als gevolg dat mijn zelfrespect stukje bij beetje afbrokkelde, want wie wel bedenkt dat er gepoetst moet worden maar steeds faalt in de uitvoering ervan, bouwt een enorm schuldgevoel op als de ander weer de planten staat af te stoffen… Het werd tijd om het ruime sop te kiezen!
Nadat ik mijn wekelijkse zondagse dweilbeurt had gedaan en in kleermakerszit vanaf de bank de glimmende natte houten vloer bewonderde, in afwachting dat hij droog werd. Ging ik poetsend met mijn hoofd (nee, niet poetsend mét mijn hoofd) zo’n beetje in de toiletpot hangend, tevreden liedjes neuriën.
Na luttele minuten te hebben gepoetst en geneuried, viel ik stil.
Ik neuriede wat verder en kwam toen met een ruk omhoog. What the F? Sinds wanneer is “er is een kindekke geboren geboren in ’t stro” toegevoegd aan mijn poets-neurie-repertoire?
Dus hierbij een passende waarschuwing voor alle zichzelf niet respecterende vrouwen die poetsen overwegen als een remedie: Gebruik poetsen met mate. Voor de bijwerkingen: raadpleeg bijsluiter.
vrijdag, mei 29, 2009
Enter a girl´s mind, for real now
Zat er lang aan te denken maar het kwam er steeds niet van.
En zomaar ineens ging het sneller dan gedacht... mijn allereerste, echte, eigen, heus werkelijke website!
Elk afscheid valt me zwaar, dus ook deze, byebye Blogspot, you´ve been a good friend. Maar nu is het tijd voor het echte werk, ik heet iedereen welkom op www.enteragirlsmind.nl
En zomaar ineens ging het sneller dan gedacht... mijn allereerste, echte, eigen, heus werkelijke website!
Elk afscheid valt me zwaar, dus ook deze, byebye Blogspot, you´ve been a good friend. Maar nu is het tijd voor het echte werk, ik heet iedereen welkom op www.enteragirlsmind.nl
3 keer is scheepsrecht...
Arggg, stapje voor stapje kom ik dichter bij de Viva Webstrijd finale. Werd ik er vorig jaar niet eens uitgepikt, dit jaar zat ik bij de laatste 30 en volgend jaar win ik!
Want mijn Viva avontuur is zojuist gestrand... het levert mij (nog) geen eeuwige roem op maar wel allemaal nieuwe lezers dus...welkom!
Want mijn Viva avontuur is zojuist gestrand... het levert mij (nog) geen eeuwige roem op maar wel allemaal nieuwe lezers dus...welkom!
Zicht op hoop vanwege een gevoel van verlangen
Vandaag gepost op www.hetkanwel.net: Zicht op hoop vanwege een gevoel van verlangen
donderdag, mei 28, 2009
Veren in je reet
Een meisje dat bij mij op school zat heeft een boek geschreven. Ik kwam erachter toen ik samen met mijn beste vriendin een tweedehands winkel aan het omscheppen was. We liepen ineens tegen een poster aan, met haar gezicht erop.
Mijn eerste reactie was lovend: wat leuk voor haar! Maar thuis ging het knagen. Was zij niet dat knappe meisje dat ook de hoofdrol speelde in elk schooltoneelstuk? Dat zo prachtig mooi kon zingen? En tekenen. En grappig was én er vandoor ging met de knappe hoofdrolspeler? Mijn tekenleraar om haar vingers wond?
Was niet dat meisje dat alles kon? En nu… had ze ook al een boek geschreven.
Welja! Doe maar ruig, hou je vooral niet in. Als je alles al kunt, waarom dan niet aan de wereld tonen dat je nog meer kunt?
Ik had er de pest in. Mijn vriend opperde nog dat ik zelf toch ook een boek kon gaan schrijven, maar “nu hoeft het al niet meer. Ik ga lekker toch iets veel coolers doen”.
Ik heb al meerdere malen op Bol.com naar het boek gestaard, de recensies gelezen (het zijn er maar twee, gna-gna) en bij de boekhandel gevraagd of ze dat boek hadden - om vervolgens de neiging te onderdrukken om á la Jantjes “stom hè?” te roepen- en te melden dat ik dat dan weleens zou komen bestellen. Not.
Later kwam ik er ook nog achter dat dit niet haar eerste boek was. Mijn stiekeme droom, schrijfster worden, had zij al bereikt! Al jaren eerder dan ik! Ze was alweer de beste...
Verstijfd als ik was in mijn ongeloof, een writersblock dreigde, trachtte diezelfde beste vriendin door middel van een nieuw uitstapje in een boekwinkel, het schrijversvuur in mij weer aan te wakkeren.
Ik stond in een ultieme wanhoopsdaad bij de kassa met "punniken voor dummies", toen we haar plotsklaps in het wild tussen de boeken, háár boeken, spotten.
Ze streek over de kaft en keek hoopvol om zich heen, alsof iemand haar zou herkennen.
Terwijl wij tussen de Nigella Lawson’s en Karin Slaughter’s indoken om haar van een veilige afstand te kunnen bespieden, draaide zij zich om.
En daar (horreur!) tussen de boeken, slaakten wij een hoge kreet. Want deze dame had mij toch een reet gekregen dames en heren. Eentje waar je U tegen zegt.
Ze was dan misschien wel "schrijfster" en lag bij de Scheltema, ze had dan wel een eigen site en hing met posters door de stad.
Maar wie alsmaar maar veren in haar reet steekt heeft ruimte nodig mensen...
Mijn eerste reactie was lovend: wat leuk voor haar! Maar thuis ging het knagen. Was zij niet dat knappe meisje dat ook de hoofdrol speelde in elk schooltoneelstuk? Dat zo prachtig mooi kon zingen? En tekenen. En grappig was én er vandoor ging met de knappe hoofdrolspeler? Mijn tekenleraar om haar vingers wond?
Was niet dat meisje dat alles kon? En nu… had ze ook al een boek geschreven.
Welja! Doe maar ruig, hou je vooral niet in. Als je alles al kunt, waarom dan niet aan de wereld tonen dat je nog meer kunt?
Ik had er de pest in. Mijn vriend opperde nog dat ik zelf toch ook een boek kon gaan schrijven, maar “nu hoeft het al niet meer. Ik ga lekker toch iets veel coolers doen”.
Ik heb al meerdere malen op Bol.com naar het boek gestaard, de recensies gelezen (het zijn er maar twee, gna-gna) en bij de boekhandel gevraagd of ze dat boek hadden - om vervolgens de neiging te onderdrukken om á la Jantjes “stom hè?” te roepen- en te melden dat ik dat dan weleens zou komen bestellen. Not.
Later kwam ik er ook nog achter dat dit niet haar eerste boek was. Mijn stiekeme droom, schrijfster worden, had zij al bereikt! Al jaren eerder dan ik! Ze was alweer de beste...
Verstijfd als ik was in mijn ongeloof, een writersblock dreigde, trachtte diezelfde beste vriendin door middel van een nieuw uitstapje in een boekwinkel, het schrijversvuur in mij weer aan te wakkeren.
Ik stond in een ultieme wanhoopsdaad bij de kassa met "punniken voor dummies", toen we haar plotsklaps in het wild tussen de boeken, háár boeken, spotten.
Ze streek over de kaft en keek hoopvol om zich heen, alsof iemand haar zou herkennen.
Terwijl wij tussen de Nigella Lawson’s en Karin Slaughter’s indoken om haar van een veilige afstand te kunnen bespieden, draaide zij zich om.
En daar (horreur!) tussen de boeken, slaakten wij een hoge kreet. Want deze dame had mij toch een reet gekregen dames en heren. Eentje waar je U tegen zegt.
Ze was dan misschien wel "schrijfster" en lag bij de Scheltema, ze had dan wel een eigen site en hing met posters door de stad.
Maar wie alsmaar maar veren in haar reet steekt heeft ruimte nodig mensen...
maandag, mei 25, 2009
In the end, the dumb ones always rule...
Slechts na enkele minuten kom ik erachter dat ik dat toch echt hardop zei. En mocht ik nog twijfelen, de man die naast mij fietst, kijkt zo verschrikt dat het bevestigend is: ik heb zojuist hardop ge-“muhahaha”-t terwijl ik enthousiast met beide handen op mijn stuur sloeg.
Thuis had ik het ook al gedaan, minutenlang in de keuken en daarna heb ik de Boom chaka-laka-laka gedanst, woest draaiend met mijn kont. Een soort indianen overwinningsdans. Ik ben echt heel, heel blij!
Want na drie keer zakken was ik wanhopig. Ik had theorielessen gehad, ik kon alles opratelen, ik droomde zelfs over verkeersregels en toch bleef ik zakken.
Ik voelde mij dom-de-dom-dom… Drie keer is scheepsrecht ging ook al niet voor mij op dus ik ging voor “Vierde keer moet ik echt halen anders is er niks meer van mijn zelfvertrouwen over”.
Voor mijn gevoel viel er niks meer te leren, ik was overgeleverd aan de genade van de CBR-goden. Maar je wilt niet zakken door je eigen dommigheid dus leerde ik mijzelf voor de zoveelste keer suf en liet mij door alles en iedereen overhoren.
Tijdens zakelijke besprekingen overvielen collega’s mij “Sarah, kun je daar nog een module plaatsen… en hoe hard mag je op de autosnelweg?”.
Mijn lunch werd dagelijks verstopt en kreeg ik pas terug na het beantwoorden van verschillende quizvragen.
Bij thuiskomst ging mijn vriend mij te lijf die zich als een ware Cato verstopt had in ons appartement “Zijn mistlichten voor verpliiiiiicht, Aaaaiiiii????!!!”.
‘s Nachts haalde hij mij uit bed, zette mij onder een koude douche en riep, drill-instructor waardig, “zit er in een glas bier meer alcohol dan in een glas jenever?!” Waarna ik, fout geantwoord, push-ups moest doen op het balkon in de regen.
(Schat, dat machtsvertoon gedoe moeten we eens in de slaapkamer proberen)
Vandaag was het dan zover, op bed trof ik de kat aan met een bordje om haar nek “Mag je gaan rijden als je geen gevarendriehoek hebt?”. In mijn koffiemok hing een post-it “Wat heeft geen invloed op het waarnemingsvermogen?” (een post-it in je koffiemok). En terwijl ik de voordeur achter mij dichttrok vroeg de buurvrouw of ik klimmend of dalend verkeer voorrang moest geven. Mijn haar zat zwoel, mijn decolleté was diep en mijn onschuld heel groot.
Gelukkig had het geen effect op de examinatrice, maar wel op mijn theorie: Geslaagd met vlag en wimpel.
So you see, in the end the dumb ones always rule…
Thuis had ik het ook al gedaan, minutenlang in de keuken en daarna heb ik de Boom chaka-laka-laka gedanst, woest draaiend met mijn kont. Een soort indianen overwinningsdans. Ik ben echt heel, heel blij!
Want na drie keer zakken was ik wanhopig. Ik had theorielessen gehad, ik kon alles opratelen, ik droomde zelfs over verkeersregels en toch bleef ik zakken.
Ik voelde mij dom-de-dom-dom… Drie keer is scheepsrecht ging ook al niet voor mij op dus ik ging voor “Vierde keer moet ik echt halen anders is er niks meer van mijn zelfvertrouwen over”.
Voor mijn gevoel viel er niks meer te leren, ik was overgeleverd aan de genade van de CBR-goden. Maar je wilt niet zakken door je eigen dommigheid dus leerde ik mijzelf voor de zoveelste keer suf en liet mij door alles en iedereen overhoren.
Tijdens zakelijke besprekingen overvielen collega’s mij “Sarah, kun je daar nog een module plaatsen… en hoe hard mag je op de autosnelweg?”.
Mijn lunch werd dagelijks verstopt en kreeg ik pas terug na het beantwoorden van verschillende quizvragen.
Bij thuiskomst ging mijn vriend mij te lijf die zich als een ware Cato verstopt had in ons appartement “Zijn mistlichten voor verpliiiiiicht, Aaaaiiiii????!!!”.
