Familie (2e inzending selectieronde Life&Cooking)

“Jij praat altijd zo hard” zegt mijn vriend, “ik zit tegenover je, je hoeft niet zo te schreeuwen”.
Ik pruil: “Maar ik ben enthousiast… “

En als ik enthousiast ben verhef ik mijn stem, zwaai ik wild met mijn armen en kloppen mijn zinnen niet meer. “Jaaj! Vakantieëen lekker Thaiiii!”, ik hap naar adem. Waarom moet het altijd zo druk? Waarom kan ik niet gewoon rustig zeggen “hé fijn, we gaan lekker naar Thailand”?

Omdat mijn moeder ook zo is, én mijn zusje én mijn vader. Wij Van D.’s zijn een druk, wild, enthousiast volkje. Zet mijn familie bij elkaar en het is of tijdens de drie doldwaze dagen alles gratis weg word gedaan. We praten op luide toon, overdrijven elk verhaal, zijn ongeduldig en eten alles op wat je in huis hebt.

Mijn opa sprak het luidst, die man kon bulderen als de Noordzee bij windkracht 10. Mijn moeders genen geven het laatste zetje, zij is Française. En zoals alle Nederlanders zeggen “als die Fransen met elkaar praten is het net of ze ruzie hebben”. Als haar overgroot- en grootmoeder ruzieden konden de oordopjes pas echt in!
Daarnaast zit ik ook nog opgescheept met hyperactieve handen. Als mijn mond open gaat stijgen mijn handen op… En dit alles tezamen is een dodelijke combinatie.

Met luide stem en wapperende handen stoot ik regelmatig dingen van tafel, ik loop overal tegen aan omdat ik druk ben met het uitbeelden van vanalles en nog wat.
Afgezien van mijzelf verwond ik hierbij ook nog andere mensen. Ik prik, ik por, ik mep en stoot.

Maar ik ben echt héél gezellig hoor, alleen een beetje gevaarlijk om bij in de buurt te zitten. Dit hebben mijn collega’s inmiddels ook door schade en schande (dat laatste geld voornamelijk voor mijzelf) ontdekt.
Ik ben namelijk geen goede eter om tegenover je te hebben. Ik zwaai wild in de rondte met mijn, van sla voorziene, vork en als ik op luide toon weer wat lolligs roep vliegt er nogal eens wat uit mijn mond. Ik laat een waar slagveld achter als ik gegeten heb, restanten rijst, vlees en vetvlekken zijn de stille getuigen van mijn enthousiasme. Hoewel, menig collega heeft de tafel al eens verlaten met kruimels in zijn haar of saus in zijn oog…

Omwille van de lieve vrede zeg ik sorry tegen iedereen die ik ooit in mijn enthousiasme suizende oren of blauwe plekken heb bezorgd. Collega B. sorry voor de pikante saus in je oog. En vriendje, sorry voor al die keren dat de buren het saldo van jouw bankrekening ook konden horen.

What else can I say? DNA, DNA…