‘s Nachts haalde hij mij uit bed, zette mij onder een koude douche en riep, drill-instructor waardig, “zit er in een glas bier meer alcohol dan in een glas jenever?!” Waarna ik, fout geantwoord, push-ups moest doen op het balkon in de regen.
(Schat, dat machtsvertoon gedoe moeten we eens in de slaapkamer proberen)
Vandaag was het dan zover, op bed trof ik de kat aan met een bordje om haar nek “Mag je gaan rijden als je geen gevarendriehoek hebt?”. In mijn koffiemok hing een post-it “Wat heeft geen invloed op het waarnemingsvermogen?” (een post-it in je koffiemok). En terwijl ik de voordeur achter mij dichttrok vroeg de buurvrouw of ik klimmend of dalend verkeer voorrang moest geven. Mijn haar zat zwoel, mijn decolleté was diep en mijn onschuld heel groot.
Gelukkig had het geen effect op de examinatrice, maar wel op mijn theorie: Geslaagd met vlag en wimpel.
So you see, in the end the dumb ones always rule…
zaterdag, mei 23, 2009
dinsdag, mei 19, 2009
Ir-ri-ta-ties!
Op het yogamatje naast mij ligt zo’n strebertje, zo eentje die veel te nadrukkelijk in- en uitademt. Zo eentje die niet eerst even kijkt hoe de oefening moet, maar meteen alvast meedoet met de lerares. En dan, als de rest van de groep zich over de oefening gaat buigen, ligt zij al. Met een misplaatste blik van arrogantie “liggen jullie nou nog niet, stelletje stijve harken”?
Ik kan niet tegen zuchtende mensen. Tijdens de yogales niet maar ook niet in de trein. Of omdat ze achter mijn volle kar staan bij de kassa van de Albert Hein met een blikje bier, een halve Casino bruin en een potje Bockworst. Ik krijg daar neigingen van. Je voelt gewoon dat gezucht dieper worden, ge-ergerder (is dat een woord?), tot je het in je nek voelt, tot je slapen ervan gaan kloppen en je in een vlaag van opgekropte irritatie je omdraait en brult: “STIK ER-IN!!! STIK IN JE BROOOOOOD!”.
Muziek in een stiltecoupé, machtsvertoon door politieagenten of M.E. (ik háát M.E.), toffe mensen die mij na een blik al “Saaaartje” noemen, het vergeten van knipperlicht op een rotonde, je poot niet uitsteken op de fiets. Ça me fait monter la moutarde au nez! Of zoals ze in het keurige Frans bedoelen: de mosterd staat me aan de neus.
Mensen die overal over klagen en vooral niets doen om het te veranderen, mensen die schijnheilig zijn, mensen die zich aan andere mensen irriteren…
Maar de meest freak’in gettin’on my nerves kind of people, zijn van die mensen die mijn ruimte innemen. Ik had een buurvrouw die niet zoals ieder ander mens haar badkamer tot paraplu-droog-ruimte omtoverde, maar onze gemeenschappelijke hal. Waardoor alles en iedereen al dan niet voorzien van boodschappen, slaapzakken, weekendtassen of kleine kinderen, zich met gevaar voor eigen leven langs die paraplu moest wringen op 3 hoog. Na een paar weken lang nutteloos te hebben gevloekt, getierd en getrapt, de zenuwinzinking nabij, ben ik op een andere tactiek overgestapt.
De smile-tactiek.
Ik heb er mijn eigen persoonlijke missie van gemaakt om wat meer lach en vreugde in deze wereld te brengen. Ik bestrijd kwaad met humor en liefde, met als ultieme doel er zelf beter van te worden. (Want ik val toch een beetje in mijn eigen erger-top-10 “mensen die zich aan andere mensen irriteren”).
Dus toen ik mij omdraaide in de rij om die kampers een pijnlijke dood toe te wensen door verstikking in brood en ze eigenhandig met mijn eigen Unox Knakworsten te lijf te gaan, glimlachte ik “willen jullie misschien voor? Ik heb zo'n volle kar en jullie zó weeeinig" . Verbijstering bij de kampers, zoete, zoete, glimlachende, demonische, wraak voor mij.
Alleen jammer dat ik nooit het gezicht heb gezien van mijn onderbuurvrouw toen ze haar dichtgeklapte met confetti gevulde paraplu ‘s morgens opende: ”Met vriendelijke groet: uw Smile-coach.”
Ik kan niet tegen zuchtende mensen. Tijdens de yogales niet maar ook niet in de trein. Of omdat ze achter mijn volle kar staan bij de kassa van de Albert Hein met een blikje bier, een halve Casino bruin en een potje Bockworst. Ik krijg daar neigingen van. Je voelt gewoon dat gezucht dieper worden, ge-ergerder (is dat een woord?), tot je het in je nek voelt, tot je slapen ervan gaan kloppen en je in een vlaag van opgekropte irritatie je omdraait en brult: “STIK ER-IN!!! STIK IN JE BROOOOOOD!”.
Muziek in een stiltecoupé, machtsvertoon door politieagenten of M.E. (ik háát M.E.), toffe mensen die mij na een blik al “Saaaartje” noemen, het vergeten van knipperlicht op een rotonde, je poot niet uitsteken op de fiets. Ça me fait monter la moutarde au nez! Of zoals ze in het keurige Frans bedoelen: de mosterd staat me aan de neus.
Mensen die overal over klagen en vooral niets doen om het te veranderen, mensen die schijnheilig zijn, mensen die zich aan andere mensen irriteren…
Maar de meest freak’in gettin’on my nerves kind of people, zijn van die mensen die mijn ruimte innemen. Ik had een buurvrouw die niet zoals ieder ander mens haar badkamer tot paraplu-droog-ruimte omtoverde, maar onze gemeenschappelijke hal. Waardoor alles en iedereen al dan niet voorzien van boodschappen, slaapzakken, weekendtassen of kleine kinderen, zich met gevaar voor eigen leven langs die paraplu moest wringen op 3 hoog. Na een paar weken lang nutteloos te hebben gevloekt, getierd en getrapt, de zenuwinzinking nabij, ben ik op een andere tactiek overgestapt.
De smile-tactiek.
Ik heb er mijn eigen persoonlijke missie van gemaakt om wat meer lach en vreugde in deze wereld te brengen. Ik bestrijd kwaad met humor en liefde, met als ultieme doel er zelf beter van te worden. (Want ik val toch een beetje in mijn eigen erger-top-10 “mensen die zich aan andere mensen irriteren”).
Dus toen ik mij omdraaide in de rij om die kampers een pijnlijke dood toe te wensen door verstikking in brood en ze eigenhandig met mijn eigen Unox Knakworsten te lijf te gaan, glimlachte ik “willen jullie misschien voor? Ik heb zo'n volle kar en jullie zó weeeinig" . Verbijstering bij de kampers, zoete, zoete, glimlachende, demonische, wraak voor mij.
Alleen jammer dat ik nooit het gezicht heb gezien van mijn onderbuurvrouw toen ze haar dichtgeklapte met confetti gevulde paraplu ‘s morgens opende: ”Met vriendelijke groet: uw Smile-coach.”
vrijdag, mei 15, 2009
Kletssomaan
Hij zat een beetje klem, die jongen in de trein. Klem tussen het raam en die man die maar tegen hem bleef ouwehoeren, met zijn vieze alcoholadem en shagpluisjes in zijn haar. Hij helde ook een beetje over, veel te dicht op die arme jongen, zo rechtstreeks zijn comfort zone in, terwijl hij luidkeels in zijn oor sprak.
Ik weet uit eigen ervaring hoe ongelofelijk irritant het kan zijn als je zo’n “kletssomaan” naast je hebt.
Zo eentje die maar blijft praten en praten, waarbij het niet volstaat om een simpele “hmm” als antwoord te geven, maar zo’n hele vermoeiende die wil dat je “wel terugpraat hè? Waarom zeg je niks? Dat is niet zo netjes, ik wil gewoon even met je babbelen, mensen van tegenwoordig kunnen niet eens meer sociaal doen tegen elkaar…”
Bij mijn ouders in de buurt in Amsterdam Oud-Zuid, woonde ook zo’n “kletssomaan”. Mijn moeder noemde hem “le bavard” wat vertaald naar het Nederlands iets betekend als “de kletskous”.
Zodra we ook maar een schim van hem zagen opdoemen aan de horizon van de straat, renden we al een blokje om, om hem te vermijden. Maar er waren ook dagen dat we hem te laat spotte, dan vergezelde hij ons naar de supermarkt, in de supermarkt, op weg naar huis en als we pech hadden stak hij zijn voet tussen de voordeur om door te kunnen praten.
Genietend van het zonnetje op de stoep is het mijn ouders maar vaak genoeg overkomen dat ze halsoverkop alle tafeltjes en stoeltjes moesten inklappen, en als gekken naar binnenrenden met de koelbox en kurkentrekker tussen de tanden. Stilletjes wachtend achter de voordeur tot hij langs was gelopen, platgedrukt tegen de wanden voor het geval dat hij door de brievenbus zou kijken…
Een enkele keer zat hij ineens, in alle onoplettendheid, aan tafel en vroeg hij (!) om wijn of bier…
En al die keren dat het mij overkwam wenste ik vurig dat iemand mij zou komen redden, dus, na wat oogcontact te hebben gemaakt met de jongen in kwestie ben ik opgestaan en riep “Heeeee!!! Joris! Neeee, ben jij het écht? KOM BIJ MIJ ZITTEN! Dan kletsen we even bij!”.
En zo werd ik, voor het eerst in mijn leven iemands held (hij zei het ook “jij bent mijn held!”). Alleen jammer dat hij daarna de oren van mijn hoofd kletste…
Ik weet uit eigen ervaring hoe ongelofelijk irritant het kan zijn als je zo’n “kletssomaan” naast je hebt.
Zo eentje die maar blijft praten en praten, waarbij het niet volstaat om een simpele “hmm” als antwoord te geven, maar zo’n hele vermoeiende die wil dat je “wel terugpraat hè? Waarom zeg je niks? Dat is niet zo netjes, ik wil gewoon even met je babbelen, mensen van tegenwoordig kunnen niet eens meer sociaal doen tegen elkaar…”
Bij mijn ouders in de buurt in Amsterdam Oud-Zuid, woonde ook zo’n “kletssomaan”. Mijn moeder noemde hem “le bavard” wat vertaald naar het Nederlands iets betekend als “de kletskous”.
Zodra we ook maar een schim van hem zagen opdoemen aan de horizon van de straat, renden we al een blokje om, om hem te vermijden. Maar er waren ook dagen dat we hem te laat spotte, dan vergezelde hij ons naar de supermarkt, in de supermarkt, op weg naar huis en als we pech hadden stak hij zijn voet tussen de voordeur om door te kunnen praten.
Genietend van het zonnetje op de stoep is het mijn ouders maar vaak genoeg overkomen dat ze halsoverkop alle tafeltjes en stoeltjes moesten inklappen, en als gekken naar binnenrenden met de koelbox en kurkentrekker tussen de tanden. Stilletjes wachtend achter de voordeur tot hij langs was gelopen, platgedrukt tegen de wanden voor het geval dat hij door de brievenbus zou kijken…
Een enkele keer zat hij ineens, in alle onoplettendheid, aan tafel en vroeg hij (!) om wijn of bier…
En al die keren dat het mij overkwam wenste ik vurig dat iemand mij zou komen redden, dus, na wat oogcontact te hebben gemaakt met de jongen in kwestie ben ik opgestaan en riep “Heeeee!!! Joris! Neeee, ben jij het écht? KOM BIJ MIJ ZITTEN! Dan kletsen we even bij!”.
En zo werd ik, voor het eerst in mijn leven iemands held (hij zei het ook “jij bent mijn held!”). Alleen jammer dat hij daarna de oren van mijn hoofd kletste…
Mep-Les
Ik ben tegen geweld, laten we dat even vooropstellen. Maar als je twee ultieme rotweken achter de rug hebt dan is een beetje geweld toegestaan.
Dus daar stond ik dan met mijn onwelriekende bokshandschoenen aan.
Even een situatieschets: die handschoenen liggen in een grote bak in een muf hok, te meuren alsof je synthetische gymschoenen van de Zeeman nat zijn geworden en een rottingsdood zijn gestorven.
Dus bij elke woedende stoot in de boksbal rook ik de misselijkmakende lucht van afgestorven tenen. Maar het kon mij allemaal niks meer schelen, afgestorven-tenen-lucht of niet, die boksbal moest eraan geloven.
Maar ik ben en blijf een meisje, dus dat stoten ging nogal on-cool. Mijn borsten waren allesbehalve verpakt in een sportbeha en gingen op hun eigen persoonlijke Lord of The Rings avontuur, en mijn blonde haren wapperden hysterisch alle kanten op.
Al gauw plakte het vast in mijn gezicht van het zweet, en benam mij al het zicht op de boksbal, wat eventjes voor een gevaarlijke situatie zorgde toen ik meppend richting de buurvrouw ging.
En dat zegt wat. Want ik zweet niet. Zet mij in een sauna, verpakt als een saucijsje in huishoudfolie; ik laat geen druppeltje gaan. No sweat is my middle name.
Maar nu, twee klote-weken uit mijn systeem meppend met ongekende DragonBall Z krachten, stond ik te zweten.
Op het moment dat ik dacht dat ik mijn laatste druppel gelaten had besloot onze drillinstructor, die met gescheurde achillespees tegen de boksbal aan stond te trappen, ons af te beulen met buikspieroefeningen…
Onder luid protest ging ik op het matje liggen. Maar als een man, die net nog met een geblesseerde voet tegen een keiharde boksbal stond te trappen, tegen je zegt dat je buikspieroefeningen moet doen, dan doe je dat!
Toen ik uitgemept en afgemat overeind kwam om mij richting uitgang te begeven, stapte ik versuft in het vochtige plasje Sarah’s-2-weken-ellende-zweet en belandde weer op het matje…
En zo zie je maar weer: geweld is nooit de oplossing.
Dus daar stond ik dan met mijn onwelriekende bokshandschoenen aan.
Even een situatieschets: die handschoenen liggen in een grote bak in een muf hok, te meuren alsof je synthetische gymschoenen van de Zeeman nat zijn geworden en een rottingsdood zijn gestorven.
Dus bij elke woedende stoot in de boksbal rook ik de misselijkmakende lucht van afgestorven tenen. Maar het kon mij allemaal niks meer schelen, afgestorven-tenen-lucht of niet, die boksbal moest eraan geloven.
Maar ik ben en blijf een meisje, dus dat stoten ging nogal on-cool. Mijn borsten waren allesbehalve verpakt in een sportbeha en gingen op hun eigen persoonlijke Lord of The Rings avontuur, en mijn blonde haren wapperden hysterisch alle kanten op.
Al gauw plakte het vast in mijn gezicht van het zweet, en benam mij al het zicht op de boksbal, wat eventjes voor een gevaarlijke situatie zorgde toen ik meppend richting de buurvrouw ging.
En dat zegt wat. Want ik zweet niet. Zet mij in een sauna, verpakt als een saucijsje in huishoudfolie; ik laat geen druppeltje gaan. No sweat is my middle name.
Maar nu, twee klote-weken uit mijn systeem meppend met ongekende DragonBall Z krachten, stond ik te zweten.
Op het moment dat ik dacht dat ik mijn laatste druppel gelaten had besloot onze drillinstructor, die met gescheurde achillespees tegen de boksbal aan stond te trappen, ons af te beulen met buikspieroefeningen…
Onder luid protest ging ik op het matje liggen. Maar als een man, die net nog met een geblesseerde voet tegen een keiharde boksbal stond te trappen, tegen je zegt dat je buikspieroefeningen moet doen, dan doe je dat!
Toen ik uitgemept en afgemat overeind kwam om mij richting uitgang te begeven, stapte ik versuft in het vochtige plasje Sarah’s-2-weken-ellende-zweet en belandde weer op het matje…
En zo zie je maar weer: geweld is nooit de oplossing.
donderdag, mei 14, 2009
Waaaah Vivaweblogstrijd!
WAAAAAAAAAAH! Ik zit bij de laatste 30 bloggers voor de Vivawebstrijd! Op 29 mei worden de 5 bloggers bekend gemaakt die een maand lang mogen bloggen op Viva.nl, daarna word er één échte winnaar gekozen die mag gaan bloggen bij Viva!!! 270 bloggers down, still 29 to go...
Kijk hier hoe mooi mijn naam er tussen staat.
Kijk hier hoe mooi mijn naam er tussen staat.
donderdag, mei 07, 2009
dinsdag, mei 05, 2009
Danse mon Esmeralda...
Zwoel. Dat is het goede woord om mijn buikdanslerares te omschrijven. Niet eerder in mijn leven heb ik zo'n intrigerende vrouw ontmoet. Ze ademt sensualiteit uit, als ze danst wil ik alleen nog maar kijken.
Er breekt altijd een lach door, een gemeende, prachtige lach. Ze geniet. Ze heeft plezier, ze houdt van haar lichaam.
Terwijl haar lichaam alle kanten op kronkelt, check ik mijn pogingen in de spiegel.
Strijkplank. Dat is het goede woord om mijzelf mee te omschrijven.
Mijn lerares heeft het voor elkaar: ik wou dat ik een zigeunermeisje was. Een Gipsy. Met bruin golvende haren, groene mysterieuze waterpoelen van ogen, en een olijfbruine huid. Een vrouw die verleiden in haar bloed heeft zitten.
Op mijn blanke huid, oer-Hollandse blonde haar met blauwe ogen, staan de buikdanskleren mij als een japanner in Volendamse klederdracht. Ik voel mij als een olifant in een porseleinkast.
Mijn buik danst niet maar hakkelt, mijn armen golven niet maar zwaaien in het wild, mijn voeten lijken plat en dik in vergelijking tot die van haar: bruin, slank, puntig, erotisch bijna.
Bemoedigend lacht ze mij toe via de spiegel, ze doet mij geloven dat ook ik mooi en sexy dans, dat alle mannen aan mijn voeten zullen liggen, dat ook ik een "Esmeralda" kan zijn.
Langzaam danst ze naar mij toe en vleit haar lichaam tegen dat van mij, zodat ik de bewegingen kan voelen, kan ervaren.
Als ik een man was, dan was dit fataal.
De magie van de buikdans.
Pure erotiek met een gouden randje verborgen onder een laagje sluier en belletjes. Dat is het échte geheim van sexy zijn.
Er breekt altijd een lach door, een gemeende, prachtige lach. Ze geniet. Ze heeft plezier, ze houdt van haar lichaam.
Terwijl haar lichaam alle kanten op kronkelt, check ik mijn pogingen in de spiegel.
Strijkplank. Dat is het goede woord om mijzelf mee te omschrijven.
Mijn lerares heeft het voor elkaar: ik wou dat ik een zigeunermeisje was. Een Gipsy. Met bruin golvende haren, groene mysterieuze waterpoelen van ogen, en een olijfbruine huid. Een vrouw die verleiden in haar bloed heeft zitten.
Op mijn blanke huid, oer-Hollandse blonde haar met blauwe ogen, staan de buikdanskleren mij als een japanner in Volendamse klederdracht. Ik voel mij als een olifant in een porseleinkast.
Mijn buik danst niet maar hakkelt, mijn armen golven niet maar zwaaien in het wild, mijn voeten lijken plat en dik in vergelijking tot die van haar: bruin, slank, puntig, erotisch bijna.
Bemoedigend lacht ze mij toe via de spiegel, ze doet mij geloven dat ook ik mooi en sexy dans, dat alle mannen aan mijn voeten zullen liggen, dat ook ik een "Esmeralda" kan zijn.
Langzaam danst ze naar mij toe en vleit haar lichaam tegen dat van mij, zodat ik de bewegingen kan voelen, kan ervaren.
Als ik een man was, dan was dit fataal.
De magie van de buikdans.
Pure erotiek met een gouden randje verborgen onder een laagje sluier en belletjes. Dat is het échte geheim van sexy zijn.
maandag, april 27, 2009
Fucken met je energie
Reiki cursus 1, dag 2.
Na 2 overheerlijke lunches, liters water, 4 inwijdingen, 100 koppen thee, nog meer water, 3 koekjes, 2 stukjes Cote d'or chocolade en koffie, barstte dan toch de bom. Dat krijg je als je laat fucken met je energie.
Terwijl ik heel lelijk huilde op de behandeltafel, knikte mijn reiki-master begripvol: oud zeer.
Ik wilde huilen, brullen, snotteren, bulderen van het lachen en giechelen, ik was dolgelukkig en had verdriet.
Mijn haar zat net zo in de war als dat ik me voelde, mijn mascara zat tot op mijn knieën en dat blosje op mijn wangen waren gewoon hysterie vlekken (ze noemen het niet voor niets "lelijk huilen"). Niet meer in staat om de trein te pakken.
Wat een weekendje spiritueel doen al niet kan veroorzaken...
Volgens mijn "master" (ja-ja, giechelen mag) zal ik mijzelf weer terug vinden... Niet dat ik mezelf kwijt was, maar na dit drama kijk ik inderdaad uit naar dat beloofde land, vol nectar en honing, rust, liefde en zennnn...
De volgende dag echter ben ik nog verwarder én pissed off...
Alsof iemand mijn hoofd op en neer geschud heeft, net zo lang aan alle laatjes heeft gerammeld tot er een paar opensprongen, er een tyfus zooi van gemaakt heeft en vertrokken is zonder op te ruimen.
Het gevolg is dat ik tot twee maal toe bijna iemand van zijn sokken fiets, boos word op de dikke reet die ernstig in de weg loopt, en de koffiemadam uitkaffer...
Mijn spirituele-partner-in-crime-collega bracht redding: woeste boksbewegingen maken in de lucht terwijl je hard uitademt, lucht schijnbaar enorm op.
Met een opgetrokken wenkbrauw bekijk ik haar fanatieke en ongecensureerde Rocky Balboa imitatie. Fuck de volgorde! Fuck de regels! Roept ze. Laat lós, laat gááán!
T’is tijd voor nieuwe laatjes.
Na 2 overheerlijke lunches, liters water, 4 inwijdingen, 100 koppen thee, nog meer water, 3 koekjes, 2 stukjes Cote d'or chocolade en koffie, barstte dan toch de bom. Dat krijg je als je laat fucken met je energie.
Terwijl ik heel lelijk huilde op de behandeltafel, knikte mijn reiki-master begripvol: oud zeer.
Ik wilde huilen, brullen, snotteren, bulderen van het lachen en giechelen, ik was dolgelukkig en had verdriet.
Mijn haar zat net zo in de war als dat ik me voelde, mijn mascara zat tot op mijn knieën en dat blosje op mijn wangen waren gewoon hysterie vlekken (ze noemen het niet voor niets "lelijk huilen"). Niet meer in staat om de trein te pakken.
Wat een weekendje spiritueel doen al niet kan veroorzaken...
Volgens mijn "master" (ja-ja, giechelen mag) zal ik mijzelf weer terug vinden... Niet dat ik mezelf kwijt was, maar na dit drama kijk ik inderdaad uit naar dat beloofde land, vol nectar en honing, rust, liefde en zennnn...
De volgende dag echter ben ik nog verwarder én pissed off...
Alsof iemand mijn hoofd op en neer geschud heeft, net zo lang aan alle laatjes heeft gerammeld tot er een paar opensprongen, er een tyfus zooi van gemaakt heeft en vertrokken is zonder op te ruimen.
Het gevolg is dat ik tot twee maal toe bijna iemand van zijn sokken fiets, boos word op de dikke reet die ernstig in de weg loopt, en de koffiemadam uitkaffer...
Mijn spirituele-partner-in-crime-collega bracht redding: woeste boksbewegingen maken in de lucht terwijl je hard uitademt, lucht schijnbaar enorm op.
Met een opgetrokken wenkbrauw bekijk ik haar fanatieke en ongecensureerde Rocky Balboa imitatie. Fuck de volgorde! Fuck de regels! Roept ze. Laat lós, laat gááán!
T’is tijd voor nieuwe laatjes.
donderdag, april 23, 2009
Afzeggen
Ik ben hier zo slecht in, al 3 keer heb ik het nummer opgespoord in mijn mobieltje en zelfs opgeschreven in stappen wat ik ga zeggen. Maar het ging zoals wel vaker, totaal mis. Mijn improvisatie vermogen nam een loopje met me, ik kletste uit mijn nek...
- "Hallo, hallo met Sarah van Dee spreekt u! Wij hebben morgen een afspraak...geloof ik..."
* "Hé hallo daar! Ja dat klopt"
- "Ik geloof dat ik jullie, uuh je, uuh, ú moet gaan teleurstellen"
* "Oh wa..."
- "...want inmiddels, laatst, recentelijk heb ik een nieuwe tandarts gevonden, een man die gestudeerd heeft voor tandheelkundige. Heel leuk. Jaja..."
- "...dus nu kan ik niet meer bij jullie op controle. Nou het kan wel, maar dat slaat nergens op, ik heb een andere man die naar mijn tanden kijkt nu, niet dat het niet interessant zou zijn, maar ik verdoe mijn tijd. Ik zou kunnen uitslapen, winkelen, niksen uuuh enzo..."
* "..."
- "Vlakbij mijn huis, in Maastricht, ik kan er heen lopen of op de fiets! 5 minuten niet zoals naar u, drie kwartier die rotberg op. En mijn vriend was heel blij, haha gek hè? Maar dat interesseert u natuurlijk niks, of nou ja wie zegt dat u niet geïnteresseerd bent? He? Ik geloof dat ik moet ophouden met praten"
- "Zei ik dat hardop?"...
* "???"
- "Ik wens u een fijne toekomst en misschien nog tot een dag!"
Verfrommelt staart mijn papieren stappenplan mij aan. Nou, dat ging best redelijk. Denk ik, prima, ongeveer, toch?
- "Hallo, hallo met Sarah van Dee spreekt u! Wij hebben morgen een afspraak...geloof ik..."
* "Hé hallo daar! Ja dat klopt"
- "Ik geloof dat ik jullie, uuh je, uuh, ú moet gaan teleurstellen"
* "Oh wa..."
- "...want inmiddels, laatst, recentelijk heb ik een nieuwe tandarts gevonden, een man die gestudeerd heeft voor tandheelkundige. Heel leuk. Jaja..."
- "...dus nu kan ik niet meer bij jullie op controle. Nou het kan wel, maar dat slaat nergens op, ik heb een andere man die naar mijn tanden kijkt nu, niet dat het niet interessant zou zijn, maar ik verdoe mijn tijd. Ik zou kunnen uitslapen, winkelen, niksen uuuh enzo..."
* "..."
- "Vlakbij mijn huis, in Maastricht, ik kan er heen lopen of op de fiets! 5 minuten niet zoals naar u, drie kwartier die rotberg op. En mijn vriend was heel blij, haha gek hè? Maar dat interesseert u natuurlijk niks, of nou ja wie zegt dat u niet geïnteresseerd bent? He? Ik geloof dat ik moet ophouden met praten"
- "Zei ik dat hardop?"...
* "???"
- "Ik wens u een fijne toekomst en misschien nog tot een dag!"
Verfrommelt staart mijn papieren stappenplan mij aan. Nou, dat ging best redelijk. Denk ik, prima, ongeveer, toch?
woensdag, april 22, 2009
Poledancing. Connecting people
Toch heeft het iets ongemakkelijks, als je met je collega's die je écht wel mag, graag mee samen werkt, terrasjes pakt en pretparken mee bezoekt, in een heel kort ieniemienie broekje een workshopje Poleflow gaat doen.
Voor de leken onder ons, het is een combinatie van Yoga en paaldansen.
Ja...ik zei paaldansen. Met mijn collega's.
Nadat we ons moed hadden ingedronken (maar niet teveel) op een zonnig terrasje liepen we giechelend naar de sportschool. We vielen acuut stil toen we horde nummer 1 tegenkwamen: gezamenlijk omkleden. Maar stoer, onder het mom "vrouwen onder elkaar", sprongen we in het diepe.
Redelijk verlegen schuifelden we de danszaal in, pogingen ondernemend om het korte broekje iets langer te maken. Grapjes makend, om vooral te vergeten dat we elkaars blote voeten (én tenen!) konden zien... Maar helaas, langer dan maatje Daisy Duke ging het er niet op worden, wel uitgeflubberd van al dat getrek er aan.
Nadat we warm hadden moeten worden van een aantal zeer dubieuze en martelachtige yoga oefeningen konden we dan eindelijk de paal in.
En daar...in die roze hoge imposante palen, kwam de ware aard van deze computer-meisjes naar boven. Waar de één een talent voor ondersteboven hangen bleek te hebben, zwierde de ander met ongekende sierlijkheid rond de paal.
Na de les had ik de verkeerde sokken aan (not mine), collega 1 had meer uitgetrokken dan ze eerst aan had en de ander stond met coupe ontploft glazig voor zich uit te giegelen...
Poledancing. Connecting people.
Voor de leken onder ons, het is een combinatie van Yoga en paaldansen.
Ja...ik zei paaldansen. Met mijn collega's.
Nadat we ons moed hadden ingedronken (maar niet teveel) op een zonnig terrasje liepen we giechelend naar de sportschool. We vielen acuut stil toen we horde nummer 1 tegenkwamen: gezamenlijk omkleden. Maar stoer, onder het mom "vrouwen onder elkaar", sprongen we in het diepe.
Redelijk verlegen schuifelden we de danszaal in, pogingen ondernemend om het korte broekje iets langer te maken. Grapjes makend, om vooral te vergeten dat we elkaars blote voeten (én tenen!) konden zien... Maar helaas, langer dan maatje Daisy Duke ging het er niet op worden, wel uitgeflubberd van al dat getrek er aan.
Nadat we warm hadden moeten worden van een aantal zeer dubieuze en martelachtige yoga oefeningen konden we dan eindelijk de paal in.
En daar...in die roze hoge imposante palen, kwam de ware aard van deze computer-meisjes naar boven. Waar de één een talent voor ondersteboven hangen bleek te hebben, zwierde de ander met ongekende sierlijkheid rond de paal.
Na de les had ik de verkeerde sokken aan (not mine), collega 1 had meer uitgetrokken dan ze eerst aan had en de ander stond met coupe ontploft glazig voor zich uit te giegelen...
Poledancing. Connecting people.
dinsdag, april 21, 2009
Hepie & Hepie
Ze is eigenlijk te dik voor die witte skinny jeans, haar olifantenvoeten heeft ze á la Katrien Duck in te kleine pumps gepropt waarbij het kleine zwarte sokje - dat eigenlijk moet verbergen dat ze sokken draagt- toch zichtbaar is.
Haar Dolce Gabanna riem zit te strak, waardoor haar buik ontsnappingspogingen doet uit het enigszins doorzichtige Gucci T-shirt waarin haar zwarte beha duidelijk te zien. Ze is te zwaar opgemaakt, ze had haar lippen rustig moeten houden om haar mooie bruine ogen in waarde te doen stijgen. Maar ze wilde op haar beste vriendin lijken die, maatje 34, met zwart lang golvend haar, op haar hoge elegante pumps een prachtige witte skinny draagt en haar hoofddoek tot een mode accessoire heeft verheven.
Het valt op. Het dunne meisje lijkt nog mooier en dunner, dat dikke meisje, nog dikker en onbeholpen. Ik zie dit vaak, de dikke en de dunne.
Kiezen dunne meisjes bewust voor een "mindere" vriendin? Zodat zij afsteken, schitteren, de aandacht trekken?
Of kiest het dikke meisje voor een dunne vriendin? Omdat ze iemand wil om zich aan te spiegelen, iemand om zich aan op te trekken?
Volgens mij houden deze twee elkaar in balans, ze hebben elkaar nodig. Het dunne meisje kleed zich mooi, sexy, slank, als het dikke meisje haar voorbeeld volgt ziet ze in dat ook zij mooi is, vrouw en sexy. Misschien gaat ze haar levenswijze veranderen, of misschien accepteert ze simpelweg wie is.
Het dunne meisje heeft het dikke meisje nodig om haar humor, om haar manier om alles te bagatelliseren, om haar kijk op de wereld. Het dikke meisje heeft niets te verliezen, ze is wie ze is, met of zonder vetrollen. Ze draagt haar vrouwelijkheid uit. Ze zien het misschien zelf niet. Maar voor de buitenwereld is het Ying en Yang.
Terwijl het dunne meisje haar lippen nog een keer stift, gooit het dikke meisje haar haren nog eens los. En daar gaan ze, opgetut en wel, Hepie & Hepie. Ik wil ook een dikke vriendin...
Haar Dolce Gabanna riem zit te strak, waardoor haar buik ontsnappingspogingen doet uit het enigszins doorzichtige Gucci T-shirt waarin haar zwarte beha duidelijk te zien. Ze is te zwaar opgemaakt, ze had haar lippen rustig moeten houden om haar mooie bruine ogen in waarde te doen stijgen. Maar ze wilde op haar beste vriendin lijken die, maatje 34, met zwart lang golvend haar, op haar hoge elegante pumps een prachtige witte skinny draagt en haar hoofddoek tot een mode accessoire heeft verheven.
Het valt op. Het dunne meisje lijkt nog mooier en dunner, dat dikke meisje, nog dikker en onbeholpen. Ik zie dit vaak, de dikke en de dunne.
Kiezen dunne meisjes bewust voor een "mindere" vriendin? Zodat zij afsteken, schitteren, de aandacht trekken?
Of kiest het dikke meisje voor een dunne vriendin? Omdat ze iemand wil om zich aan te spiegelen, iemand om zich aan op te trekken?
Volgens mij houden deze twee elkaar in balans, ze hebben elkaar nodig. Het dunne meisje kleed zich mooi, sexy, slank, als het dikke meisje haar voorbeeld volgt ziet ze in dat ook zij mooi is, vrouw en sexy. Misschien gaat ze haar levenswijze veranderen, of misschien accepteert ze simpelweg wie is.
Het dunne meisje heeft het dikke meisje nodig om haar humor, om haar manier om alles te bagatelliseren, om haar kijk op de wereld. Het dikke meisje heeft niets te verliezen, ze is wie ze is, met of zonder vetrollen. Ze draagt haar vrouwelijkheid uit. Ze zien het misschien zelf niet. Maar voor de buitenwereld is het Ying en Yang.
Terwijl het dunne meisje haar lippen nog een keer stift, gooit het dikke meisje haar haren nog eens los. En daar gaan ze, opgetut en wel, Hepie & Hepie. Ik wil ook een dikke vriendin...
vrijdag, april 17, 2009
Wie is de chef?
Een stelletje gefrustreerde hotelschool dropouts, gaat voor elkaar koken, elkaar bekritiseren, afkatten en ondervragen, totdat ze er achter zijn wie het diploma chef-kok heeft behaald. Ja, ja ik bedoel inderdaad het immer populaire programma Wie is de chef.
Elke keer weer kijk ik met verhoogde irritatie naar dit waardeloze programma. Niet alleen zouden ze sommige mensen moeten verbieden om zich hier voor aan te melden (“ik kom uit een trotse jagersfamilie en als oudste kind heb ik duiven leren slachten”), maar ze moeten ook écht het tijdstip van uitzenden wijzigen.
Want het is een ware kwelling om 16:27 uur, om naar rollades, biefstukjes, couscous en de meest waanzinnige toetjes te kijken. Kwijlend dwaal ik door mijn huis op zoek naar iets wat lijkt op een Tarte Tatin, een Peking Eend of een Coque au vin. Helaas tref ik in mijn kasten alleen de ingrediënten voor geroosterd brood met Pindakaas, hoe frustrerend.
Op tv gaat de strijd ongemoeid door. De concurrentie tussen de wannabees is moordend!
Er word gekeken naar opmaak van de borden, het dekken van de tafel, de kooktechnieken, merk schort en pannensoorten om tot de ontdekking te komen wie dan wél beroepsmatig in de keuken staat.
De amateurschefs zoals ze zich noemen, bruisen over van keuk&kook-wijsheden.
Commentaar als “de spinazie zag er niet uit, hij glansde niet”, “het mag wat smeuïger”, “ik vind het teveel een smaakexplosie”, “de componenten passen niet”, “ik vond het heel apart dit had ik niet verwacht” moeten je doen geloven dat deze mensen meer van koken weten dan jij (zielig persoon met je geroosterde boterham met pindakaas op de bank).
Wie het programma wat vaker ziet heeft inmiddels wel door dat er altijd een tussen zit die alles beter weet, en als dat nou de chef-kok was...
Ik denk persoonlijk dat dit de meest gefrustreerde van het stel is. Hij of zij is aan de hogere hotelschool begonnen met als enige doel 6 Michelinsterren te behalen en is na dag 3 huilend uit de keuken vertrokken omdat zijn creatieve kookgeest niet genoeg gewaardeerd werd.
Let maar eens op, deze persoon gaat altijd in de keuken kijken, ongevraagd proeven en voorziet alles van ongezouten (keuken-humor) kritiek. De sausjes zijn te flauw, het vlees niet goed gesneden, en “persoonlijk” zouden ze het niet zo hebben gedaan.
Maar wat mij verbaast is dat elke aflevering weer, de chef-kok al vanaf het eerste diner gespot is door de rest.
De chefs halen tevergeefs complete trukendozen te voorschijn om niet door de mand te vallen. Nepnagels voor de vrouwen, neplevens, nepnamen, nepberoepen, ze branden het eten aan of serveren vieze borden op. De amateurs ruiken gelijk onraad.
Amateurchefs worden zonder pardon neergesabeld “zij is niet de kok, ze zocht wel erg veel naar bevestiging” terwijl de chef de hemel in geprezen word.
Het is tijd dat hier verandering in komt, dit programma verdient een oppepper.
Ik denk dat ik, ja ik, mij ga inschrijven. Het menu heb ik al helemaal klaar.
Vooraf een heerlijke Hollandse garnalen cocktail, gevolgd door mijn specialiteit: spaghetti met knakworst en ketchup. En als afsluiter, une (mislukte) omelette Siberienne.
Dit is alles opgediend op een bevlekt tafelkleed, en kattenharen in de wijnglazen… Dat word pas tv! Ik zie de amateurchefs al totaal verward in de finale zitten als ze ontdekken dat ik niet de chef ben, maar ik gewoon écht niet kan koken… eat that!
Elke keer weer kijk ik met verhoogde irritatie naar dit waardeloze programma. Niet alleen zouden ze sommige mensen moeten verbieden om zich hier voor aan te melden (“ik kom uit een trotse jagersfamilie en als oudste kind heb ik duiven leren slachten”), maar ze moeten ook écht het tijdstip van uitzenden wijzigen.
Want het is een ware kwelling om 16:27 uur, om naar rollades, biefstukjes, couscous en de meest waanzinnige toetjes te kijken. Kwijlend dwaal ik door mijn huis op zoek naar iets wat lijkt op een Tarte Tatin, een Peking Eend of een Coque au vin. Helaas tref ik in mijn kasten alleen de ingrediënten voor geroosterd brood met Pindakaas, hoe frustrerend.
Op tv gaat de strijd ongemoeid door. De concurrentie tussen de wannabees is moordend!
Er word gekeken naar opmaak van de borden, het dekken van de tafel, de kooktechnieken, merk schort en pannensoorten om tot de ontdekking te komen wie dan wél beroepsmatig in de keuken staat.
De amateurschefs zoals ze zich noemen, bruisen over van keuk&kook-wijsheden.
Commentaar als “de spinazie zag er niet uit, hij glansde niet”, “het mag wat smeuïger”, “ik vind het teveel een smaakexplosie”, “de componenten passen niet”, “ik vond het heel apart dit had ik niet verwacht” moeten je doen geloven dat deze mensen meer van koken weten dan jij (zielig persoon met je geroosterde boterham met pindakaas op de bank).
Wie het programma wat vaker ziet heeft inmiddels wel door dat er altijd een tussen zit die alles beter weet, en als dat nou de chef-kok was...
Ik denk persoonlijk dat dit de meest gefrustreerde van het stel is. Hij of zij is aan de hogere hotelschool begonnen met als enige doel 6 Michelinsterren te behalen en is na dag 3 huilend uit de keuken vertrokken omdat zijn creatieve kookgeest niet genoeg gewaardeerd werd.
Let maar eens op, deze persoon gaat altijd in de keuken kijken, ongevraagd proeven en voorziet alles van ongezouten (keuken-humor) kritiek. De sausjes zijn te flauw, het vlees niet goed gesneden, en “persoonlijk” zouden ze het niet zo hebben gedaan.
Maar wat mij verbaast is dat elke aflevering weer, de chef-kok al vanaf het eerste diner gespot is door de rest.
De chefs halen tevergeefs complete trukendozen te voorschijn om niet door de mand te vallen. Nepnagels voor de vrouwen, neplevens, nepnamen, nepberoepen, ze branden het eten aan of serveren vieze borden op. De amateurs ruiken gelijk onraad.
Amateurchefs worden zonder pardon neergesabeld “zij is niet de kok, ze zocht wel erg veel naar bevestiging” terwijl de chef de hemel in geprezen word.
Het is tijd dat hier verandering in komt, dit programma verdient een oppepper.
Ik denk dat ik, ja ik, mij ga inschrijven. Het menu heb ik al helemaal klaar.
Vooraf een heerlijke Hollandse garnalen cocktail, gevolgd door mijn specialiteit: spaghetti met knakworst en ketchup. En als afsluiter, une (mislukte) omelette Siberienne.
Dit is alles opgediend op een bevlekt tafelkleed, en kattenharen in de wijnglazen… Dat word pas tv! Ik zie de amateurchefs al totaal verward in de finale zitten als ze ontdekken dat ik niet de chef ben, maar ik gewoon écht niet kan koken… eat that!
donderdag, april 16, 2009
donderdag, april 09, 2009
donderdag, april 02, 2009
Life after Life and Cooking
En ja, zoals het wel vaker gaat in internetbusiness: soms zit het mee en soms zit het tegen.
En als Unilever besluit dat de webbloggers van de Life and Cooking site moeten, dan kun je nog al je blikjes soep en wasmiddelen inzetten als paaimiddel, maar d'r is dan niks meer aan te doen.
Dus hierbij ben ik weblogger af bij L&C maar hé, er is life after Life and Cooking!
En als Unilever besluit dat de webbloggers van de Life and Cooking site moeten, dan kun je nog al je blikjes soep en wasmiddelen inzetten als paaimiddel, maar d'r is dan niks meer aan te doen.
Dus hierbij ben ik weblogger af bij L&C maar hé, er is life after Life and Cooking!
donderdag, maart 26, 2009
woensdag, maart 25, 2009
Regen, regen, regen
Ik zou kunnen gaan schuilen. Maar inmiddels ben ik al zo nat geregend dat schuilen toch geen zin meer heeft. Van mijn pet druppelt de regen naar beneden, en ik denk: wie is er boos op mij? Wie is er zo boos op mij dat ik het verdiende er als een verzopen katje uit te zien?
Ik had dit aan kunnen zien komen natuurlijk. In mijn horoscoop stond dat door de gebeurtenissen van vandaag ik iets belangrijks kon leren over mijzelf of mijn gedrag. Het was dus zaak mijn oren en ogen goed open te houden.
De zon scheen nog toen ik mijn voordeur op 4 hoog dichttrok, halverwege de 2e verdieping zag ik al wat druppels en eenmaal buiten regende het pijpenstelen.
Maar ik, koppig als ik ben, ben stug naar de supermarkt gelopen waar ik het voor elkaar kreeg om alle worsten uit een stelling te laten vallen.
Waardoor ik genadeloos werd geconfronteerd met de ware aard van worsten en ze, verwilderd als ze waren, met twee handen in bedwang moest houden terwijl ik hard om hulp riep. Vervolgens schuifelde ik met rood hoofd achteruit weg, nadat ik tegen de vakkenvullerjongen had gestameld dat ik zijn worsten had laten vallen, om mij vlug te verdiepen in de wondere wereld van sinaasappelsap.
Eenmaal bij de kassa kon ik terug naar het koelvak omdat het pak sinaasappelsap zo aan mijn hand kleefde dat het me verstandig leek een andere te halen, ik het vervolgens op de terugweg naar de kassamadam liet vallen, én bij het betalen alles uit mijn jaszak liet donderen behalve mijn pinpas. Waarop de caissière heel wijs meldde "er valt iets..." Bliep.
Op de terugweg regent het nog harder. En terwijl ik mij afvroeg, wat ik de wereld had misdaan begon het nog harder te regenen. Een meisje sprong droog vanuit haar auto onder een afdakje en ik liep als een doorweekte kroket door de verlaten straat. Het is zo duidelijk dat deze regenbui voor mij bedoeld is.
Boos kijk ik vanonder mijn pet naar de lucht: O-K! Ik zet de boodschappen met een plof op de grond en begin als een gekooide leeuwin op en neer te lopen.
Wie is het, wie heb ik zo pissed off gemaakt dat het vanuit hiernamaals zeikt van de regen, op mij? Mijn oom? Mijn opa? Mijn oma? In een laatste poging hier achter te komen geef ik mij totaal over aan mijn innerlijke fantasie, gooi mijn hoofd in mijn nek en brul met gebalde vuisten "WIE heb ik boos gemaaaaaáákt?" Waarop een oud mannetje prompt zijn raam open zwaait en schreeuwt: Mijhij-hij!
Beduusd pak ik de boodschappen weer op en loop met snelle pasjes naar huis. Wat zei mijn horoscoop: iets leren over mijzelf… Maar deze wereld is nog niet klaar voor een beetje drama...
Ik had dit aan kunnen zien komen natuurlijk. In mijn horoscoop stond dat door de gebeurtenissen van vandaag ik iets belangrijks kon leren over mijzelf of mijn gedrag. Het was dus zaak mijn oren en ogen goed open te houden.
De zon scheen nog toen ik mijn voordeur op 4 hoog dichttrok, halverwege de 2e verdieping zag ik al wat druppels en eenmaal buiten regende het pijpenstelen.
Maar ik, koppig als ik ben, ben stug naar de supermarkt gelopen waar ik het voor elkaar kreeg om alle worsten uit een stelling te laten vallen.
Waardoor ik genadeloos werd geconfronteerd met de ware aard van worsten en ze, verwilderd als ze waren, met twee handen in bedwang moest houden terwijl ik hard om hulp riep. Vervolgens schuifelde ik met rood hoofd achteruit weg, nadat ik tegen de vakkenvullerjongen had gestameld dat ik zijn worsten had laten vallen, om mij vlug te verdiepen in de wondere wereld van sinaasappelsap.
Eenmaal bij de kassa kon ik terug naar het koelvak omdat het pak sinaasappelsap zo aan mijn hand kleefde dat het me verstandig leek een andere te halen, ik het vervolgens op de terugweg naar de kassamadam liet vallen, én bij het betalen alles uit mijn jaszak liet donderen behalve mijn pinpas. Waarop de caissière heel wijs meldde "er valt iets..." Bliep.
Op de terugweg regent het nog harder. En terwijl ik mij afvroeg, wat ik de wereld had misdaan begon het nog harder te regenen. Een meisje sprong droog vanuit haar auto onder een afdakje en ik liep als een doorweekte kroket door de verlaten straat. Het is zo duidelijk dat deze regenbui voor mij bedoeld is.
Boos kijk ik vanonder mijn pet naar de lucht: O-K! Ik zet de boodschappen met een plof op de grond en begin als een gekooide leeuwin op en neer te lopen.
Wie is het, wie heb ik zo pissed off gemaakt dat het vanuit hiernamaals zeikt van de regen, op mij? Mijn oom? Mijn opa? Mijn oma? In een laatste poging hier achter te komen geef ik mij totaal over aan mijn innerlijke fantasie, gooi mijn hoofd in mijn nek en brul met gebalde vuisten "WIE heb ik boos gemaaaaaáákt?" Waarop een oud mannetje prompt zijn raam open zwaait en schreeuwt: Mijhij-hij!
Beduusd pak ik de boodschappen weer op en loop met snelle pasjes naar huis. Wat zei mijn horoscoop: iets leren over mijzelf… Maar deze wereld is nog niet klaar voor een beetje drama...
donderdag, maart 19, 2009
donderdag, maart 12, 2009
zaterdag, maart 07, 2009
Plastic Heroes
Vanaf nu kun je elke donderdag op hetkanwel.net een artikeltje lezen van mijn hand!
Vandaag gepost: Plastic Heroes
Enjoy!
Vandaag gepost: Plastic Heroes
Enjoy!
maandag, maart 02, 2009
vrijdag, februari 27, 2009
Schrijven voor www.hetkanwel.net
Hoera! Na een geslaagde gastblog op www.hetkanwel.net ben ik nu officieel lid van de redactie. Elke donderdag kun je daar een stukje van mijn hand lezen.
dinsdag, februari 17, 2009
Paris, paris
In mij woont een kleine Française, delicaat, liefelijk, elegant en modieus. Echter zo 3 keer in het jaar raakt zij in een depressie. Mon dieu, denkt zij, wáte doe iek iene dáte likaam van die Hollandaise?
Gelukkig, heeft die Hollandse waar ze in woont een Franse bouw, ik ben petite. Nogal.
Dat kan heel gênant zijn, in de supermarkt moet ik regelmatig op stellingen klimmen om vervolgens met 2 pakken melk in mijn handen keihard achterover te kiepen “aaaah baguette!!” Gelukkig leren mensen naar mate ze ouder worden bepaald commentaar & gedachtes voor zichzelf te houden maar vroeger keek ik niet meer op van een “waaah wat ben jij klein.” Afin, kenoeg…
Officieel ben ik én Frans én Nederlandse. Maar als ik mocht kiezen, dan was ik liever helemaal Frans. Maar op de een of andere manier lukt dat niet altijd. Ik ben namelijk niet non-stop verfijnd, en mijn modesmaak is helaas soms Hollandser dan ik zou willen.
Vroeger toen “maman” altijd mee ging winkelen kwam ik met de meest waanzinnige creaties thuis, op het schoolplein gingen alle wenkbrauwen omhoog als ik weer in een fladderende zomerjurk verscheen. Want maman had een motto: jij bent jonge et jolie, en dat moet je latén zien! Wat soms ook uitmondde in wel heel diepe decolletés, waardoor zelfs leraren stotterend voor de klas stonden.
Maar de afgelopen tijd ben ik mijn inner Française weer aan het verwaarlozen, ze wil fladderende jurkjes aan. Ze vervloekt in een onvervalste waterval aan elegante Franse scheldwoorden mijn spijkerbroek, ook al is het een enorme hippe bootcut. Ze wil rokjes aan, ‘oge ‘akken, decolletés en haar ‘aren opstekén.
Als zij opborrelt, is er geen houden meer aan en begin ik in het Frans-Nederlands alles wat “Hollands” is af te kraken. Ik betrap mijzelf erop het meisje bij de kassa met kritisch oog van top tot teen te bekijken, “die skiennie is completement passé et ét ies niet jouw maate” om vervolgens met mijn neus in lucht weg te lopen. Ik eet alleen nog maar salade, want brood “quelle horreur” iek ben ét zat!
Ik lees Franse boeken, ben op de hoogte van de laatste Franse mode, Frankrijk heeft namelijk wél Fashion (oh oeps, zei ik dat?). Elke zin begint met “in Frankrijk… ” en ineens ben ik een groot fan van Sarkozy.
Ik wil dartelen in ballerina’s. Met een trenchcoat en een rieten mandje door de straten van Parijs dansen. Ik wil elke dag “Yves Saint Laurent” zeggen omdat het zo lekker bekt. Ik wil groots en meeslepend leven, elke dag de Eiffeltoren zien en “un croissant” bestellen bij de Boulanger.
Acuut trek ik mijn fladderende jurkje aan en ren naar buiten, de Française in mij springt wild op en neer van enthousiasme. Maar als ijs-baguettes aan mijn neus hangen is het duidelijk. Nederland is misschien wel toe aan modieuze Françaises, het weer alleen nog niet…
Gelukkig, heeft die Hollandse waar ze in woont een Franse bouw, ik ben petite. Nogal.
Dat kan heel gênant zijn, in de supermarkt moet ik regelmatig op stellingen klimmen om vervolgens met 2 pakken melk in mijn handen keihard achterover te kiepen “aaaah baguette!!” Gelukkig leren mensen naar mate ze ouder worden bepaald commentaar & gedachtes voor zichzelf te houden maar vroeger keek ik niet meer op van een “waaah wat ben jij klein.” Afin, kenoeg…
Officieel ben ik én Frans én Nederlandse. Maar als ik mocht kiezen, dan was ik liever helemaal Frans. Maar op de een of andere manier lukt dat niet altijd. Ik ben namelijk niet non-stop verfijnd, en mijn modesmaak is helaas soms Hollandser dan ik zou willen.
Vroeger toen “maman” altijd mee ging winkelen kwam ik met de meest waanzinnige creaties thuis, op het schoolplein gingen alle wenkbrauwen omhoog als ik weer in een fladderende zomerjurk verscheen. Want maman had een motto: jij bent jonge et jolie, en dat moet je latén zien! Wat soms ook uitmondde in wel heel diepe decolletés, waardoor zelfs leraren stotterend voor de klas stonden.
Maar de afgelopen tijd ben ik mijn inner Française weer aan het verwaarlozen, ze wil fladderende jurkjes aan. Ze vervloekt in een onvervalste waterval aan elegante Franse scheldwoorden mijn spijkerbroek, ook al is het een enorme hippe bootcut. Ze wil rokjes aan, ‘oge ‘akken, decolletés en haar ‘aren opstekén.
Als zij opborrelt, is er geen houden meer aan en begin ik in het Frans-Nederlands alles wat “Hollands” is af te kraken. Ik betrap mijzelf erop het meisje bij de kassa met kritisch oog van top tot teen te bekijken, “die skiennie is completement passé et ét ies niet jouw maate” om vervolgens met mijn neus in lucht weg te lopen. Ik eet alleen nog maar salade, want brood “quelle horreur” iek ben ét zat!
Ik lees Franse boeken, ben op de hoogte van de laatste Franse mode, Frankrijk heeft namelijk wél Fashion (oh oeps, zei ik dat?). Elke zin begint met “in Frankrijk… ” en ineens ben ik een groot fan van Sarkozy.
Ik wil dartelen in ballerina’s. Met een trenchcoat en een rieten mandje door de straten van Parijs dansen. Ik wil elke dag “Yves Saint Laurent” zeggen omdat het zo lekker bekt. Ik wil groots en meeslepend leven, elke dag de Eiffeltoren zien en “un croissant” bestellen bij de Boulanger.
Acuut trek ik mijn fladderende jurkje aan en ren naar buiten, de Française in mij springt wild op en neer van enthousiasme. Maar als ijs-baguettes aan mijn neus hangen is het duidelijk. Nederland is misschien wel toe aan modieuze Françaises, het weer alleen nog niet…
vrijdag, februari 13, 2009
Gastblog bij hetkanwel.net
Voor hetkanwel.net heb ik een gastblog geschreven! Wie weet mag ik "blijven"! Jeej!
Je leest hem hier: Kras op je auto het is puur karma
"Hetkanwel" is een site die gelooft dat alles mogelijk is, als je maar wilt...
Je leest hem hier: Kras op je auto het is puur karma
"Hetkanwel" is een site die gelooft dat alles mogelijk is, als je maar wilt...
vrijdag, februari 06, 2009
zaterdag, januari 24, 2009
It's a kind of magic
Vriendin M. krijgt het spontaan benauwd en schuift haar stoel bij mij vandaan. “Wát doe je?” ik leg het nog een keertje uit. Het angstzweet parelt nog net niet op haar voorhoofd, “ga je dan ook ’s nachts in je blootje in van die kringen in de bossen dansen?”.
Terwijl de mannen in dit gesprek spontaan opleven (bloot? wie? waar?) moet ik lachen. Of zuchten. Of eigenlijk allebei. Er bestaan zoveel vooroordelen over heksen. Zelfs het woord heeft een negatieve klank. Ben ik een heks, nee. Nog niet. Wil ik er een zijn? Hell yeah!
Al van kleins af aan ben ik geïnteresseerd in elven, kabouters, spoken, geesten en heksen. Ik smeerde, samen met mijn beste vriendinnetje, een mengsel van Pindakaas en Dreft op onze armen om zo van mijn hoogslaper af te springen, wild wapperend met onze armen. Fee worden was onze grootste droom.
Maar ergens zo tussen je 8e en 16e jaar is het ineens not done om je bezig te houden met dit soort hersenspinsels. Je bent dan een freak, een nerd of (mijn favoriet) een weirdo. Geen enkel kind, afgezien van wat diehards, wil een weirdo zijn. Zo ook ik niet. Dus liet ik mijn fantastische aanleg voor toverbrouwsels, die niks anders dan een jeukende vlucht naar de huisarts veroorzaakten, voor wat het was en deed de “gewone” dingen des levens. Jongens uitlachen, jongens pesten, jongens aan het huilen maken…
Tot ik iemand ontmoette die met tekeningen van oogpotlood op haar wangen naar school ging, pentagrammen droeg en aan telekinese deed. Niet dat het haar ooit lukte om iets anders te doen zweven dan de propjes die we samen door de klas gooiden. En haar Tarotkaarten voorspelden met enige regelmaat groot onheil in de les (“was er een toets???”). Maar toch, naar mate bij haar de interesse wegvloeide, groeide hij bij mij.
Nu, 10 jaar later is het zo klaar als een klontje. Na een vakantie vol inzichten kocht ik bij thuiskomst een pakje Tarotkaarten en een nog groter pak boeken.
Mijn omgeving reageerde in eerste instantie laconiek; of ik ook kon zien of hun modem kapot was of dat het aan de provider lag? En had ik dat huwelijksaanzoek niet zien aankomen in mijn glazen bol dan? Die pukkel op mijn neus: was dat echt wel een pukkel? En groeide die niet al wat krommer? Ik mocht geen bezemsteel meer aanraken (mooi, ik hou toch al niet van schoonmaken).
Als ik ook maar iets te enthousiast met mijn handen gebaarden doken er direct een aantal collega’s van hun stoel (“was dat een bezwering?”), en zinnen met “ik voel aan mijn water dat…” kon ik maar beter niet meer gebruiken.
Vriendin M. keek mij nog steeds aan, “ik ben bang voor heksen. Als ik ze al met Carnaval tegenkom, sta ik niet meer voor mijzelf in”.
Maar ik ben geen heks. Ik ben een meisje dat de mensen om haar heen probeert te helpen door middel van een eeuwenoud mystiek kaartenspel, een meisje dat nog steeds dezelfde dromen heeft als toen ze 6 jaar oud was.
Dit meisje moet fantasieën hebben in tijden waar de financiële crisis het nieuws domineert, terwijl er miljoenen mensen sterven van de honger.
In deze wereld, die materialistisch is en waarin de betekenis van liefde en zorgen voor anderen vergeten is, is een beetje magie meer dan welkom.
Terwijl de mannen in dit gesprek spontaan opleven (bloot? wie? waar?) moet ik lachen. Of zuchten. Of eigenlijk allebei. Er bestaan zoveel vooroordelen over heksen. Zelfs het woord heeft een negatieve klank. Ben ik een heks, nee. Nog niet. Wil ik er een zijn? Hell yeah!
Al van kleins af aan ben ik geïnteresseerd in elven, kabouters, spoken, geesten en heksen. Ik smeerde, samen met mijn beste vriendinnetje, een mengsel van Pindakaas en Dreft op onze armen om zo van mijn hoogslaper af te springen, wild wapperend met onze armen. Fee worden was onze grootste droom.
Maar ergens zo tussen je 8e en 16e jaar is het ineens not done om je bezig te houden met dit soort hersenspinsels. Je bent dan een freak, een nerd of (mijn favoriet) een weirdo. Geen enkel kind, afgezien van wat diehards, wil een weirdo zijn. Zo ook ik niet. Dus liet ik mijn fantastische aanleg voor toverbrouwsels, die niks anders dan een jeukende vlucht naar de huisarts veroorzaakten, voor wat het was en deed de “gewone” dingen des levens. Jongens uitlachen, jongens pesten, jongens aan het huilen maken…
Tot ik iemand ontmoette die met tekeningen van oogpotlood op haar wangen naar school ging, pentagrammen droeg en aan telekinese deed. Niet dat het haar ooit lukte om iets anders te doen zweven dan de propjes die we samen door de klas gooiden. En haar Tarotkaarten voorspelden met enige regelmaat groot onheil in de les (“was er een toets???”). Maar toch, naar mate bij haar de interesse wegvloeide, groeide hij bij mij.
Nu, 10 jaar later is het zo klaar als een klontje. Na een vakantie vol inzichten kocht ik bij thuiskomst een pakje Tarotkaarten en een nog groter pak boeken.
Mijn omgeving reageerde in eerste instantie laconiek; of ik ook kon zien of hun modem kapot was of dat het aan de provider lag? En had ik dat huwelijksaanzoek niet zien aankomen in mijn glazen bol dan? Die pukkel op mijn neus: was dat echt wel een pukkel? En groeide die niet al wat krommer? Ik mocht geen bezemsteel meer aanraken (mooi, ik hou toch al niet van schoonmaken).
Als ik ook maar iets te enthousiast met mijn handen gebaarden doken er direct een aantal collega’s van hun stoel (“was dat een bezwering?”), en zinnen met “ik voel aan mijn water dat…” kon ik maar beter niet meer gebruiken.
Vriendin M. keek mij nog steeds aan, “ik ben bang voor heksen. Als ik ze al met Carnaval tegenkom, sta ik niet meer voor mijzelf in”.
Maar ik ben geen heks. Ik ben een meisje dat de mensen om haar heen probeert te helpen door middel van een eeuwenoud mystiek kaartenspel, een meisje dat nog steeds dezelfde dromen heeft als toen ze 6 jaar oud was.
Dit meisje moet fantasieën hebben in tijden waar de financiële crisis het nieuws domineert, terwijl er miljoenen mensen sterven van de honger.
In deze wereld, die materialistisch is en waarin de betekenis van liefde en zorgen voor anderen vergeten is, is een beetje magie meer dan welkom.
maandag, januari 19, 2009
Het is niet eerlijk!
Het is niet eerlijk, die 16-jarige (binnenshuis) gemutste snotaap naast mij heeft zijn auto-theorie zojuist wél gehaald en ik, 26-jaar en 9 weken braaf leren, niet.
Maar bij binnenkomst was het al duidelijk: ik hoor hier niet tussen. Papa’s en mama’s zijn opgetrommeld om de handjes vast te houden van deze uit de kluiten gewassen kleuters, die ervan dromen om “met mijn vette Impreza over de highway te scheuuuuren”. Mr. Muts naast mij schept op, “mijn scooter rijbewijs had ik in 1x, dus deze zal ik ook wel in 1x halen. Ik ben gewoon ggggoed. Had vorige week maandag mijn eerste rijles en mag volgende maand al op. Komt zeker omdat ik al eerder in een vette vrachtwagen gereden heb…”
En deze rammelende hormonenbakken moeten binnenkort de weg op? Achter mij zit een wijsneusje haar kennis loud&clear te verkondigen: “Je krijgt pas rijontzegging als je 3x gepakt bent met alcohol op achter het stuur. Dus ik zorg ervoor dat ze mij maar 2 keer pakken hè?”. Oh lord! Hier is 80% een potentieel gevaar op de weg!
Als we de examenruimte verlaten, vliegen Mr. Muts en Ms. Wijsneus hun mama’s in de armen, in één keer geslaagd! Terwijl ik omver gelopen word door een woeste blondine wier gebral ik niet ongecensureerd op papier zou kunnen zetten, loop ik enigszins teleurgesteld naar mijn jas. Gezakt…
Where did this go wrong? Het kwartje valt als ik een stel zo innig zie knuffelen, dat je zou denken dat de knul terugkomt van een missie in Irak.
Had ik dan ook…?
Met één sms’je is het geregeld: Mamaaaaaaaaaaa, jij moet de volgende keer ook mee om mijn klamme handje vast te houden…
Maar bij binnenkomst was het al duidelijk: ik hoor hier niet tussen. Papa’s en mama’s zijn opgetrommeld om de handjes vast te houden van deze uit de kluiten gewassen kleuters, die ervan dromen om “met mijn vette Impreza over de highway te scheuuuuren”. Mr. Muts naast mij schept op, “mijn scooter rijbewijs had ik in 1x, dus deze zal ik ook wel in 1x halen. Ik ben gewoon ggggoed. Had vorige week maandag mijn eerste rijles en mag volgende maand al op. Komt zeker omdat ik al eerder in een vette vrachtwagen gereden heb…”
En deze rammelende hormonenbakken moeten binnenkort de weg op? Achter mij zit een wijsneusje haar kennis loud&clear te verkondigen: “Je krijgt pas rijontzegging als je 3x gepakt bent met alcohol op achter het stuur. Dus ik zorg ervoor dat ze mij maar 2 keer pakken hè?”. Oh lord! Hier is 80% een potentieel gevaar op de weg!
Als we de examenruimte verlaten, vliegen Mr. Muts en Ms. Wijsneus hun mama’s in de armen, in één keer geslaagd! Terwijl ik omver gelopen word door een woeste blondine wier gebral ik niet ongecensureerd op papier zou kunnen zetten, loop ik enigszins teleurgesteld naar mijn jas. Gezakt…
Where did this go wrong? Het kwartje valt als ik een stel zo innig zie knuffelen, dat je zou denken dat de knul terugkomt van een missie in Irak.
Had ik dan ook…?
Met één sms’je is het geregeld: Mamaaaaaaaaaaa, jij moet de volgende keer ook mee om mijn klamme handje vast te houden…
donderdag, januari 15, 2009
State the nature of your medical emergency?
Trillend sta ik naast de auto, ik heb zojuist in volle vaart mijn fiets 180 graden gedraaid omdat ik er toevallig een blik in had geworpen.
Achter het stuur van de auto zat een blonde jongen van mijn leeftijd, zijn hoofd rustte op zijn borst en zijn ogen waren dicht. Hoe kan het, dat op een drukke weg als deze, vlakbij een hogeschool, nog niemand deze bewusteloze jongen heeft opgemerkt?
Mijn gedachten razen door mijn hoofd, buitenlands nummerplaat, bewusteloos…de motor van de auto draait nog. Rookt de auto? Zijn er beschadigingen zichtbaar? Is er een gevaar voor mij? De jongen zag er van buitenaf niet gewond uit.
112! Vlug ren ik terug naar mijn rugtas die naast mijn fiets ligt, waarvan de wielen nog spinnen. Ik ruk mijn telefoon er uit, druk 112 maar ineens zie ik flashbacks van Rescue 911 “State the nature of your medical emergency? Is the person still breathing? Can he talk?“. Shit! Ik moet weten hoe die jongen er aan toe is! Paniekerig ren ik naar de auto, weet ik nog hoe ik een slachtoffer stabiliseer?
Op het moment dat ik mijn hand op de deurhendel leg kijkt de jongen mij plotsklaps geërgerd aan en gaat doodleuk weer verder met sms’en.
Verstijfd staar ik naar de jongen, en vervolgens naar drie 16-jarigen die mij lichtelijk geamuseerd aan het bekijken zijn.
Ik heb 3 opties, of ik leg die jongen in de auto uit dat ik bijna een ambulance had gebeld – “haha grappig hé? Uhmuhm…”- .
Of ik zórg er persoonlijk voor dat meneer-ik-ga-in-heel-relaxte-houding-smsen-met-mijn-nog-draaiende-auto-langs-de-kant-van-de-weg –zodat-sarah-denkt-dat-ik-bewusteloos-ben een ambulance nódig heeft (en die optie is héél verleidelijk).
Óf ik stap weer op de fiets en doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik met gevaar voor eigen leven mezelf en fiets in de berm werp, rond een auto ga rennen met mijn handen (en mobiel) in het haar om een persoon te redden van…zijn eigen mobiel?
Achter het stuur van de auto zat een blonde jongen van mijn leeftijd, zijn hoofd rustte op zijn borst en zijn ogen waren dicht. Hoe kan het, dat op een drukke weg als deze, vlakbij een hogeschool, nog niemand deze bewusteloze jongen heeft opgemerkt?
Mijn gedachten razen door mijn hoofd, buitenlands nummerplaat, bewusteloos…de motor van de auto draait nog. Rookt de auto? Zijn er beschadigingen zichtbaar? Is er een gevaar voor mij? De jongen zag er van buitenaf niet gewond uit.
112! Vlug ren ik terug naar mijn rugtas die naast mijn fiets ligt, waarvan de wielen nog spinnen. Ik ruk mijn telefoon er uit, druk 112 maar ineens zie ik flashbacks van Rescue 911 “State the nature of your medical emergency? Is the person still breathing? Can he talk?“. Shit! Ik moet weten hoe die jongen er aan toe is! Paniekerig ren ik naar de auto, weet ik nog hoe ik een slachtoffer stabiliseer?
Op het moment dat ik mijn hand op de deurhendel leg kijkt de jongen mij plotsklaps geërgerd aan en gaat doodleuk weer verder met sms’en.
Verstijfd staar ik naar de jongen, en vervolgens naar drie 16-jarigen die mij lichtelijk geamuseerd aan het bekijken zijn.
Ik heb 3 opties, of ik leg die jongen in de auto uit dat ik bijna een ambulance had gebeld – “haha grappig hé? Uhmuhm…”- .
Of ik zórg er persoonlijk voor dat meneer-ik-ga-in-heel-relaxte-houding-smsen-met-mijn-nog-draaiende-auto-langs-de-kant-van-de-weg –zodat-sarah-denkt-dat-ik-bewusteloos-ben een ambulance nódig heeft (en die optie is héél verleidelijk).
Óf ik stap weer op de fiets en doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik met gevaar voor eigen leven mezelf en fiets in de berm werp, rond een auto ga rennen met mijn handen (en mobiel) in het haar om een persoon te redden van…zijn eigen mobiel?
woensdag, januari 14, 2009
2e blog op Life and Cooking.nl! - It's a kind of Magic
Met gepaste trots presenteer ik mijn tweede blog op lifeandcooking.nl, je kunt mij zien halverwege de homepage en via deze link kom je er meteen
zaterdag, januari 03, 2009
Bridezilla
Wist je dat je een speciaal wegwerp boeket kunt laten maken zodat je het “weg kunt werpen”naar ongetrouwde vriendinnetjes en je jouw eigen originele bruidsboeket kunt bewaren? Wist je dat je moet denken aan een tafelindeling? Naast uitnodigingen “save-the-date” kaartjes kunt sturen waar je alvast aangeeft aan je gasten dat ze de datum vrij moeten houden? Wist je dat je speciale lingerie aan moet onder zo’n jurk? Dat er regels zijn over hoe een ongetrouwd en getrouwd stel naast elkaar moeten lopen?
Sinds hét aanzoek op kerstavond, staand in het halletje van ons appartement tussen de schoenen en de jassen, vult mijn hoofd zich met dit soort rare feitjes. Zodra je een trouwblad openslaat - want uiteraard ben ik de dag erna met klepperende hakjes de kiosk binnen gestormd om een dergelijk droomblaadje mee te grissen (ok, twee droomblaadjes)- lees je waarschuwing nr.1: laat je niet gek maken.
De blaadjes steken de hand in eigen boezem want dat is precies wat er gebeurt. Halverwege het blaadje ben je veranderd van een fris, relaxed soon-to-be-bruidje naar een bridezilla. Je budget voor de jurk - wat zeg ik, dat van het hele evenement!- is vervijfvoudigd, na het zien van al die romantische, prachtig slanke fotomodellen in de meest mooie poses, jurken en locaties.
Ringen die een fortuin kosten, dure etentjes, kastelen, bandjes, bedankjes en “give-aways” verpesten mijn gedachten. Uit mijn mond rollen alleen nog zinnen als “wij moeten, ik wil, ik vind dat wij, wij gaan dat niet doen, jij moet…”.
Little miss self-centered bridezilla heeft nog maar een enkel gespreksonderwerp: trouwen, de jurk, de dag, het feest…
Riep ik voor het lezen van het blaadje dat ik de mazzel had niet te hoeven diëten om in de jurk te passen, eenmaal op de sportschool vind ik mijn bovenarmen toch echt niet slank genoeg.
Na alle horrorfoto’s van te dikke bruidjes in te kleine jurken, staar ik vol afschuw in de spiegel naar mijn bovenarmen (worden ze nou acuut dikker?).
Ik wil niet als een rollade naar het altaar en later verschrikt op de foto’s constateren dat mijn dikke bovenarmen het zicht op mijn bruidegom ontnemen tijdens onze openingsdans.
Nog zoiets: de openingsdans. Word zo overschat!
"Neem dansles!" schreeuwen de bladen je tegemoet. Maar de top 10 openingsdansliedjes is gevuld met zoetsappige zoetsappigheid “can you feel the love tonight” “micheal bublé” en mariah’s “can’t liiiiiiiiiiiife without you”. Waarvoor is dansles dan nodig? Een baviaan kan hier nog mooi op dansen!
En wat is er mis met “ This Sex is on fire” van The Kings of Leon? Lenny Kravitz? For god’s sake, zelfs K3 heeft leukere liedjes dan deze top 10!
Maar vannacht was echt de druppel! Na eindeloos dromen over het niet vinden van de ideale trouwjurk, ben ik het zat. Dit gaat te ver!
Geen bruidsmeisjes in dezelfde kleur jurk als mijn bruidsboeket. Hell! Ik hoef niet eens een bruidsboeket, beetje slepen met wat verlepte bloemen die op mijn prachtige, in “goedkoopheid” uitblinkende, trouwjurk gaan lekken. Geen fingerfood, geen workshop salsa voor mijn gasten…
Ik bel mijn aanstaande op “dat met die olifanten gaan we niet doen…”. Uhm, ik bedoel, “zullen we dat niet doen?”.
Sinds hét aanzoek op kerstavond, staand in het halletje van ons appartement tussen de schoenen en de jassen, vult mijn hoofd zich met dit soort rare feitjes. Zodra je een trouwblad openslaat - want uiteraard ben ik de dag erna met klepperende hakjes de kiosk binnen gestormd om een dergelijk droomblaadje mee te grissen (ok, twee droomblaadjes)- lees je waarschuwing nr.1: laat je niet gek maken.
De blaadjes steken de hand in eigen boezem want dat is precies wat er gebeurt. Halverwege het blaadje ben je veranderd van een fris, relaxed soon-to-be-bruidje naar een bridezilla. Je budget voor de jurk - wat zeg ik, dat van het hele evenement!- is vervijfvoudigd, na het zien van al die romantische, prachtig slanke fotomodellen in de meest mooie poses, jurken en locaties.
Ringen die een fortuin kosten, dure etentjes, kastelen, bandjes, bedankjes en “give-aways” verpesten mijn gedachten. Uit mijn mond rollen alleen nog zinnen als “wij moeten, ik wil, ik vind dat wij, wij gaan dat niet doen, jij moet…”.
Little miss self-centered bridezilla heeft nog maar een enkel gespreksonderwerp: trouwen, de jurk, de dag, het feest…
Riep ik voor het lezen van het blaadje dat ik de mazzel had niet te hoeven diëten om in de jurk te passen, eenmaal op de sportschool vind ik mijn bovenarmen toch echt niet slank genoeg.
Na alle horrorfoto’s van te dikke bruidjes in te kleine jurken, staar ik vol afschuw in de spiegel naar mijn bovenarmen (worden ze nou acuut dikker?).
Ik wil niet als een rollade naar het altaar en later verschrikt op de foto’s constateren dat mijn dikke bovenarmen het zicht op mijn bruidegom ontnemen tijdens onze openingsdans.
Nog zoiets: de openingsdans. Word zo overschat!
"Neem dansles!" schreeuwen de bladen je tegemoet. Maar de top 10 openingsdansliedjes is gevuld met zoetsappige zoetsappigheid “can you feel the love tonight” “micheal bublé” en mariah’s “can’t liiiiiiiiiiiife without you”. Waarvoor is dansles dan nodig? Een baviaan kan hier nog mooi op dansen!
En wat is er mis met “ This Sex is on fire” van The Kings of Leon? Lenny Kravitz? For god’s sake, zelfs K3 heeft leukere liedjes dan deze top 10!
Maar vannacht was echt de druppel! Na eindeloos dromen over het niet vinden van de ideale trouwjurk, ben ik het zat. Dit gaat te ver!
Geen bruidsmeisjes in dezelfde kleur jurk als mijn bruidsboeket. Hell! Ik hoef niet eens een bruidsboeket, beetje slepen met wat verlepte bloemen die op mijn prachtige, in “goedkoopheid” uitblinkende, trouwjurk gaan lekken. Geen fingerfood, geen workshop salsa voor mijn gasten…
Ik bel mijn aanstaande op “dat met die olifanten gaan we niet doen…”. Uhm, ik bedoel, “zullen we dat niet doen?”.
Santa
“Ik mag dat niet van mijn vader” zegt het meisje tegen haar arts. De arts kijkt verbaast de vader aan, deze bevestigt. “Nee, wij doen alléén aan Sinterklaas. Dat is een Nederlands feest, een traditie die we in ere moeten houden. Ik wíl geen Kerst vieren. Ik heb niks met de Kerstman, laat die maar over aan die Duiters en Amerikanen.”
Die Duiters en Amerikanen? Ten eerste moet deze man echt minder drinken tijdens Weekend Millionairs, want als hij had opgelet dan wist hij dat de Kerstman een Fin is. Ten tweede moet deze man dit soort dingen niet in mijn buurt zeggen want ik ben een groter fan van de Kerstman dan van de Sint, en ten derde, “Ík wil geen Kerst vieren”???
Dit riekt naar een typisch gevalletje van “doktermans, hier kan ik nog wel de vent uithangen, thuis heeft mijn vrouw de broek aan” en ik zeg: Amen.
Bij deze man is het een zaak van nationale veiligheid dat zijn vrouw de broek aan heeft. Als wij deze man alleen laten wonen wordt hij wereldvreemd, asociaal en eenzaam. Heel eenzaam. Zo eenzaam dat hij zijn sokken als soulmates gaat beschouwen, dat de kip in zijn koelkast zijn voetbalmaatje wordt en hij een plastik palmboom in huis haalt om het wat gezelliger te maken.
Dit is het soort man, dat op het werk het hoogste woord heeft, andere mensen afkaffert terwijl hij zelf nog een keer Patience opstart. Het soort man dat voor de verjaardag van zijn collega haar meest oncharmante foto door het hele gebouw hangt, en met dito taart aan komt zetten, áls hij daar al aan denkt. Een man die in een café na een paar biertjes de terreur van elke vrouw wordt.
En juist deze man komt na een werkdag thuis omdat zijn vrouw hem dat geboden heeft, deze man eet geen vlees-aardappelen-jus maar een thaise wokmaaltijd omdat zijn vrouw dat wilt, deze man laat de cavia’s van zijn dochter door het huis scharrelen enkel omdat zijn vrouw heeft gedreigd anders de Playboy de deur uit doen, en dat soort mannen geloven enkel en heilig in Sinterklaas, en niet in de Kerstman.
Want diep van binnen gloeit jaloezie voor die gezelligerd. De Kerstman staat voor alles wat hij niet is of mag zijn. Onze Finse legende is gezellig, houd van drank en lekker eten, hij straft niet en vliegt door de lucht met een arrenslee. De Kerstman wordt in de hele wereld door zowel kinderen als volwassenen, aanbeden en bezocht! De magie is daar nog lang niet uit.
De Sint is een chagrijnig onethisch scharminkel vergeleken bij deze vent.
Klaas laat zijn pieten het zware werk doen, zijn verblijfplaats is volkomen onduidelijk, onbekend en onbezoekbaar buiten Sinterklaastijd, hij rijdt op een schimmel (kom op…) en vanaf 6 jaar worden kinderen bruut wakker geschud uit deze marsepeinen fantasiewereld. Want volgens Hollandse nuchterheid is het dan tijd om volwassen te worden, geloven is “not-done”. Wake up and smell the coffee. En zo creëer je monsters. Monsters zeg ik je!
Terwijl buiten vrolijk Duitse en Amerikaanse kinderen van 0-80 jaar door de straten huppelen, zit een enkele staats gevaarlijke gefrustreerde ex-Sint gelover op kantoor, wanhopig trachtend zijn eigen illusie in stand te houden; die van stoere man. Maar net als bij de Sint kan deze illusie alleen in stand gehouden worden door het geloof van de buitenwereld… en laten we dat er nou net uitgeramd hebben.
Als u me even wilt excuseren, ik moet nog een kerstboom opzetten…
Die Duiters en Amerikanen? Ten eerste moet deze man echt minder drinken tijdens Weekend Millionairs, want als hij had opgelet dan wist hij dat de Kerstman een Fin is. Ten tweede moet deze man dit soort dingen niet in mijn buurt zeggen want ik ben een groter fan van de Kerstman dan van de Sint, en ten derde, “Ík wil geen Kerst vieren”???
Dit riekt naar een typisch gevalletje van “doktermans, hier kan ik nog wel de vent uithangen, thuis heeft mijn vrouw de broek aan” en ik zeg: Amen.
Bij deze man is het een zaak van nationale veiligheid dat zijn vrouw de broek aan heeft. Als wij deze man alleen laten wonen wordt hij wereldvreemd, asociaal en eenzaam. Heel eenzaam. Zo eenzaam dat hij zijn sokken als soulmates gaat beschouwen, dat de kip in zijn koelkast zijn voetbalmaatje wordt en hij een plastik palmboom in huis haalt om het wat gezelliger te maken.
Dit is het soort man, dat op het werk het hoogste woord heeft, andere mensen afkaffert terwijl hij zelf nog een keer Patience opstart. Het soort man dat voor de verjaardag van zijn collega haar meest oncharmante foto door het hele gebouw hangt, en met dito taart aan komt zetten, áls hij daar al aan denkt. Een man die in een café na een paar biertjes de terreur van elke vrouw wordt.
En juist deze man komt na een werkdag thuis omdat zijn vrouw hem dat geboden heeft, deze man eet geen vlees-aardappelen-jus maar een thaise wokmaaltijd omdat zijn vrouw dat wilt, deze man laat de cavia’s van zijn dochter door het huis scharrelen enkel omdat zijn vrouw heeft gedreigd anders de Playboy de deur uit doen, en dat soort mannen geloven enkel en heilig in Sinterklaas, en niet in de Kerstman.
Want diep van binnen gloeit jaloezie voor die gezelligerd. De Kerstman staat voor alles wat hij niet is of mag zijn. Onze Finse legende is gezellig, houd van drank en lekker eten, hij straft niet en vliegt door de lucht met een arrenslee. De Kerstman wordt in de hele wereld door zowel kinderen als volwassenen, aanbeden en bezocht! De magie is daar nog lang niet uit.
De Sint is een chagrijnig onethisch scharminkel vergeleken bij deze vent.
Klaas laat zijn pieten het zware werk doen, zijn verblijfplaats is volkomen onduidelijk, onbekend en onbezoekbaar buiten Sinterklaastijd, hij rijdt op een schimmel (kom op…) en vanaf 6 jaar worden kinderen bruut wakker geschud uit deze marsepeinen fantasiewereld. Want volgens Hollandse nuchterheid is het dan tijd om volwassen te worden, geloven is “not-done”. Wake up and smell the coffee. En zo creëer je monsters. Monsters zeg ik je!
Terwijl buiten vrolijk Duitse en Amerikaanse kinderen van 0-80 jaar door de straten huppelen, zit een enkele staats gevaarlijke gefrustreerde ex-Sint gelover op kantoor, wanhopig trachtend zijn eigen illusie in stand te houden; die van stoere man. Maar net als bij de Sint kan deze illusie alleen in stand gehouden worden door het geloof van de buitenwereld… en laten we dat er nou net uitgeramd hebben.
Als u me even wilt excuseren, ik moet nog een kerstboom opzetten…
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
